چند هفته پیش با دو دوست دختر کلیسا سوار ماشین شدم. پسرم لوی را روی صندلی ماشینش بستیم و به سمت I-35 حرکت کردیم. ما در راه بودیم تا یکی از دوستان و خانواده اش را ببینیم که به تازگی از میسوری به تگزاس بازگشته بودند و در سن آنتونیو مستقر می شدند. با سه بچه کوچک روی دستان او و یک اتاق نشیمن پر از جعبه‌هایی که نیاز به باز کردن بسته‌بندی داشتند، ما از صمیم قلب موافقت کرده بودیم که پایین بیاییم و برای آن روز کمک کنیم.

صندوق عقب پر از هدایا بود: یک دسته گل عظیم آفتابگردان، یک دوجین دونات نایت لایت، یک گلدان جامبالایا و یک کیسه لباس دستپاچه از یک کودک نوپا به مادر دیگر.

کمی بعد از هشت به راه افتادیم و طولی نکشید که به دلیل چهار تصادف اتومبیل به ترافیک سپر به سپر رسیدیم. از جایی که روی صندلی عقب نشسته بودم، ذهنم به افکار معمولی فکر می کرد – افسوس خوردن از این تراژدی که تصادفات رانندگی به عنوان “عادی” پذیرفته شده اند، خیال بافی از اینکه بتوانم چنین سفرهایی را از طریق قطار انجام دهم، در مورد واقعیت های تقاضای القایی فکر می کنم، و دود می کنم. چشم انداز حتی بزرگراه های گسترده تر در سراسر تگزاس به خاطر ناتوانی وزارت حمل و نقل در تصور راه دیگری برای جابجایی مردم در این ایالت عظیم.

چند سال پیش، اینها انواع افکار و تفسیرهایی است که من به طور خودجوش از صندلی عقب به اشتراک می گذاشتم، اما یاد گرفتم که صحبت کردن در مورد شهرهای اطراف دوستان هنری است. اغلب بهتر است به جای اینکه وارد سخنرانی های خودجوش در مورد طراحی شهری شوید، منتظر لحظه مناسب باشید. کمپین های اصلی شهر های قوی. منتظر می ماندم و در این حین، روی سرگرم کردن پسرم، دادن تنقلات به دوستانم در جلو و تحسین گل های وحشی که در جاده های پشتی که برای جلوگیری از ترافیک انتخاب کرده بودیم، تمرکز می کردم.

چند ساعت بعد در خانه دوستمان حاضر شدیم. دونات ها و گل ها بیرون آمدند. در آغوش گرفت. بچه، جمبالایا، دستپاچه ها بیرون آمدند. وارد خانه شدیم و شانه به شانه در آشپزخانه ایستادیم، مشتاق و آماده دستورالعمل. ساعت‌ها جعبه‌ای پشت جعبه ظروف آشپزخانه را می‌گشتیم و در عرض چند ساعت کاری را تکمیل می‌کردیم که به راحتی چند روز طول می‌کشید. قبل از رفتن، یک غذای ماکارونی سریع درست کردیم و یک جعبه شنی جمع کردیم، که بسیار خوشحال شد و پسر سه ساله آنها را خوشحال کرد.

همینطور که داشتیم جمع می‌شدیم، وسط گذاشتن ظرف‌ها و سرخ کردن گوشت چرخ کرده، دوستم به من نگاه کرد و لبخند زد. او گفت: “میدونی، تیفانی.” “من بودم مصمم به پیدا کردن محله ای قابل پیاده روی است“

جهان شهرسازی مردمی دنیای بزرگی است. ما از کلمات و عبارات بزرگی استفاده می کنیم که نیاز به توضیح دارند مانند «تقاضای القایی» یا «فقدان مسکن وسط»؛ ما از تغییرات بزرگ حمایت می کنیم. ما حرکات بزرگ را شروع می کنیم و رویاهای بزرگی را در سر می پرورانیم. بله، بسیاری از آن ها مردمی هستند، اما برخی از آن ها فقط جسورانه و تاثیرگذار هستند. من می توانم بسیاری از این داستان ها را بشنوم میزبان انقلاب پایین به بالا و من همیشه تحت تاثیر قرار می گیرم. اما می‌دانم که اگر کاری را انجام ندهید، به راحتی احساس می‌کنید بزرگ، پس شاید شما هیچ کاری با ارزش انجام نمی دهید.

