قبل از بررسی نتایج متمایز برای هر ۲۷ منطقه شهری، مهم است که تفاوت های مشاهده شده در ارزیابی SDG 11.3.1 برای چهار منطقه شهری مراکش، آگادیر، لایونه و طنجه را به رسمیت بشناسیم زیرا آنها در سه مطالعه تفاوت قابل توجهی دارند. که در آن گنجانده شدند [۸,۹,۱۰]. در مطالعه اول [۸]مشخص شد که هر چهار منطقه شهری از پایداری منحرف شده‌اند و مراکش امتیاز ۱٫۱۳، طنجه ۱٫۶۱، Laayoune 2.21 و Agadir 2.32 را برای شاخص SDG 11.3.1 کسب کرده‌اند. با این حال، در پیدا شد [۹] که منطقه شهری طنجه امتیاز ۰٫۹۸ را به دست آورد، در حالی که SDG 11.3.1 Laayoune 0.76 بود. از سوی دیگر، ر. [۱۰] دریافتند که منطقه شهری آگادیر برای همین شاخص امتیاز ۰٫۷۵ و مراکش ۰٫۴۴ را به دست آورده است که نشان می دهد هر چهار منطقه شهری در محدوده پایداری باقی مانده اند. تفاوت‌های مشاهده‌شده را می‌توان تا حدی به استفاده از وضوح‌های فضایی مختلف برای تعریف سطوح شهری نسبت داد که اهمیت استفاده از تصاویر ماهواره‌ای با وضوح بالا را برجسته می‌کند. علاوه بر این، این تفاوت را می‌توان تا حدی به این واقعیت نسبت داد که اندازه‌گیری مصرف زمین برای اهداف شهری در تمایز بین پیکسل‌های طبقه‌بندی‌شده به عنوان زمین‌های شهری در مقابل پیکسل‌هایی که به‌عنوان روستایی برچسب‌گذاری شده‌اند و از محاسبه حذف شده‌اند، متفاوت است. در مرجع. [۸]زمین اختصاص داده شده برای استفاده شهری توسط سلول شبکه ۱ کیلومتر × ۱ کیلومتر با ISA بیشتر از ۵٪ نشان داده شد که آن را بیش از حد برآورد کرد و منجر به مقادیر SDG 11.3.1 بالاتر شد. این روش همچنین با در نظر گرفتن جمعیت نواحی روستایی که در سرشماری گنجانده شده اما ردپای آن در زمین را در نظر نگرفته، اثر جبرانی ایجاد کرد. با این حال، اگرچه این دو سوگیری یکدیگر را جبران می‌کنند، اما منجر به مقادیر بالاتر SDG 11.3.1، عمدتاً به دلیل برآورد بیش از حد مؤلفه مصرف زمین شهری است. با این وجود، در حالی که استفاده از یک زمین بزرگتر در محاسبات LCR ممکن است سطح معینی از سوگیری را ایجاد کند، مهم است که توجه داشته باشیم که این سوگیری به طور مداوم در هر دو نقطه شروع و پایان محاسبات اعمال می شود. در نتیجه، این سوگیری در هنگام محاسبه امتیاز نهایی SDG 11.3.1 تا حدی از بین می رود. بنابراین، تأثیر این سوگیری در امتیاز نهایی کمتر معنادار است.

