جایی که آپارتمان های مسکونی عمومی می توانند با قیمت بیش از ۱ میلیون دلار بروند

شش دهه پیش، زمانی که سنگاپور به عنوان یک کشور مستقل در حال ظهور بود، یکی از فقیرترین شهرهای آسیای جنوب شرقی بود. از هر چهار ساکن، سه نفر در محله های فقیر نشین پر ازدحام و کثیف زندگی می کردند. خانه‌های قلع و قمع دارای دیوارهای حلبی بودند و به سکونت نشین معروف بودند.

امروزه، سنگاپور شهری ثروتمند و مدرن است که تقریباً نیمی از جمعیت ۶ میلیونی آن در آپارتمان های بلند و خوش ساختی که توسط دولت ساخته شده است، زندگی می کنند. این آپارتمان های یارانه ای معمولاً روشن و مطبوع هستند و اکثر تصورات مربوط به پروژه های مسکن عمومی را به چالش می کشند. اکثر آنها عملاً متعلق به ساکنان آنها هستند، که گواهی بر مقرون به صرفه بودن آنها است.

اما در طول ۱۵ سال گذشته، قیمت ها در بازار ثانویه بوده است ۸۰ درصد افزایش یافت. تا اوایل ماه مه، ۵۴ مورد از این آپارتمان ها به قیمت بیش از ۱٫۳۵ میلیون دلار سنگاپور یا یک میلیون دلار فروخته شده است. آنها به دلیل جادار بودن، در مکان‌های خوب و همچنان ارزان‌تر از آپارتمان‌های خصوصی با اندازه مشابه، مورد توجه هستند.

در حالی که این آپارتمان‌های میلیون دلاری بخش کوچکی از معاملات را نشان می‌دهند، با این حال تصورات بسیاری از سنگاپوری‌ها را به خود جلب کرده‌اند و نگرانی‌ها در مورد مقرون به صرفه بودن مسکن در یکی از گران‌ترین شهرهای جهان را تشدید کرده‌اند. برخی از ساکنان نیز نگران کاهش ارزش آپارتمان هایشان هستند زیرا این واحدها با اجاره ۹۹ ساله فروخته می شوند و در نهایت باید به دولت بازگردانده شوند.

در اینجا چیزی است که باید در مورد سیستم مسکن عمومی سنگاپور بدانید.

آنها مکالمه بین همسایگان را تشویق می کنند.

هیئت مسکن و توسعه سنگاپور در طول زمان صدها هزار آپارتمان را در پروژه های مسکن قرار داده است. توسعه‌ها به‌عنوان «شهرهای جدید»، محله‌های مستقل با رستوران‌ها، مغازه‌ها، مدارس و مؤسسات مذهبی سازمان‌دهی شده‌اند. یک مرکز شهر معمولا دارای یک کلینیک، یک ترمینال اتوبوس، یک ایستگاه مترو یا یک مرکز خرید است.

سنگاپور انواع مختلفی از این آپارتمان ها – معروف به آپارتمان HDB – را متناسب با نیازها و بودجه های مختلف خانوار می سازد و می فروشد. ارتفاع ساختمان ها متفاوت است، اما، به طور معمول، اندازه آپارتمان ها از ۳۲ متر مربع یا حدود ۳۴۰ فوت مربع تا ۱۳۰ متر مربع برای یک آپارتمان سه خوابه با دو حمام متغیر است. همچنین یک آپارتمان چهار خوابه و سه حمام برای خانواده های چند نسلی به مساحت ۱۱۵ متر مربع وجود دارد.

بسیاری از مالکان به خانه های خود بسیار افتخار می کنند که داخل آن به طور مرتب در مجلات طراحی داخلی در سنگاپور نمایش داده می شود.

آپارتمان ها در امتداد راهروی وسیعی قرار دارند که به شش تا هشت واحد تقسیم شده است تا گفتگو بین همسایگان را تشویق کند. در طبقه همکف هر بلوک یک “عرشه خالی” وجود دارد، یک فضای باز که در آن کودکان می توانند برچسب بازی کنند و ساکنان می توانند با همسایگان خود تعامل داشته باشند.

