درس هایی درباره جابجایی و ساخت سرمایه های جدید در جنوب جهانی

جابجایی پایتخت یک تصمیم پیچیده شهری با ابعاد و پیامدهای متعدد، هم برای پایتخت قدیم و هم برای پایتخت جدید است. این می تواند توسط عوامل سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و غیره هدایت شود که پیامدهای شهری و معماری برای ساکنان دارد. این عوامل عبارتند از مکان، برنامه ریزی، طراحی ساختمان، هدف از پایتخت باستانی، شرایط اقلیمی و جدایی مراکز سیاسی/اداری از شهرهای فرهنگی و اقتصادی.

در مواجهه با بحث در مورد مسائل شهری، مصر در حال ساخت یک پایتخت جدید برای کاهش جمعیت و استرس شهری در قاهره است. به همین ترتیب، اندونزی در پاسخ به چالش‌های پیش روی جاکارتا، مانند آلودگی، تراکم ترافیک و بالا آمدن سطح دریا، پایتخت جدیدی را برنامه‌ریزی می‌کند. نگاهی به کشورهای دیگر در جنوب جهانی که پایتخت‌های خود را نقل مکان کرده‌اند، با توجه به درس‌های معماری و شهری که از تجربیات آنها آموخته‌اند، ارزشمند است.

برازیلیا پایتخت معروفی است که به همین منظور ساخته شده است. در دهه ۱۹۵۰ با هدف انتقال پایتخت از ریودوژانیرو به مکانی نزدیکتر به مرکز جغرافیایی کشور تأسیس شد. به طور مشابه، ابوجا، پایتخت نیجریه، در سال ۱۹۹۱ به دلایل مشابهی مانند جمعیت بیش از حد و این واقعیت که لاگوس یک مرکز فرهنگی و اقتصادی بود، از لاگوس منتقل شد که در آن کارکردهای اداری برای رونق یافتن تلاش می‌کردند. نمونه دیگر Yamoussoukro، پایتخت ساحل عاج است که در سال ۱۹۸۳ برای جایگزینی Abidjan به عنوان پایتخت اقتصادی تاسیس شد.

بیشتر بخوانید: برازیلیا: شهری که دیگر آن را تکرار نمی کنیم

سرمایه های جدید بر اساس یک مدل منطقی و جامع و با تاکید بر طرح های بزرگ ایجاد شد. کارشناسان با هدف شکستن سنت و آغاز تغییرات اجتماعی، رویکردهای از بالا به پایین را برای برنامه ریزی اجرا کرده اند. شخصیت شهر توسط معماران و برنامه ریزان شهری تعیین می شد، نه اینکه به طور ارگانیک در طول زمان تکامل یابد. این امر اغلب منجر به قطع ارتباط بین شهر و ساکنان آن به دلیل مقیاس پروژه ها شده است.

نمونه هایی از این را می توان در برنامه ریزی شهری برازیلیا، طراحی شده توسط لوسیو کوستا، و ابوجا، طراحی شده توسط International Planning Associates (IPA) مشاهده کرد. در مورد Yamoussoukro، پایتخت ساحل عاج، رئیس جمهور سابق Houphouet-Boigny بر روند برنامه ریزی نظارت داشت. او بر چندین پروژه بزرگ معماری و شهری برای پاسخگویی به نیازهای سیاسی، آموزشی و توریستی اصرار داشت. با این حال، او عمداً فضاها را برای فعالیت‌های اقتصادی محلی و بازارهای سنتی کنار گذاشت، زیرا وضعیت آنها برای یاموسوکرو بسیار پایین بود. در نتیجه، در طول بحران اقتصادی دهه ۱۹۸۰، کارگران ساختمانی که ساکنان اصلی شهر بودند، آن را رها کردند و آن را به شدت خالی از جمعیت کردند. از آن زمان، شهر برای رشد ارگانیک و جذب ساکنان سایر نقاط کشور، عمدتاً به دلیل ماهیت ساختار شهری آن، با مشکل مواجه شده است.

بیشتر بخوانید: تمنسورت: از شهر ارواح مراکش دیدن می کنیم

وابستگی به خودرو

وابستگی به خودرو در پایتخت های جدید یک روند رایج است که استفاده از خودرو را ترویج می کند و انواع مختلف را از هم جدا می کند. این شهرها به شدت طرفدار استفاده از خودرو هستند و طرح‌های جاده‌ای را اجرا می‌کنند که شامل پل‌های روگذر، مسیرهای دوگانه و جاده‌های چند خطه می‌شود. در نتیجه، معماری شهر پراکنده تر می شود. وجود پارکینگ های بزرگ موانعی را بین عابران پیاده و ساختمان ها ایجاد می کند و بر وابستگی به خودروها بیشتر تاکید می کند. این وابستگی به وسایل نقلیه موتوری اهمیت گردش عابر پیاده را بیگانه می کند. بدون سیستم های حمل و نقل عمومی کافی، ساکنان با خرید ماشین های شخصی بیشتر پاسخ می دهند و تردد در شهر را بدون آنها غیرممکن می کند.