۳٫۱٫ شاخص SDG 11.3.1 و مناطق اداری مراکش

منطقه کازابلانکا-ستات توسط دو منطقه شهری نشان داده شد: پایتخت اقتصادی پادشاهی، کازابلانکا، و همسایه آن در شمال، محمد مدیا، که هر دو دارای شاخص SDG 11.3.1 کمتر از مقدار خنثی یک هستند، که حاکی از روند آنها است. به سمت پایداری مصرف زمین شهری کازابلانکا که در سواحل اقیانوس اطلس در غرب مراکش قرار دارد، دارای جمعیتی حدود ۳٫۷۱ میلیون نفر (حدود ۲۰۱۴) در ناحیه شهری و بیش از ۴٫۲۷ میلیون نفر در کازابلانکای بزرگ است و بیشتر به صورت افقی در حال گسترش است تا عمودی. کازابلانکا یک مرکز مالی بزرگ در آفریقا است که در آن شرکت‌های پیشرو مراکشی و بسیاری از شرکت‌های خارجی که در این کشور تجارت می‌کنند، دفتر مرکزی و تاسیسات صنعتی اصلی خود را ایجاد کرده‌اند. بنابراین، املاک و مستغلات گران است و بخش زیادی از جمعیت شاغل به همسایگی محمدیه در شمال سرریز می شوند. با این حال، این مهاجرت بین شهری به دلیل افزایش قیمت کالاهای مسکن در محمدیه به دنبال افزایش تقاضا کاهش یافته است. همانطور که انتظار می رود، کازابلانکا و محمدیا از جمله مناطق شهری با کمترین شاخص های توسعه پایدار با نرخ مصرف زمین بسیار کمتر از نرخ رشد جمعیت و در نتیجه توسعه شهری پایدار هستند.

مناطق طنجه-تتوآن-هوسیما، سوس-ماسا، مراکش-صافی، و لایون-اس سمارا هر کدام با دو منطقه شهری معرفی شدند. در این مناطق، یک واگرایی قابل توجه در روندهای پایداری بین دو منطقه شهری مشاهده شد، با یکی از آنها یک مسیر مثبت به سمت پایداری در هر SDG 11.3.1 نشان می‌دهد، در حالی که دیگری یک روند متضاد به دور از پایداری را نشان می‌دهد.

با توجه به منطقه مراکش-صافی، که توسط دو منطقه شهری برجسته آن، مراکش و سافی نشان داده شده است، تفاوت قابل توجهی در نتایج توسعه شهری آشکار است. مراکش که با گسترش مساحت شهری خود تقریباً ۲۶٫۵۵ کیلومتر روبرو شد^۲ برای افزایش جمعیت ۲۸۷۵۲۳ نفر، امتیاز SDG 11.3.1 0.44 را به دست آورد. این امتیاز نشان دهنده یک تغییر قابل توجه به سمت افزایش پایداری شهری است و مصرف زمین شهری را در حدود ۹۲ متر مربع سرانه (متر متر) بیان می کند.^۲/ سر نفر). افزایش کاربری اراضی شهری نه تنها برای تطبیق با رشد جمعیت است، بلکه به دلیل رشد فیزیکی قابل توجهی در این دوره است که با ساخت محله های مسکونی جدید، مجتمع های مسکونی و مناطق تجاری در حومه منطقه شهری مشخص می شود. در داخل شهر، ساخت مسکن مدرن و زیرساخت‌ها، چندین هتل، ساختمان‌های تفریحی و جاده‌ها، که همگی ناشی از ضرورت پذیرش جمعیت رو به رشد هستند، اما مهم‌تر از همه، سرمایه‌گذاری بر صنعت گردشگری در حال رشد، به وضوح شاهد گسترش این توسعه است. .