زمین تمیز و به خوبی نگهداری می شود و به املاک قدیمی تر مرتباً لیفت صورت انجام می شود. لی هسین لونگ که می گوید: «به همین دلیل است که برخلاف پروژه های مسکن عمومی در سایر نقاط جهان، املاک HDB ما هرگز به محله های فقیر نشین یا محله یهودی نشین تبدیل نمی شوند. از سمت نخست وزیری کنار رفت این ماه در آخرین سخنرانی مهم خود خطاب به ملت گفت.

اما وزرا قبلاً تصریح کرده بودند که ارتقاء امکاناتی مانند آسانسور منوط به حمایت انتخاباتی از حزب حاکم اقدام مردم است که از زمان استقلال سنگاپور در قدرت بوده است.

آنها با موفقیت کشور عجین شده اند.

سنگاپور در اواخر دهه ۱۹۴۰ شروع به ساخت مسکن یارانه ای کرد. در طول یک دهه بعد، ۲۰۰۰۰ آپارتمان یارانه ای ساخت، اما آنها به سختی نیازهای تقریباً ۱٫۶ میلیون نفری آن را که در آن زمان هنوز در خانه نشینی زندگی می کردند، برآورده کردند. ۳۱۰۰۰ آپارتمان دیگر پس از راه اندازی HDB در سال ۱۹۶۰ ساخته شد.

در سال ۱۹۶۴، دولت طرح مالکیت خانه برای مردم را معرفی کرد که سنگ بنای سیاست مسکن عمومی سنگاپور شد. لی کوان یو، پدر بنیانگذار سنگاپور، معتقد بود که مالکیت خانه به هر شهروند سهمی در کشوری از مهاجران بدون تاریخ مشترک می دهد.

چند سال بعد، مقامات در تلاش برای کمک به افراد بیشتری برای صاحب خانه شدن، به شهروندان اجازه دادند تا پس‌انداز خود را از صندوق بازنشستگی دولتی برای پرداخت پیش‌پرداخت و اقساط ماهانه وام مسکن برای یک آپارتمان استفاده کنند. همچنین برنامه ها و کمک های مالی دیگری را برای کمک به خانواده های کم درآمد معرفی کرد. و تا سال ۱۹۸۵، تقریباً هر سنگاپوری در یک خانه زندگی می کرد.

دولت در تلاش است تا مقرون به صرفه بودن را افزایش دهد.

سال گذشته، دولت کمک‌های بلاعوض بیشتری را برای کمک به خریداران و خانواده‌ها برای خرید خانه در بازار ثانویه معرفی کرد. لارنس وانگ، که اکنون نخست وزیر است، در آن زمان اذعان کرد که برخی از سنگاپوری ها می خواستند برای خانه اول خود آپارتمان های فروش مجدد بخرند اما قیمت ها را بسیار بالا دیدند.

آقای لی، نخست وزیر قبلی، برای مقابله با تقاضای بالای آپارتمان در مکان های ترجیحی، اوت گذشته اعلام کرد که دولت قوانین جدیدی را برای محدود کردن فروش اعمال خواهد کرد. آنها از نیمه دوم سال جاری اجرایی می شوند. صاحبان این واحدها تنها پس از ۱۰ سال اقامت در آنها می توانند آنها را بفروشند. علاوه بر این، دولت در راستای محدودیت هایی که برای خریداران آپارتمان های نوساز در نظر گرفته است، سقف درآمدی را برای خریداران در بازار ثانویه تعیین می کند.

هیئت مسکن و توسعه سنگاپور در بیانیه‌ای اعلام کرد که سه دور اقدامات خنک‌کننده که از سال ۲۰۲۱ اجرا کرده است منجر به افزایش قیمت‌های فروش مجدد با نرخ کندتر ۴٫۹ درصدی در سال ۲۰۲۳ در مقایسه با ۱۰٫۴ درصدی در سال ۲۰۲۲ شده است. بازار مسکن به دلیل عرضه قابل توجه خانه‌های نوساز «به ثبات خود در سال آینده ادامه خواهد داد».

