طرفداران طراحی شهری مبتنی بر هوش مصنوعی معتقدند که فناوری ممکن است با حذف کار دستی طاقت فرسا مورد نیاز برای معماری، طراحی و برنامه ریزی شهری، صنعت را متحول کند. به نوبه خود، این ممکن است معماران و برنامه ریزان را آزاد کند تا به جای کارهای خسته کننده، روی عناصر طراحی اصلی تمرکز کنند. با این حال، برخی دیگر نگران هستند که هوش مصنوعی نیازهای انسان را در درجه دوم کارایی قرار دهد و رویکردی بی‌رحمانه برای به حداکثر رساندن اجاره بها و جمع‌آوری افراد بیشتر در ساختمان‌ها اتخاذ کند.

اگرچه طراحی خودکار مدتی است که وجود داشته است، اما پیش‌نویس‌ها تا همین اواخر عمدتاً با دست انجام می‌شد. اتوماسیون طراحی حتی با فناوری های پرکاربرد مانند اتوکد یا ابزارهای مدل سازی اطلاعات ساختمان امکان پذیر نبود. اگرچه با پیشرفت هوش مصنوعی، این به سرعت در حال تغییر است. همانطور که یک معمار که همچنین یکی از ویراستاران Routledge Companion to Artificial Intelligence in Architecture است، مشاهده می‌کند که در طول ده سال گذشته، ایده‌آل خودکارسازی طراحی و برنامه‌ریزی شهری سرانجام محقق شده است.

آینده معماری ممکن است به طور قابل توجهی تحت تأثیر طراحی به کمک هوش مصنوعی قرار گیرد. هوش مصنوعی می‌تواند با خودکار کردن عملیات‌های تکراری، کارایی فرآیند طراحی را تسریع و افزایش دهد. با این حال، ممکن است طراحی فردی و انسان محورتر را نیز امکان پذیر کند که خواسته های افراد و جوامع را برآورده کند. استفاده و ادغام هوش مصنوعی در فرآیند طراحی، در نهایت چگونگی تأثیر آن بر برنامه ریزی شهری را تعیین می کند.