برعکس، صافی در همان بازه زمانی مساحت زمین شهری خود را تقریباً ۹٫۵۵ کیلومتر افزایش داد.^۲با افزایش نسبتاً متوسط ​​جمعیت ۲۳۷۵۸ نفر یا حدود ۴۰۲ متر^۲/ سر نفر. این گسترش باعث شد که صفی به امتیاز SDG 11.3.1 از ۱۰٫۰۲ دست یابد، که نشان دهنده انحراف شدید از پایداری شهری در بین تمام مناطق شهری تحت این بررسی است. افزایش قابل توجه امتیاز صافی را می توان به عوامل متعددی نسبت داد، از جمله، تا حد زیادی، رشد قابل توجه صنایع فسفات و شیمیایی، تولید سیمان و نساجی، بهبود زیرساخت های قابل توجه در بندر صفی، و گسترش قابل توجه مسکونی. این پویایی ها در مجموع منجر به بیش از دو برابر شدن ردپای شهری شهر در طول دوره شد و از ۷٫۶۶ به ۱۷٫۲۱ کیلومتر افزایش یافت.^۲ برای افزایش نسبتا کمی در تعداد جمعیت. این نشانه روشنی است که SDG 11.3.1 واقعاً در مورد رابطه بین نرخ مصرف زمین شهری و نرخ رشد جمعیت به تنهایی اطلاعی ندارد و سایر عوامل اجتماعی-اقتصادی باید در ارزیابی پایداری در توسعه شهری در نظر گرفته شوند.

تا آنجا که به منطقه اورینتال مربوط می شود، سه منطقه شهری پرجمعیت آن در طول دوره تحلیل عبارت بودند از برکان، اوجدا و نادور. در بین این سه، مشخص شد که تنها برکان با شاخص ۰٫۳۱ دارای روند پایدار است، در حالی که مناطق شهری نادور و اوجدا به ترتیب دارای شاخص ۱٫۵۰ و ۱٫۸۵ هستند که نشان دهنده انحراف جزئی از پایداری توسعه شهری است.

در بازه زمانی در نظر گرفته شده، منطقه شهری برکان دستخوش شهرنشینی و رشد صنعتی جالبی شد. بخش کشاورزی، به‌ویژه کشت مرکبات، سنگ بنای اقتصاد برکان باقی ماند که منجر به تلاش‌های نوسازی، مانند باغ‌های میوه توسعه یافته و سیستم‌های آبیاری پیشرفته شد. بخش کشاورزی-صنعتی با ایجاد امکانات پردازش و بهبود زیرساخت ها، از جمله زیرساخت های مسکونی و بهبود جاده ها و گسترش شبکه حمل و نقل (مانند Voie Express N6) که برای حمایت بیشتر از شهرنشینی اجرا شد، شکوفا شد.

به طور مشابه، منطقه شهری اوجدا هجوم قابل توجهی از ساکنان را تجربه کرد که منجر به ساخت مناطق مسکونی جدید و توسعه زیرساخت‌ها شد که با گسترش بزرگراه‌ها و فرودگاه اوجدا-انگاد برجسته شد. بخش صنعتی اوجدا با ایجاد “منطقه صنعتی اوجدا” رشد کرد و صنایعی مانند فرآوری مواد غذایی و منسوجات را برای پاسخگویی به تقاضای فزاینده مصرف کنندگان جذب کرد. زیرساخت های آموزشی و بهداشتی نیز گسترش یافت، مانند گسترش «دانشگاه محمد اول» و سایر مؤسسات پزشکی. علیرغم شهرنشینی قابل توجهی که منطقه شهری برکان متحمل شده است، تنها ۱٫۸۴ کیلومتر بیشتر گسترش یافته است.^۲، با افزایش نسبتاً متوسط ​​​​جمعیت ۴۶۲۶۲ نفر، افزایشی مربوط به حدود ۴۰ متر^۲/ سر نفر، و امتیاز SDG 11.3.1 0.31 را مجاز کرد که نشان دهنده روند مثبت به سمت پایداری است. در مقابل، اوجدا رشد شهری بسیار چشمگیری را در همان دوره تجربه کرد و مساحت شهری آن ۱۵٫۵۹ کیلومتر گسترش یافت.^۲ و افزایش جمعیت ۹۲۱۲۹ نفر یا افزایش حدود ۱۶۹ متری^۲/ سر نفر. این منجر به امتیاز SDG 11.3.1 بالاتر از ۱٫۸۴ شد که نشان دهنده انحراف از وضعیت پایداری اولیه آن است.