تعداد کمی از خریداران مجبور به پرداخت پول نقد هستند.

دولت معمولاً پروژه های جدیدی را پیشنهاد می کند و سپس برای خریداران احتمالی قرعه کشی برگزار می کند. به این آپارتمان‌ها آپارتمان‌های «ساخت به سفارش» (BTO) می‌گویند و تقاضا اغلب از عرضه بیشتر است. سپس متقاضیان موفق می توانند مکان و اندازه آپارتمان را در سایت های پیشنهادی انتخاب کنند. ساخت و ساز زمانی آغاز می شود که خریداران برای حدود ۷۰ درصد از واحدها ثبت نام کرده باشند. در سال گذشته، میانگین زمان انتظار برای آماده شدن یک آپارتمان سه سال و ۱۰ ماه بود.

از آنجایی که بسیاری از سنگاپوری‌ها از پس‌انداز صندوق‌های بازنشستگی دولتی خود برای خرید خانه استفاده می‌کنند، تعداد کمی مجبورند پول نقد زیادی جمع کنند. بسته به درآمد خانوار، خانواده‌هایی که برای اولین بار واجد شرایط هستند می‌توانند کمک هزینه مسکن تا سقف ۸۰۰۰۰ دلار سنگاپور یا تقریباً ۶۰۰۰۰ دلار دریافت کنند.

یک آپارتمان دو خوابه که توسط دولت در ضلع غربی سنگاپور فروخته شده است، قبل از کمک هزینه تقریباً ۲۰۲۰۰۰ دلار سنگاپور (۱۵۰۰۰۰ دلار) است.

محدودیت هایی برای خریداران وجود دارد.

دولت سنگاپور از مشوق های مسکن عمومی برای تشویق تشکیل خانواده ها و ادغام نژادی استفاده کرده است.

قوانین سختگیرانه ای را در مورد اینکه چه کسی می تواند برای آپارتمان BTO درخواست کند، اعمال می کند: زوج های سنگاپوری دگرجنس گرا که یا ازدواج کرده اند یا نامزد کرده اند. زوج های دارای فرزند؛ زوج هایی که می خواهند با والدین خود زندگی کنند. و خواهر و برادر یتیم خریداران این آپارتمان ها باید حداقل پنج سال در آن زندگی کنند تا بتوانند بفروشند.

دولت سال ها به افراد مجرد اجازه خرید این آپارتمان ها را نمی داد، اما به مرور زمان قوانین را کاهش داد. در آگوست گذشته، آقای لی گفت که مجردهای ۳۵ ساله و بالاتر می توانند از نیمه دوم سال جاری آپارتمان های یک خوابه را در هر مکانی خریداری کنند. پیش از این، آنها مجاز به خرید تنها در دوازده توسعه با امکانات کمتر بودند.

در سال ۱۹۸۹، دولت سیاستی را وضع کرد که به موجب آن هر بلوک یا محله باید حداقل سهمیه هر یک از گروه‌های قومی اصلی شهر – چینی، مالایی و هندی – را برای جلوگیری از تشکیل مناطق تحت پوشش نژادی داشته باشد.

ترمان شانموگاراتنام، رئیس جمهور کنونی، در سال ۲۰۱۵ گفت که “عملکرد طبیعی جامعه” منجر به “بی اعتمادی، ناراحتی، تعصب و آنچه امروز در بسیاری از کشورهای جهان به وفور می بینیم” می شود.

وی افزود: سرزده ترین سیاست اجتماعی در سنگاپور از همه مهمتر بوده است.

او گفت: «وقتی مردم با هم زندگی می‌کنند، فقط هر روز در راهروها با هم قدم نمی‌زنند و از همان آسانسور بالا و پایین می‌روند. بچه هایشان به همان مهدکودک می روند، بچه هایشان به همان دبستان می روند.»