این فیلم نسخه واقع گرایانه تری از آینده شهری در شهر نیویورک در سال ۲۲۶۳ است. امروزه، تمام تکنولوژی و معماری قدیمی نه تنها محو می شوند بلکه حفظ می شوند و با فناوری جدید مخلوط می شوند (Portilla, 2013). تمام کثیفی ها و لکه های ذاتی در لمس انسان هنوز وجود دارد و هر چیزی که شناور است همیشه براق و تمیز نیست. طرح ریزی بسیار شبیه به شهری است که اشتباهات و موفقیت های این آینده شهری پر هرج و مرج را تمجید می کند. از آنجایی که به پایتخت جهان تبدیل شده، پرجمعیت شده است و تمام گوشه و کنار زمین را فتح کرده است. شهر به طور قابل توجهی متفاوت به نظر می رسد، بیش از ظرفیت گسترش افقی خود، و عمودی را به عنوان تنها شکل رشد باقی می گذارد. مفهوم خیابان در مواجهه با این افزایش ارتفاع، تمام هدف و کاربردی را در سنتی ترین معنای خود از دست داده است. اتومبیل‌ها در خیابان‌های نامرئی و بزرگراه‌های شناور به گردش در می‌آیند و مردم زندگی خود را در ساختمان‌های بلند می‌گذرانند، و همیشه در جستجوی قله‌ای هستند که نور و هوا در آن فراوان است و از اتصالات بین ساختمان‌هایی که شبیه پل‌هایی هستند که با پارک‌ها و مناطق زندگی جدید آراسته شده‌اند عبور می‌کنند. پس از آن خیابان قدیمی متروکه شد و امکاناتی که زمانی در زیر زمین یافت می شد اکنون در بیرون قرار دارد و ظاهری مکانیزه و صنعتی به آن بخشیده است.