یک رابطه تعادل پویا بین تغییرات چشم انداز پوشش گیاهی-دریاچه-شن و ماسه در DBSL وجود دارد. هنگامی که شن و ماسه توسط باد حمل می شود، ذرات ریز مواد مغذی و آب را برای استعمار و رشد گیاهان فراهم می کنند [۵۰,۵۱]. هنگامی که گیاهان تا حد معینی رشد می کنند، با پوشاندن سطح، رهگیری شن و ماسه سطح و پراکنده کردن انرژی جنبشی جریان هوا، بر حرکت شن و ماسه باد تأثیر می گذارند. تعامل بین شن و ماسه بادی و پوشش گیاهی آشکار است. در طول ۴۲ سال گذشته، منطقه پوشش گیاهی DBSL روند نزولی را نشان داد، در حالی که منطقه شنی روند افزایشی نوسانی را نشان داد. در این دوره بیشتر مناطق با پوشش گیاهی بالا به مناطق پوشش گیاهی متوسط ​​و کم تبدیل شدند. برخی از مناطق با پوشش گیاهی کم به عنوان زمین زیر کشت بازیابی شدند یا به زمین بایر تبدیل شدند. تخریب گسترده پوشش گیاهی ارتباط نزدیکی با چرای دام و احیای بیش از حد زمین های کشاورزی دارد. در کوتاه مدت، چرای بی رویه و احیای زمین های زیر کشت، زیست توده و تنوع گونه ای جوامع گیاهی مرتعی را کاهش می دهد و تأثیر منفی بر احیای جوامع اکولوژیکی خواهد داشت. [۵۲]. یو و همکاران [۲۸]مطالعه تاثیر گسترش زمین های زیر کشت بر خشکسالی در دشت سونگنن نیز نشان داد که گسترش سطح زیر کشت، جوامع گیاهی را از بین می برد، سرعت تخریب مراتع را افزایش می دهد و به طور غیرمستقیم بر اقلیم منطقه تأثیر می گذارد. [۵۳]. این روند پس از اجرای سیاست بازگرداندن زمین های کشاورزی به جنگل و مرتع در شمال شرق چین در سال ۲۰۱۰ کاهش یافت و مساحت زمین های شنی نیز کاهش یافت. به طور کلی، سطح پوشش گیاهی همچنان سال به سال در حال کاهش است. علاوه بر این، ما و همکاران. [۵۴] به این نتیجه رسیدند که تخریب پوشش گیاهی به طور اجتناب ناپذیری منجر به افزایش قابل توجهی در سطح خاک لخت و مناظر بیابانی مانند می شود، در حالی که افزایش سطح پوشش گیاهی، احیای زمین های کشاورزی و جانشینی طبیعی ممکن است بیابان زایی را معکوس کند. [۵۵]. در مناطق خشک و نیمه خشک، دریاچه ها از ویژگی های مهم ژئومورفولوژیکی هستند و نقش عمده ای در حفظ تعادل اکولوژیکی زمین های شنی دارند. [۵۶]. از سال ۱۹۸۰ تا ۲۰۲۲، مساحت دریاچه DBSL کاهش یافت و برخی از مناطق پوشش گیاهی نزدیک به گروه دریاچه نیز درجات مختلفی از تخریب را تجربه کردند. گوو و همکاران [۱۴] برهمکنش بین سطح پوشش گیاهی و تغییرات سطح آب در نزدیکی دریاچه تایتما را بررسی کرد و نتیجه گرفت که پوشش گیاهی به تغییرات سطح آبی بسیار حساس است، با کاهش قابل توجه سطح پوشش گیاهی در سال‌های خشک. [۵۷]. پس از اجرای طرح اکولوژیک انتقال آب، ورودی آب به دریاچه افزایش چشمگیری داشته و سطح پوشش گیاهی نزدیک دریاچه به طور کلی افزایش یافته است. این با نتایج این مطالعه مطابقت دارد. هنگامی که آب اطراف دریاچه کافی باشد، رشد پوشش گیاهی تسهیل می شود. ژانگ و همکاران نشان داد که رشد پوشش گیاهی با تراکم بالا در زمین های شنی می تواند رطوبت خاک را حفظ کند، ذخیره آب های زیرزمینی را افزایش دهد و احیای دریاچه را ارتقا دهد. [۵۸,۵۹,۶۰]. به طور کلی، مناطق پوشش گیاهی در DBSL متمرکز هستند و پوشش گیاهی، دریاچه ها و زمین های شنی به صورت موزاییک پراکنده شده اند. انقباض منطقه دریاچه منجر به کاهش سطح منطقه پوشش گیاهی اطراف آن سال به سال می شود که بر رهگیری پوشش گیاهی بر روی مواد ماسه سطح مجاور و مساحت چشم انداز شنی در موقعیت کوچک شدن تأثیر می گذارد. مساحت دریاچه افزایش می یابد. تغییر در چشم انداز پوشش گیاهی مربوط به توزیع منابع آب در زمین های شنی است. درجه پوشش گیاهی می تواند حالت حرکت سطحی باد- ماسه را تغییر دهد و بر توزیع فضایی زمین های شنی تأثیر بگذارد. [۶۱].