خلاصه

این پایان نامه شامل یک مطالعه موردی در یک مدرسه هلندی زبان برای آموزش ابتدایی ویژه است. پانزده کودک مبتلا به ASD به ورزش و معنای آن برای آنها اشاره کردند. این بر اساس مشاهده است که کودکان مبتلا به ASD به ندرت در طراحی و ارزیابی پیشنهادات ورزشی حرفی برای گفتن دارند و علاوه بر این، به طور قابل توجهی از نظر فیزیکی کمتر از همسالان در حال رشد معمولی هستند. آنها چگونه ورزش را تجربه و درک می کنند؟ آنها فکر می کنند برای شرکت در ورزش به شیوه ای دوستدار اوتیسم چه چیزی لازم است و چه چیزی می تواند بهبود یابد؟ به طور موازی، این تحقیق پنج شخصیت کلیدی را که با ورزش و/یا اوتیسم کار می‌کنند، مورد پرسش قرار می‌دهد که منجر به بینش‌های زندگی واقعی و توصیه‌های سازمانی یا ساختاری برای پیشنهادات فعلی ورزش و اوقات فراغت برای کودکان مبتلا به ASD می‌شود.

این تحقیق با استفاده از یک روش پرسش پسند اوتیستیک، مبتنی بر برانگیختن عکس، صدای عکس، TEACCH، پرسش ۵ و قدردانی را به من بدهید، انگیزه‌های (غیر) مشارکت ورزشی در کودکان مبتلا به ASD را ترسیم می‌کند. این نظرسنجی نشان می‌دهد که کودکان مبتلا به ASD ورزش را به طور مثبت تجربه می‌کنند اما اغلب فعالیت‌های تفریحی دیگر (بازی) را ترجیح می‌دهند. علاوه بر این، گروهی از کودکان هستند که می خواهند در ورزش شرکت کنند، اما احساس می کنند با انواع موانع مانع می شوند. به نظر می رسد حساسیت های مفرط به مشغله کاری و تحریک بیش از حد، همراه با عدم حمایت از طرف داخلی، تعیین کننده ترین آنها باشد. بنابراین والدین به عنوان شرکای مهم ظاهر می شوند. کودکان مبتلا به ASD نیز تمایلی به شرکت در فعالیت های ورزشی منظم نسبت به شرکت در ورزش با همسالان خود ندارند، زیرا برای اوتیسم آنها دشوار است. این تحقیق دوگانگی بین گنجاندن، تحریک بیش از حد و بی انگیزگی و طرد و سفارشی سازی ایجاد می کند، که تطابق ضعیف بین عرضه و تقاضا را نشان می دهد. توصیه‌ها بر بازاندیشی یک درس ورزش فراگیر تمرکز می‌کنند، که فراتر از تطبیق با استانداردها و حمایت آموزشی، مالی و مادی برای ارائه ورزش معمولی است تا جاه‌طلبی‌های فراگیر را به عمل تبدیل کند.