برازیلیا و ابوجا نمونه‌هایی از شهرهایی هستند که برای صاحبان خودرو طراحی شده‌اند و توجه چندانی به حمل‌ونقل عمومی نمی‌شود. این طراحی خودرو محور منجر به وابستگی زیاد به وسایل نقلیه موتوری در میان جمعیت شهری، به حاشیه راندن عابران پیاده و حذف گروه‌های اجتماعی مانند فقرا و معلولان می‌شود. همچنین امکان سنجی برنامه های آینده برای حمل و نقل اجتماعی موثر را با مشکل مواجه می کند.

ساختمان‌های متروکه در پایتخت‌های قدیمی

هنگامی که شهرها وضعیت پایتختی خود را از دست می دهند، بسیاری از عملکردهای اداری و سیاسی به پایتخت جدید منتقل می شوند و ساختمان های معماری که آنها را در خود جای داده اند خالی می مانند. متأسفانه، پس از انتقال اغلب برنامه ریزی ضعیفی دارد که منجر به متروک شدن ساختمان ها می شود. ریودوژانیرو، برزیل، نمونه ای از این موارد است، با ساختمان های اداری که با پایتخت شدن برازیلیا منسوخ شد. با این حال، با افزایش جمعیت بی‌خانمان‌ها در ریودوژانیرو، پروژه‌های اشغالگری سازمان‌یافته در تلاش برای استفاده مجدد از این ساختمان‌های متروکه به عنوان مسکن برای فقرا پدید آمد. از طریق سیاست های اتخاذ شده، ساکنان این حق قانونی را دارند که پس از پنج سال باقی بمانند، اگرچه ایجاد این حق در عمل چالش برانگیز است.

در مورد لاگوس، پایتخت سابق نیجریه، ساختمان‌های متروکه متعددی در نتیجه از دست دادن وضعیت پایتخت آن وجود دارد. در منطقه تجاری مرکزی (CBD)تقریباً ۶۰ ساختمان با ارتفاع ۵ تا ۲۰ طبقه وجود دارد. اما دولت نسبت به این ساختمان ها غفلت کرده و از استفاده متصرفان از این فضاها جلوگیری می کند. این وضعیت منجر به ایجاد بافت شهری پر از معماری بلااستفاده شد.

مقیاس معماری و افزایش

پایتخت‌های جدید اغلب طراحی ساختمان‌های دولتی، سازه‌های تاریخی و ساختمان‌های نمادین را برای نشان دادن قدرت و ستایش جامعه در اولویت قرار می‌دهند. این رویکرد به توسعه شهر، ساختارهای بزرگی را ایجاد می کند که ارتباط بین ساکنان و عناصر شهر را تقویت می کند. با این حال، این تلاش های بلندپروازانه باید واقعیت های اقتصادی کشورهای در حال توسعه در جنوب جهانی را در نظر بگیرد. غیرمعمول نیست که طرح های معماری یادبود برای شرایط اقتصادی این کشورها نامناسب باشند. نمونه ای از این امر Yamoussoukro است، جایی که بسیاری از پروژه های توسعه پیشنهادی به دلیل یک بحران اقتصادی نامطمئن ناتمام ماندند. در نتیجه، شهر در حال حاضر شامل قطعات زمین پراکنده ای است که تنها چند ساختار معماری بزرگ دارد.

توصیه می‌شود که نقشه‌های معماری انتظارات خود را از ساختمان‌های مدرن تنظیم کنند تا با واقعیت‌های اقتصادی این بافت‌ها هماهنگی داشته باشند. این شامل ساختاردهی پروژه‌هایی است که با عدم قطعیت همراه هستند و در عین حال آرزوهای نمادین را دنبال می‌کنند. با ترکیب استراتژی‌های طراحی افزایشی، که معمولاً در توسعه مسکن اجتماعی استفاده می‌شود، در ساخت ساختمان‌های نمادین، می‌توان به یک رویکرد پایدارتر و بادوام‌تر دست یافت.

ورود به سیستم

برزیل به خاطر جنگل های بزرگ و وسیعش معروف است. با این حال، در مورد برازیلیا، ۷۳ درصد از سرادو محلی در طول تأسیس پایتخت جدید ویران شد. این تخریب ها شامل ساختمان های دولتی، مناطق مسکونی و تجاری، زیرساخت های حمل و نقل و دیگر توسعه های ضروری بود. متأسفانه، طراحی این ساختمان ها و زیرساخت ها برای جایگزینی جنگل های وسیعی که از بین رفته بود، تلاش نکرد و باعث تأثیر منفی بر اقلیم شد.

با آموختن از پیامدهای جنگل زدایی در برازیلیا، مقامات در توسعه پایتخت جدید اندونزی اطمینان حاصل کردند که اکثر زمین های برنامه ریزی شده برای شهرنشینی از مزارع اکالیپتوس کشت شده به جای جنگل های بارانی بکر تشکیل شده است. با این حال، گروه های زیست محیطی ابراز نگرانی کرده و خواستار انتشار ارزیابی اثرات زیست محیطی قبل از وقوع تحولات جدید شده اند.

مقاله اصلی