خلاصه

District of the Squares گسترش شمال شرقی بروکسل است که در اواخر قرن بیستم تنها در پانزده سال توسعه یافت. به طور منطقی، این به تعداد زیادی متخصص ساخت و ساز نیاز داشت. حداقل ۲۲ معمار در آنجا ساکن شده بودند. در آن زمان به نظر رسم بود که معماران نزدیک به محل کارشان زندگی کنند. سه معمار که بزرگترین آثار را در منطقه داشتند عبارتند از: هنری ون ماسنهوو، ادوارد ال و آرتور ورهل. آنها با هم مسئول طراحی حداقل ۱۳۵ خانه در محله بودند. علاوه بر این، قابل توجه است که هر یک از آنها خانه دومی برای خود ساخته اند که مربوط به دومین کارت ویزیت در اندازه واقعی است که برای جذب مشتریان بالقوه در نظر گرفته شده است. این واقعیت که آنها در مکانی که آثارشان بسیار گسترده است، دو اقامتگاه ساخته اند، نشان دهنده نیات خاص معماران برای ایجاد شغل در اینجا است. اندازه آثار آنها نشان دهنده اهمیت آنها در توسعه این گسترش بروکسل است. هدف بررسی سهم ویژه آنها در توسعه این منطقه است و از این طریق نشان می دهد که تحقیق در مورد معماران نسبتا ناشناخته برای درک چگونگی ایجاد محیط ساخته شده و منظر شهری بسیار مهم است. با انجام این کار، جنبه های خاص معماری روزمره از آن دوره را می توان بهتر درک کرد، مانند اهمیت همکاری ها و نحوه جذب مشتری توسط معماران. این باعث می شود بینش بهتری نسبت به نوع ساختمان خاص خانه معمار داشته باشید. این تحقیق بر اساس ادبیات و تحقیقات آرشیوی انجام شده است. در بخش اول این پایان نامه، تاریخچه و توسعه منطقه به صورت کلی مورد بررسی قرار می گیرد تا پس از آن، حرفه معماران در چارچوب آن قرار گیرد. این بافت منطقه ای بود که می توانست در مدت زمان کوتاهی ایجاد شود زیرا شهر بروکسل رویکردی استراتژیک برای توسعه آن داشت. به این ترتیب شهر افرادی را جذب می‌کرد که می‌خواستند (و دارای امکانات بودند) سرمایه‌گذاری کنند، که با مخاطبان متوسط ​​بورژوازی مطابقت داشت. در بخش دوم، سه معمار و آثار آنها در داخل منطقه به طور کامل مورد بررسی قرار گرفته است. هم سبک شخصی و هم مشتریان آنها به تصویر کشیده می شود، در حالی که بینشی در مورد نحوه کار آنها به دست می آید. دو معمار که بیشترین کمیسیون را از سرمایه گذاران دریافت کردند، بیشترین آثار را داشتند، اما استراتژی طراحی آنها از این نظر با یکدیگر متفاوت است. پس از آن، خانه های معماران در آثار آنها قرار می گیرد تا اهمیت آنها برای معمار مشخص شود. در این مورد، این سه معمار روندهای متفاوتی را نیز نشان می دهند، زیرا از خانه های شخصی خود برای اهداف دیگری استفاده می کردند. در نهایت، تأثیر معماران در خیابان‌هایی که بیشترین فعالیت را داشتند، بر اساس یک تحلیل بصری مورد بررسی قرار می‌گیرد. از این نظر، کمیت کار آنها تعیین کننده ترین عامل بود، در حالی که تنها ون ماسنهوو، معمار با بزرگترین آثار در منطقه، تأثیر قابل توجهی بر دیگر معماران داشت. برعکس، سلسله مراتب ناحیه هم بر موقعیت خانه های شخصی آنها و هم بر نحوه طراحی دقیق کمیسیون هایی که دریافت می کردند تأثیر داشت.