سنجش از دور یک ابزار ارزشمند برای توسعه شهر است، زیرا امکان جمع آوری داده ها و اطلاعات در مورد سطح زمین را از راه دور فراهم می کند. از این داده ها می توان برای تصمیم گیری در مورد برنامه ریزی و توسعه شهری استفاده کرد.

فناوری سنجش از دور مدرن با اختراع دوربین آغاز شد. عکس‌های قبلی «عکس‌های ثابت» بودند، اما ایده گرفتن تصاویر زمین به منظور نقشه‌برداری توپوگرافی در دهه ۱۸۴۰ پدیدار شد. دوربین ها برای عکس برداری در بالن ها ثابت شدند. در طول جنگ جهانی اول، دوربین‌هایی بر روی هواپیماها نصب می‌شد تا نمای هوایی از زمین‌ها را مشاهده کنند که ثابت شد انقلابی را در ارتش به ارمغان می‌آورد. تنها در عصر فضا بود که سنجش از دور ماهواره ای تکامل یافت. آنها به منظور تصویربرداری از سطوح زمین و همچنین سنسورهای دیگر فضاپیماها مورد استفاده قرار گرفتند. واژه سنجش از دور برای اولین بار در دهه ۱۹۵۰ در ایالات متحده توسط خانم Evelyn Pruitt از دفتر تحقیقات نیروی دریایی ایالات متحده استفاده شد.

ساخت نقشه های دقیق مناطق شهری یکی از کاربردهای اصلی سنجش از دور در توسعه شهر است. داده‌های مربوط به کاربری زمین، پوشش گیاهی و منابع آب را می‌توان با استفاده از فناوری‌های سنجش از دور، مانند ماهواره‌ها یا عکس‌برداری هوایی، جمع‌آوری کرد. با استفاده از این اطلاعات می توان نقشه های تفصیلی مناطق شهری را تهیه کرد که سپس می توان از آن برای ارزیابی موفقیت سیاست ها و طرح های شهری جاری و همچنین مشخص کردن مناطق مورد نیاز و پتانسیل استفاده کرد.

پایش تغییرات در طول زمان یکی از کاربردهای مهم سنجش از دور در برنامه ریزی شهری است. برای شناسایی الگوها و روندها، از سنجش از دور می توان برای جمع آوری داده ها در مناطق شهری در فواصل زمانی منظم استفاده کرد. تصمیمات برنامه ریزی شهری و توسعه را می توان با این اطلاعات آگاه کرد، که می تواند برای شناسایی مکان هایی که ممکن است نیاز به توسعه مجدد داشته باشند یا مکان هایی که ممکن است در برابر سیل یا سایر بلایای طبیعی آسیب پذیر باشند، مورد استفاده قرار گیرد.

سنجش از راه دور با ارائه داده هایی در مورد پویایی شهری مانند تراکم جمعیت، جریان حمل و نقل و مصرف انرژی، می تواند به توسعه شهرهای هوشمند نیز کمک کند. زندگی و پایداری شهر را می توان با استفاده از این اطلاعات برای بهینه سازی خدمات شهری مانند حمل و نقل و خدمات عمومی افزایش داد.