شهرسازی تاکتیکی به عنوان پاسخی مستقیم به فرآیندهای سست و بوروکراتیک که معمولاً با برنامه ریزی و توسعه شهری مرسوم مرتبط است، مورد توجه قرار گرفته است. خاستگاه این جنبش را می توان در آغاز فروتنانه آن به عنوان یک ابتکار مردمی جستجو کرد. این با اشتیاق و عزم ساکنان و فعالان محلی که مشتاق به ایجاد بهبودهای سریع و تدریجی در جوامع خود بودند، تقویت شد.

مفهوم ایجاد فضاهای پر جنب و جوش و مردم محور از طریق مداخلات کم هزینه و موقت به لطف روحیه “خودت انجام بده” که الهام بخش بسیاری از پیشگامان اولیه بوده است، محبوبیت پیدا کرده است. این افراد این وظیفه را بر عهده گرفته اند که محیط اطراف خود را متحول کرده و آنها را جذاب تر و سرزنده تر کنند. ایده پشت این جنبش استفاده از روش های ساده و مقرون به صرفه برای ایجاد تغییرات مثبت در جامعه است. این پیشگامان با در دست گرفتن امور، توانسته اند فضاهایی ایجاد کنند که نه تنها از نظر بصری جذاب باشد، بلکه حس اجتماع و ارتباط را در بین مردم تقویت کند. یکی از جنبه های کلیدی این رویکرد استفاده از مداخلات موقت است. این افراد به جای شروع پروژه‌های بزرگ مقیاس و دائمی، تغییرات کوچک‌تر و قابل مدیریت‌تری را انتخاب می‌کنند که می‌توانند به راحتی اجرا شوند و در صورت نیاز معکوس شوند.