منطقه Dakhla-Oued Eddahab، واقع در منتهی الیه جنوب مراکش، توسط یک منطقه شهری واحد به نام Dakhla نشان داده شده است. داخلا به دلیل صنعت پر رونق ماهیگیری و فعالیت های آبزی پروری که در طول دوره مطالعه توسعه و نوسازی را تجربه کرد، قابل توجه است. بعلاوه، بندر داخلا برای تطبیق افزایش ترافیک کشتیرانی و تسهیل صادرات محصولات غذایی دریایی، تحت ارتقا و توسعه قرار گرفت. همگام با این تحولات صنعتی، موقعیت ساحلی استراتژیک داخلا در امتداد اقیانوس اطلس و زیبایی های طبیعی آن هم گردشگران و هم سرمایه گذاران را به خود جذب کرد. این شهر شاهد زیرساخت های گردشگری از جمله هتل ها، استراحتگاه ها و امکانات تفریحی بود. قابل توجه است که منطقه شهری دخلا به امتیاز SDG 11.3.1 از ۱٫۲۶ کمی فراتر از یکپارچگی دست یافته است که نشان دهنده انحراف اندکی از سطح پایداری اولیه توسعه شهری منطقه، پس از احیای شهری آن است.

مناطق Guelmim-Oued Noun و Beni Mellal-Khenifra هر کدام به ترتیب با دو منطقه شهری به نام های Guelmim و Tan Tan و Beni Mellal و Khenifra نمایندگی می شدند. در هر دو مورد، نمرات SDG 11.3.1 برای این مناطق شهری فراتر از یکپارچگی است که نشان دهنده دور شدن از سطح اولیه پایداری شهری آنهاست.

محاسبه شاخص SDG 11.3.1، با حذف سه واحد سرشماری فوق الذکر (۳، ۱۳، و ۱۴) از UZI رباط، منجر به کاهش امتیاز SDG Indicator 11.3.1 از ۱٫۷۴ اصلی به ۱٫۶۱ شد که نشان می دهد چگونه سطح غیرقابل نفوذ جدید معرفی شده در این کمون ها (بین سال های ۲۰۰۴ و ۲۰۱۴) بر نتیجه شاخص تأثیر منفی گذاشت، زیرا زمین با نرخی بالاتر از رشد جمعیت مصرف شد. این سه سکونتگاه شهری که در حال حاضر پراکنده هستند، با چالش‌های زیادی مانند اقتصاد در مقیاس کوچکتر و فرصت‌های محدود برای رشد، به دلیل جفت شدن هزینه‌های توسعه زیرساخت‌ها و تخصیص منابع مواجه هستند. علاوه بر این، تأثیرات زیست محیطی بیشتر مرتبط با رفت و آمد و تکه تکه شدن بالقوه اکوسیستم های محلی نگرانی های پایداری اکولوژیکی را افزایش می دهد.

مناطق شهری Tinghir، Zagora و Ouarzazate که همگی در منطقه اداری درا-تافیلالت واقع شده اند، مورد مصرف قابل توجهی از زمین شهری قرار گرفتند. Tinghir که به خاطر دره‌های خیره‌کننده Todgha شناخته می‌شود – واحه طبیعی ایجاد شده توسط رودخانه Todgha که مسیر خود را از میان سنگ‌های آهکی با بیش از ۴۰۰ متر ارتفاع دیواره‌های دره در قسمت شرقی کوه اطلس ایجاد کرده است – شاهد گسترش مناطق مسکونی و بهبود زیرساخت‌ها بود. از جمله ساخت مجتمع های مسکونی جدید. زاگورا، دروازه ای به صحرای صحرا، رشد زیرساخت های مرتبط با گردشگری، مانند هتل ها و خدمات گردش در صحرا را تجربه کرد. Ouarzazate که به دلیل نقشش در صنعت فیلم اغلب به عنوان “هالیوود مراکش” شناخته می شود، شاهد گسترش زیرساخت های مرتبط با فیلم خود بود. کل منطقه درا-تافیلالت شاهد پیشرفت‌های زیرساختی، از جمله توسعه جاده‌های جدید و پروژه‌های انرژی‌های تجدیدپذیر بود که به توسعه اقتصادی و شهری آن کمک کرد. با این حال، این توسعه با نرخی بسیار بالاتر از رشد جمعیت در سه منطقه شهری اتفاق افتاد، که منجر به امتیاز SDG 11.3.1 بیشتر از مقدار خنثی یک، به ویژه در Ouarzazate شد.