طبیعی است که بخواهید بخشی از امواج بزرگ تغییر، بخشی از کمپین ها و ابتکارات چشمگیر باشید. اما وقتی در آن آشپزخانه ایستادم و شنیدم دوستم درباره محله‌اش صحبت می‌کند و اینکه چگونه پیاده‌روی را در اولویت قرار داده است، به من یادآوری شد که تغییر معنادار نیز می‌تواند با به اشتراک گذاشتن مداوم عشق ما به شهرهای پر رونق با دوستانمان در مسیر زندگی عادی اتفاق بیفتد. من این را “اثر قطره‌ای” می‌نامم زیرا موج بزرگی نیست. خارق‌العاده نیست. هیچ کمپین یا ابتکاری وجود ندارد. صرفاً تمایلی برای انجام کاری وجود دارد که دوستان انجام می‌دهند – آنچه را که دوست دارید با اطرافیانتان به اشتراک بگذارید. چه کسی می‌داند ممکن است از چه چیزی الهام بگیرید. ?

این اولین بار نیست که یکی از دوستان چنین چیزی را به من می گوید. یکی دیگر از دوستان اخیراً به محله دیگری در دالاس نقل مکان کرد و به اشتراک گذاشت که چگونه قرار گرفتن در فاصله چند قدمی یک کافی شاپ یا خواربارفروشی به دلیل مکالمات ما در صدر فهرست آنها قرار دارد و چگونه آنها می توانند دیگر به وانت ها نگاه نکنید بدون فکر کردن به من (من به این افتخار می کنم). یکی دیگر از دوستانش تابستان امسال از یونان به من پیام داد و در مورد اینکه چطور توانسته به بازارهای محلی، پارک و میدان همسایگی راه برود و حتی توانست بچه هایش را در آپارتمان بگذارد و برود شیر بخرد، توضیح داد… فروشگاه سبک درست زیر Airbnb آنها. «امروز عصر مدتی را در مورد مسائل شهری صحبت کردیم. تو ما را برای همیشه تغییر دادی :)”

چنین پیام هایی من را سرشار از شادی می کند. من دوست دارم ببینم دوستانم شروع به نگاه متفاوت به شهر خود می کنند، با آگاهی بیشتر و توانایی بیشتر در تفسیر آنچه که می بینند. مطمئناً، اینها «امواج» تغییر نیستند. آنها قطرات هستند جامعه Strong Towns مملو از افراد و پروژه هایی است که به این دلیل شروع شده اند یه کسی یه جایی گفت چیزی در مورد راهی که شهرهای ما می توانند بهتر باشند. شاید “کسی چیزی می گوید” باشد شما. شاید این فقط شما هستید که مشاهدات کوچکی را به اشتراک می گذارید. شاید این شما هستید که با صدای بلند در موردش خیال پردازی می کنید چقدر خوبه سوار قطار بشی; شاید این مکالمه با قهوه در مورد اینکه چقدر آرزو دارید که خیابان های ما امن تر باشد، باشد. یا شاید به اشتراک گذاری مقاله ای در مورد یک موضوع مبرم و دعوت به بحث از دوستان است.

شما هرگز نمی دانید که این مکالمات به کجا می تواند منجر شود، چگونه می تواند به کسی الهام بخشد تا کمی متفاوت زندگی کند یا فقط به جهان متفاوت نگاه کند. هنگام تحسین مبارزان آزادراه یا توسعه دهندگان افزایشی یا افرادی که می توانند شهرک های قوی را به عنوان اعضای شورا به شهرهای خود بیاورند، اگر در مرحله زندگی برای انجام کاری به همان اندازه “بزرگ” نباشید، به راحتی احساس دلسردی می کنید.

اگر شما هستید، می‌خواهم یک ضرب‌المثل بازنویسی شده ارائه کنم: «روزهای قطرات کوچک را تحقیر نکن». شاید فعلاً این تنها کاری باشد که می توانید انجام دهید، اما به صحبت کردن ادامه دهید، دوستان من. آن شیر آب شهرسازی نشتی در گروه دوستان خود باشید. چه کسی می داند که این قطرات چه دانه های تغییری را ممکن است آب کنند؟