حتی قبل از المپیک، یک دور پیروزی برای یک شهردار فرانسوی که سریع حرکت می کند

شهردار در ساختمانی چنان فرسوده بزرگ شد – راهروهای کثیف، بدون توالت خصوصی، بدون دوش – که دوستانش در برج‌های سیمانی مجاور برایش ترحم کردند.

پنج دهه بعد، آن ساختمان – در سنت اوئن، حومه پاریس – یک خاطره دور است، و به جای آن غرور المپیک فرانسه برمی خیزد: دهکده ورزشکاران، با ساختمان های معماری-ویترینی اش که مجهز به پنل های خورشیدی، عمیق هستند. -لوله‌های غرق‌کننده برای سرمایش و گرمایش، و بالکن‌های زیبا که از آن‌ها می‌توان به جنگل کاشته شده در زیر نگاه کرد. یک چهارم پس از بازی ها به مسکن عمومی تبدیل می شود.

کریم بوامرانه، شهردار سنت اوئن، کریم بوآمران، ۵۱ ساله، با استفاده از کوتاه نویسی شخصی خود برای زمین های بازی پر زرق و برق نخبگان در مرکز شهر، گفت: «ما ناگهان احساس غرور و غرور مشابهی داریم که در مرکز شهر زندگی می کنند.. لس آنجلس، بارسلونا، پکن، لندن، سیدنی و اکنون سنت اوئن وجود دارد.

حتی قبل از اینکه کمیته المپیک سرمایه گذاری در این حومه شمالی که از نظر اقتصادی افسرده شده را انتخاب کند، سنت اوئن در حال تغییر بود. اما از آن زمان، و از زمان انتخاب آقای بوآمران به عنوان شهردار در سال ۲۰۲۰، به نظر می رسد که این تحول توربوشارژ شده است.

کامیون‌های کمپرسی در سرتاسر شهر کوچک، از جمله جلوی ساختمان شهرداری ۱۶۰ ساله، جایی که چکش‌ها و بیل‌های مکانیکی روی سنگفرش می‌چنگند، در پی طرح‌هایی برای سبز کردن میدان مجاور با درختان و نیمکت‌ها، سروصدا می‌کنند.

در مرکز این فعالیت ها آقای بوآمران، یکی از اعضای حزب سوسیالیست، قرار دارد که این روزها در حالی که سنت اوئن برای استقبال از ورزشکاران المپیکی آماده می شود، خبرهای زیادی دارد.

او در حال اعلام قرارداد با دانشگاه ها و کالج ها، امضای شراکت با دولت های خارجی و آوردن سفیر آمریکا به مدرسه ابتدایی محلی برای دیدار با دانش آموزانی است که در هنگام ورودشان از هیجان فریاد می زنند و دست تکان می دهند.

آقای بوآمرانه گفت: “عزت نفس، اعتماد به نفس”. این چیزی است که بچه‌ها از المپیک می‌گذرند.»

پسر وسط یک مهاجر مراکشی بی سواد که برای کار در کارگاه های ساختمانی برای حمایت از خواهر و برادرش در خانه به پاریس آمده بود، آقای بوآمران به شدت از قدرتی که تصویرش در بازدیدهای کلاسی ارائه می دهد آگاه است. اما الهام کافی نیست – او کافی است کانون توجه بین المللی بازی های المپیک برای جذب برنامه‌ها، زیرساخت‌ها و فرصت‌های جدید به شهرش، بنابراین بچه‌ها می‌توانند «معماران زندگی‌شان شوند، نه قربانیان منفعل».

آقای بوآمرانه که در کنار تونی استنگوئه، رئیس کمیته المپیک پاریس، در یک ناهار اخیر نشسته است، گفت: “من از بازی های المپیک به عنوان یک سلاح سیاسی، به شیوه ای نجیب، برای افزایش آگاهی و توانمندسازی یک نسل کامل استفاده می کنم.” .

