برای شهر نیویورک، اصلاح پارکینگ کلید دستیابی به خیابان‌های بهتر است. اوایل این ماه زمانی که با پسر شش ماهه ام برای دیدار دوستان و خانواده در ساحل شرقی به آنجا رفتم، این خانه برای من برگشت. در حال ملاقات با دوستی بودم که در همان قسمت از کشور سفر می کرد، و یک Airbnb مقرون به صرفه را در مونت ورنون، شهری کوچک در شمال منهتن پیدا کردیم.

اگرچه این یک سفر واقعی به شهر نیویورک نبود، از لحظه ای که از ترمینال فرودگاه لاگواردیا خارج شدم هیجان زده بودم. تماشای مردم با لباس‌های شیک در داخل و خارج تاکسی‌ها، دود سیگار و دیدن معماری قدیمی که در کنار پنجره لیفت ما پرواز می‌کنند، من را با نوستالژی به یاد می‌آورم که دهه زندگی در این شهر شگفت‌انگیز را گذرانده‌ام. هنوز هم می توانم به یاد بیاورم که وقتی به اولین آپارتمانم در میدتاون برای کالج رفتم، طلسم (و وحشت) روی خود ۲۰ ساله ام شسته شد.

پس از استقرار در مونت ورنون، من و دوستم تصمیم گرفتیم با ماشین به منهتن برویم تا از موزه کلواسترز دیدن کنیم که تنها نیم ساعت با آن فاصله داشتیم. سفر رفت و برگشت بعدی چشمانم را به موقعیتی باز کرد که در مورد آن شنیده بودم اما هرگز تجربه نکرده بودم. یعنی تجربه حرکت در خیابان های شهر با سرعت سرسام آور هفت مایل در ساعت.

ای کاش این سرعت آهسته به دلیل طراحی درخشان خیابان بود که به رانندگی آهسته پاداش می دهد و به مسافران اجازه می دهد تا معماری قدیمی شهر و زندگی خیابانی جذاب را تجربه کنند، اما وضعیت آنچنان ایده آلی نبود. بلکه سرعت کم ما به دلیل حجم ترافیک مدیریت نشده و سرکش بودن خیابان ها بود.

در استرانگ تاونز، یکی از اصول رانندگی ما این است که «با فروتنی به جایی که مردم در حال مبارزه هستند، توجه کنیم.» همانطور که ما تنها شش مایل را به مقصد خود رانندگی کردیم، چنین مبارزه ای آشکار بود. هر دو طرف خیابان‌های مسکونی به پارکینگ در خیابان اختصاص داده شده‌اند که باعث می‌شود احساس شلوغی، خفه‌کننده‌ای و باریکی بیش از حد برای چندین خودروی متحرک داشته باشند. دید محدود ما را مجبور کرد به پیچ‌های کور بپیچیم، و دائماً روی لبه‌ها نشستیم، چشم‌هایمان در هم می‌رفت که مبادا کودکی از پشت یکی از آن ماشین‌های پارک شده به اطراف بیاید.

در خیابان‌های تجاری اصلی، ازدحام پارکینگ منجر به نوع دیگری از خطر شد: استفاده غیررسمی از نزدیک‌ترین خط به خودروهای پارک شده به‌عنوان منطقه «بارگیری و تخلیه». حداقل ده‌ها بار مجبور شدیم ناگهان ترمز کنیم و در اطراف رانندگانی که به‌طور تصادفی ماشین‌هایشان را در خطی که برای رانندگی پارک کرده بودند حرکت کنیم. غیرقابل پیش بینی بودن این رفتار فشار خون ما را چندین نقطه افزایش داد.

این فقط یک تصویر لحظه ای از مشکلی است که برای دهه ها شهر نیویورک را تحت تأثیر قرار داده است، به ویژه از سال ۱۹۵۰، زمانی که این شهر با اصرار انجمن اتومبیل آمریکا ممنوعیت پارکینگ در شب را لغو کرد. از آن زمان، بخش قابل توجهی از خیابان‌های شهر تبدیل به ذخیره‌سازی واقعی خودرو شدند: آلن برتو، اقتصاددان، تخمین زد که خودروهای پارک شده ۴۴ درصد از فضای خیابان های شهر را اشغال می کنند.. این شهر سه میلیون جای پارک دارد و به گفته نیویورک تایمز، ۹۵ درصد از آنها رایگان است. تنها حدود ۲۰۰۰۰۰ نفر از آنها در منهتن هستند، ناحیه ای که روزانه پذیرای ۹۰۰۰۰۰ راننده است.

در دهه ۱۹۵۰، برخی از ساکنان برای لغو ممنوعیت پارک شبانه حمایت می کردند، اما نه چندان. همانطور که در مقاله لینک شده در بالا اشاره شد، نیویورکی‌های آن زمان متوجه شدند که خیابان‌ها اساساً برای تردد در خیابان‌ها قرار دارند، نه پارک کردن. امروز، این احساس بسیار معکوس است، با دسترسی به پارکینگ رایگان در خیابان های شهر تقریباً به عنوان یک حق مسلم تلقی می شود. در نتیجه، خیابان‌ها شلوغ می‌شوند و ماشین‌های پارک شده زمین را از گزینه‌های حمل‌ونقل کارآمدتر، مانند دوچرخه‌سواری و اتوبوس، یا استفاده‌های لذت‌بخش‌تر، مانند غذاخوری در فضای باز، باغ‌های شهری یا افزایش فضای بازی برای بچه‌ها دور می‌کنند.

اصلاح رویکرد شهر به پارکینگ جسارت و پشتکار می خواهد. با این حال، بدون اصلاحات، شهر همچنان با همان مشکلات دست و پنجه نرم می کند: حجم ترافیک غیرقابل پیش بینی، ازدحام به عنوان رانندگان در جستجوی نقاط و ناتوانی در استفاده بیشتر از آن زمین. خبر خوب این است که ما از قبل می دانیم که چگونه این چالش را حل کنیم. ایجاد مناطق مزیت پارکینگ به شهرها اجازه می‌دهد به زمینی که ما به پارکینگ اختصاص داده‌ایم، مانند منابع عمومی کمیاب نزدیک شوند. دیدن زمین به این صورت برای هر شهری که می خواهد به مکانی امن و انعطاف پذیر تبدیل شود ضروری است.

تقاضا برای پارکینگ در شهر نیویورک هرگز از بین نخواهد رفت، اما شهر مجبور نیست خود را به آینده ای با رقابت بی وقفه، رانندگان رومینگ، و مناطق بارگیری تصادفی اختراع شده تسلیم کند. آینده منظم تر و سازنده تر امکان پذیر است اگر رهبران به رای دهندگان خود کمک کنند محدودیت های پارک رایگان را نه به عنوان حمله به آزادی شخصی، بلکه به عنوان استفاده عاقلانه از یک منبع محدود ببینند.