خلاصه

افزایش سریع شهرنشینی و جمعیت در سراسر جهان منجر به گسترش مشکلات پایداری شهری مرتبط شده است. در نتیجه، مناطق شهری نیازمند تئوری هایی هستند که بتواند آنها را به سمت توسعه شهری پایدارتر هدایت کند. رویکردهای برنامه ریزی فضایی باید شهرها را قادر سازد تا به شرایط متغیر پاسخ دهند و از شوک ها و نوسانات غیرمنتظره جان سالم به در ببرند. ماهیت اغلب ایستا عناصر شهری و سازمان‌های فضایی منجر به ضایعات بالای ساخت و ساز و تخریب و ناتوانی در انطباق با تغییرات می‌شود که باعث افزایش نرخ خالی، کمبود و بی‌ثباتی سیستم شهری از جمله مشکلات دیگر می‌شود. در همین حال، شهرها با حس فزاینده موقتی و تجربه شهری مواجه هستند که در تضاد با “رویای دائمی” رایج و میل به ثبات و امنیت است.

این پایان نامه یک رویکرد برنامه ریزی فضایی سازگار را پیشنهاد می کند که ظرفیت یک سیستم شهری را برای انطباق با تغییرات افزایش می دهد. عنصر کلیدی یک رویکرد لایه ای است که عناصر فضایی را با نرخ تغییر مشابهی ترکیب می کند. این رویکرد مبتنی بر تجزیه و تحلیل و گسترش مدل‌های موجود، مانند سیستم‌های تطبیقی ​​پیچیده است. رویکرد برنامه ریزی بر ویژگی های پیچیده خاص یک سیستم شهری به منظور افزایش ظرفیت تطبیقی ​​سیستم تمرکز دارد. این برنامه‌ریز را قادر می‌سازد تا فرآیندهای شهری را هدایت کند، آسیب‌پذیری سیستم را کاهش داده و انعطاف‌پذیری آن را در برابر شوک‌ها افزایش می‌دهد. از آنجا که لایه‌های فضایی به عناصر فیزیکی موجود در شهر مانند ساختمان و زیرساخت مرتبط هستند، این منجر به یک رویکرد یکپارچه بین برنامه‌ریزی فضایی و طراحی شهری می‌شود که شامل راه‌حل‌های پویا در سطح ساختمان است.

سپس این رویکرد در یک مطالعه موردی طراحی در سایت “Brigittines” در بروکسل اعمال می شود. این بیشتر با ایجاد سازگاری سایت با یک سری سناریوهای قابل قبول آینده نشان داده می شود. نتایج برای ارزیابی پاسخ‌دهی قطعه شهری به شرایط متغیر استفاده می‌شود.