مصاحبه با آقای Boamrane کمی شبیه مسابقه دادن در یک خانه سرگرم کننده پس از بلعیدن دو مخروط آب نبات پنبه است. او داستان‌هایی را به زبان انگلیسی شروع می‌کند، به فرانسوی تغییر می‌دهد، ناگهان به زبان پرتغالی پرشور می‌آید – آخرین زبانی که یاد می‌گیرد، پنجمین زبان او. او پاراگراف های نفس گیر خود را با نقل قول هایی از مارکس، افلاطون، سارتر، اسپایک لی و پینک فلوید تزیین می کند. او وارد گروه کر «روزهای شکوه» بروس اسپرینگستین می شود و سپس، بدون هشدار، شروع به خواندن «یک سؤال زمان» توسط دپش مد می کند.

در تب و تاب تمام صحبت هایش، کت کت و شلوار سه تکه آبی را که مثل لباس فرم به تن دارد، همراه با دستبندهای مهره ای که دخترش برایش ساخته بود، در می آورد. او در حین صحبت یک کلمه را مکرر می زند: برابری.

یکی از دوستان دوران کودکی اش، آهچن گولمان، بازیگر، گفت: «او با شخصیت و اعتماد به نفس متولد شد.

آقای بوآمرانه وارد دفترش در شهرداری می شود و به عکس ها و پوسترهای قاب شده بی شماری که روی دیوارها شلوغ شده اند اشاره می کند. تامی اسمیت بالای سکوی المپیک ۱۹۶۸ در مکزیکو سیتی قرار دارد مشت دستکشش را بالا آوردو سوکراتس، پزشک برزیلی و ستاره فوتبالیست که با دیکتاتوری نظامی مخالف بود.

آقای بوآمرانه که ماه گذشته میزبان جشن بزرگی برای نامگذاری خیابانی در دهکده المپیک به نام سوکراتس بود، گفت: «او از فوتبال مانند یک سلاح استفاده کرد، با همان فلسفه پشت آن – برابری». خانه ویران دوران کودکی شهردار یک بار نشسته بود. سقراط در آن زمان به یکی از الهام‌بخش‌های او تبدیل شد و از آن زمان به او ادامه داده است.

آقای بوآمرانه گفت: «من اولین روزی که شهردار بودم آن عکس را روی دیوار گذاشتم. به طور اتفاقی هیئت المپیک برزیل برای بازدید آمدند و عکس را دیدند. ارتباط برقرار شد و به زودی سنت اوئن نه تنها دهکده میزبان تیم برزیل و هواداران در طول بازی‌های تابستانی شد، بلکه آقای بوآمران قرارداد دو شهر را نیز با ریودوژانیرو امضا کرد.

او مجموعه ای از مشارکت های دیگر را امضا کرده است، از جمله یکی برای اعزام فعالان جوان آب و هوا از سنت اوئن به بلم، برزیل، برای کنفرانس COP30 در سال آینده در مورد تغییرات آب و هوا.

یکی از حومه های صنعتی که در حاشیه شهر برای تغذیه رشد کشور ساخته شده است، سنت اوئن کارخانه هایی داشت که در دهه ۱۹۷۰ شروع به تعطیلی کردند و فقر، بیکاری و جنایت را پشت سر گذاشتند. اگر پاریسی‌ها به آنجا سفر می‌کردند، معمولاً برای بازار بزرگ کهنه‌فروشی بود که توسط جمع‌کنندگان پارچه که در دهه ۱۸۷۰ از پاریس بیرون رانده بودند، راه‌اندازی شد.

آقای بوآمرانه و دوستش آقای گولمان که بزرگ شدند، بخشی از یک حلقه تنگ بودند، همه فرزندان کارگران مهاجر، که شنبه های خود را با هم در کتابخانه می گذراندند و کتاب های کلاسیک، روزنامه، فیلم و موسیقی را می خوردند. آنها نزدیک مانده اند.

چیزی که کریم به ما آموخت این است که هیچکس آینده ما را تعیین نخواهد کرد. این ما خواهیم بود. برای رسیدن به آنجا، به فرهنگ و پایگاه نیاز دارید. به همین دلیل همیشه شاگرد خوبی بود. برای ما مهم بود – نه فقط موفقیت تحصیلی، بلکه درک جهان.”

