جارد پولیس، فرماندار کلورادو در مراسم امضای لایحه در خارج از ساختمان ایالت گفت: «این موضوع هم یک مسئله مسکن و هم یک مسئله حقوق مدنی است. «واقعاً هر دو است. در مورد مسکن، فرصتی برای مردم برای اینکه رسماً در اجاره باشند – به آنها محافظت می کند، به آنها اجازه می دهد اعتبار خود را شروع کنند، به آنها اطمینان می دهد که می توانند در اینجا زندگی کنند.”

پولیس امضا می کرد HB24-1007 تبدیل به قانون از اول جولای ۲۰۲۴، دولت‌های محلی در کلرادو از محدود کردن تعداد هم اتاقی‌های غیرمرتبط که می‌توانند زیر یک سقف زندگی کنند، منع خواهند شد، مگر اینکه بتوان یک مورد قوی برای نیازهای بهداشت، ایمنی یا کد آتش نشانی ایجاد کرد.

پیش از این، شهرداری های مختلف در کلرادو می توانستند محدودیت هایی را به صلاحدید خود اعمال کنند. به عنوان مثال، فورت کالینز، اشغال را به سه مستأجر غیرمرتبط محدود می کرد، به این معنی که در خانه هایی با بیش از چهار اتاق خواب (به استثنای زیرزمین و گاراژ)، مستاجران به اتاق های خالی یارانه پرداخت می کردند، خواه از آنها استفاده کنند یا نه.

اتاق‌هایی در داخل خانه‌ها وجود دارد که خالی هستند، نه به این دلیل که کسی نمی‌خواهد فرد دیگری در آن شهر زندگی کند، بلکه صرفاً به این دلیل که وجود شخصی که نام خانوادگی شما را به اشتراک نمی‌گذارد یا با او ارتباطی ندارد، خلاف قوانین آن شهر است. مانی روتینل نماینده به من گفت. درک این موضوع که اتاق خواب‌ها از نظر قانونی برای خالی ماندن در زمانی که کلراداها بودند تشویق شده بودند قیمت قطعی کل محله ها و شهرها دلیل کافی برای او برای حمایت از HB24-1007 بود. دلیل اساسی رسیدگی به بحران قیمت مسکن است.

البته مستاجرینی که می‌خواهند اجاره‌بها را کاهش دهند، اتاق‌های اضافی را عرضه می‌کنند و افراد نیازمند مسکن، علی‌رغم غیرقانونی بودن، آن‌ها را اشغال می‌کنند. «من در یک خانه پنج خوابه زندگی می کنم که در آن خودم و هر یک از هم اتاقی هایم اتاق خود را داریم. چیس کرامول، کارشناس ارشد دانشگاه کلرادو بولدر، به دنور پست گفت: تنها سه نفر از نظر قانونی اجازه دارند در اجاره نامه حضور داشته باشند، به این معنی که دو نفر از ما به آرامی در حال معاشرت هستیم. ما از هیچ یک از حمایت های قانونی ناشی از اجاره نامه برخوردار نیستیم.»

موقعیت‌هایی مانند وضعیت کرامول، به‌ویژه در میان دانش‌آموزان، که بیشترین سهم را از هم‌نشینی بین افراد غیرمرتبط تشکیل می‌دهند، رایج بود. با این حال، دانش‌آموزان تنها کسانی نبودند که در وضعیت ناامنی زندگی می‌کردند. “در مورد سرایدار زنده چطور؟” بن آبرامسون، نویسنده کارکنان استرانگ تاونز پرسید. “یا به سالمندان این امکان را می دهیم که از اتاق خواب های خالی خود استفاده کنند؟”

سال گذشته، آبرامسون در مورد «پیری در جای خود» نوشت و این که چگونه نسل بچه‌های پررونق – که اغلب به خاطر به ارث بردن دوران شکوفایی که برای جوانان امروزی بیگانه است، حسادت می‌کنند – نوشت. غلبه بر همان بحران مسکن دور نگه داشتن نسل جوان از مالکیت خانه

او می‌نویسد: «بسیاری از آمریکایی‌های مسن‌تر خانه‌های بزرگ و مجزا در حومه‌های شهر وابسته به خودرو دارند. به طور متوسط، این خانه ها ۲۰ درصد بیشتر از افراد اتاق خواب دارند، به طوری که سالمندان به طور متوسط ​​۹۵۱ فوت مربع برای هر نفر اشغال می کنند، در مقایسه با ۵۰۰ فوت مربع افراد ۲۵ تا ۳۴ ساله.

آبرامسون تاکید می‌کند مشکل این است که سالمندان لزوماً علاقه‌ای به اشغال فضای زیادی به تنهایی ندارند. با این حال، از طریق ترکیبی از کدهای منطقه بندی دقیق، قوانین انجمن مالکان خانه، و احکامی مانند آنچه که اخیراً در کلرادو لغو شد، آنها انتخابی ندارند. آشیانه‌های خالی نمی‌توانند اتاق‌خواب‌های خالی طولانی مدت را اجاره دهند، زمین‌هایشان را متناسب با نیازهای فعلی‌شان تقسیم کنند یا از هم اتاقی‌ها برای کمک به کاهش هزینه‌های زندگی استقبال کنند.

از کمبود مسکن تا ناامنی قانونی، هیچ دلیلی برای لغو محدودیت های هم اتاقی وجود نداشت. با این حال، زمانی که روتینل و حامیان لایحه در حال تهیه پیش نویس این سند بودند، یک سوال باقی ماند: چرا این محدودیت ها در وهله اول وجود دارند؟

چگونه به اینجا رسیدیم؟

در اوایل قرن بیستم، بسیاری از احکام مسکن از جنبش مترقی بهداشت و ایمنی ناشی شد، دانیل هریگز، که نویسنده مشترک “فرار از تله مسکن“به من گفت: “ما با مسائلی مانند ازدحام بیش از حد، هوای غیربهداشتی، خطر آتش سوزی و غیره روبرو بودیم.”

اصلاحات مسکن شهر نیویورک در واقع تا حدودی ناشی از نگرانی های فزاینده در مورد بهداشت عمومی به دلیل ازدحام جمعیت بود. خانوارهای پنج نفر یا بیشتر در یک انبار مسکن که بیشتر به خاطر ساخت و ساز ضعیف، توالت های راهرو مشترک، اتاق های بدون پنجره، صاحبخانه های سایه دار و دفع زباله های نامناسب به یاد می آید، گیر کرده است. با فقدان پیشرفت‌های پزشکی برای کاهش شیوع بیماری، سکونتگاه‌های اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم بستری برای رشد میکروب‌ها، بیماری و مرگ بودند. نیاز واقعی به مسکن با کیفیت بالاتر وجود داشت و نگرانی های واقعی در مورد شرایط محله های مسکونی وجود داشت.