همه آنها احساس طردشدگی ناشی از زندگی در کم زرق و برق ترین سمت پیرامونی را بیان می کردند. – بزرگراه حلقه ای که پاریس را احاطه کرده است، مانند دیوارهای قرون وسطایی که از کاخ های زیبا، باغ های گلدار و دانشگاه های معتبر محافظت می کردند. آنها گفتند به جای نژادپرستی مستقیم، طرد اجتماعی مبهم و همراه با آن توقعات اجتماعی پایین را احساس کردند.

اصلاح این مفهوم هسته اصلی برنامه سیاسی آقای بوآمران است که او آن را «تعالی دموکراتیک کردن» می نامد.

آقای بوآمران که متاهل و دارای سه فرزند است، گفت: «امروز در فرانسه، افرادی که می توانند تکامل یابند و زندگی خود را انتخاب کنند، در مراکز فوق العاده قرار دارند. شما بهترین مدارس، بهترین معلمان، بهترین بیمارستان ها، بهترین ارتباطات را دارید. اگر این کار را نکنید، باید ۱۰ برابر بیشتر کار کنید و همیشه خود را توجیه کنید.»

پس از فارغ التحصیلی از دانشگاه با مدرک کارشناسی ارشد در اقتصاد و حقوق اروپا، آقای بوآمرانه درست زمانی که اینترنت در حال اوج گرفتن بود، به شغل مدیریتی در یک شرکت امنیت سایبری دست یافت. این حرفه سال‌ها سفر، به‌ویژه به ایالات متحده را ارائه کرد، جایی که او انگلیسی خود را تمرین کرد و جهان بینی خود را گسترش داد و عشق او را به سیستم سخاوتمندانه تأمین اجتماعی فرانسه عمیق‌تر کرد. او همچنین گفت: «اولین کشوری بود که به خاطر ویژگی‌هایم احترام گذاشتم.»

تقریباً در همان زمان در سال ۱۹۹۵، او برای اولین بار به عضویت شورای محلی سنت اوئن انتخاب شد. بعداً به حزب سوسیالیست پیوست و در نهایت سخنگوی آن شد.

آقای بوآمران از زمان شهردار شدن، شرکت‌هایی از جمله تسلا را برای افتتاح دفاتر در سنت اوئن فریب داده است که از طریق مالیات‌های اضافی پرداختی، به تأمین مالی مدارس ابتدایی جدید کمک کرده است.

چند کالج فرانسوی متقاعد شده‌اند که پردیس‌هایی را در اینجا باز کنند، از جمله مدرسه تجاری معتبر Audencia، با برنامه‌های ثبت‌نام ویژه برای ساکنان محلی. تونی پارکر، فوق ستاره بسکتبال آمریکایی فرانسوی، با افتتاح یک مدرسه ورزشی نخبگان در یک مجموعه ورزشی متروکه موافقت کرد که در بحبوحه بازسازی ۱۴ میلیون یورویی (۱۵ میلیون دلار) برای بازی ها است. او گفت که این یک شام اجتماعی با آقای بوامرانه بود که این معامله را منعقد کرد.

آقای پارکر، یک گارد پیشین سن آنتونیو اسپرز، گفت: “من یک “کودتای دوم” – عشق در نگاه اول – به دیدگاه او، اشتیاق او و آنچه که می خواهد در شهرش انجام دهد، داشتم.

انرژی و بینش آقای بوآمران همچنین توجه دلالان قدرت سوسیالیست کشور مانند ماتیو پیگاسه را به خود جلب کرده است.

آقای پیگاسه، یک بانکدار سرمایه گذاری که زمانی با نام مستعار “چه گوارای امور مالی” شناخته می شد، گفت: “من می خواهم او آینده چپ فرانسه، سوسیال دموکرات ها باشد.”

آقای بوآمرانه جاه طلبی های ملی خود را پنهان نمی کند. او مبارزه با قدرت فزاینده افکار و سیاست های راست افراطی در کشورش را وظیفه ای می داند.

اما، در حال حاضر، او روی مردم محلی متمرکز شده است، که به شیشه ماشینش خم می‌شوند تا به او بابت تغییراتی که می‌بینند تبریک بگویند.

او گفت: «این فرانسه است که باید با هم بسازیم.

سگولن لو استرادیک در گزارشی از پاریس مشارکت داشت.