۳٫۲٫ شاخص SDG 11.3.1 و ارزش زمین شهری

در بافت مناطق شهری متراکم که با سطوح بالای توسعه قبلی مشخص می شود – مانند موارد موجود در این دسته – گسترش افقی به صورت گسترش مرزهای شهری به بیرون به معنای مصرف زمین اضافی به صورت افقی ظاهر می شود. این الگوی گسترش اغلب با محدودیت‌های فیزیکی مواجه می‌شود، از ویژگی‌های جغرافیایی طبیعی مانند اقیانوس اطلس که گسترش را به غرب پایتخت رباط، کازابلانکا و آگادیر، و دریای مدیترانه محدود می‌کند، و آن را به سمت شمال منطقه شهری محدود می‌کند. طنجه در نتیجه، زمین در محدوده شهری به طور فزاینده کمیاب و پرهزینه می شود. در پاسخ به این چالش ها، عمودی سازی به عنوان یک پاسخ طبیعی برای کاهش محدودیت ها و هزینه های مرتبط با گسترش افقی ظاهر می شود. با این حال، در حالی که عمودی‌سازی پتانسیل افزایش ظرفیت مسکن را ارائه می‌دهد، اغلب به دلیل تراکم و ازدحام بیش از حد، کیفیت زندگی را به خطر می‌اندازد. این می تواند منجر به مشکلات مختلفی مانند افزایش تراکم ترافیک، کاهش فضاهای سبز و کاهش حریم خصوصی شود که زیست پذیری کلی این مکان های شهری کلان شهر را به چالش می کشد. به طور همزمان، مردم را تشویق می‌کند تا مناطق شهری را برای انتخاب مسکن مقرون به صرفه‌تر کشف کنند. نمرات SDG 11.3.1 به دست آمده برای کازابلانکا، طنجه، مراکش و آگادیر ممکن است به طور قابل توجهی تحت تأثیر تعامل پویا این عوامل قرار گیرد.

در این زمینه، تمرکز SDG 11.3.1 بر مصرف زمین شهری و رشد جمعیت نمی تواند به اندازه کافی به موضوع بحرانی ازدحام بیش از حد در مناطق شهری در حال رشد رسیدگی کند، در نتیجه جنبه مهمی از توسعه پایدار شهری را نادیده می گیرد.

منطقه شهری فس در این رده متمایز است و امتیاز شاخص SDG 11.3.1 نسبتاً بالای ۳٫۲۸ را نشان می دهد که نشان دهنده انحراف از پایداری اولیه آن است. عوامل متعددی به این تغییر در توسعه Fes کمک کردند. به طور قابل توجهی، رشد سریع جمعیت باعث افزایش تقاضای مسکن، مصرف زمین و فشار زیرساخت‌ها در منطقه شهری می‌شود. علاوه بر این، گزینه‌های محدود و جذاب برای رفت و آمد، عمدتاً مکنس و سفرو، بر ساکنان تأثیر گذاشت تا در خود فس مستقر شوند. در مواجهه با چالش هایی مانند شهرنشینی سریع، گرانی دسترسی به مسکن رسمی مقرون به صرفه، و محدودیت های اقتصادی، ساکنان و مهاجران از مناطق روستایی مجاور به راه حل های مسکن غیررسمی متوسل شدند. این منجر به تکثیر تعدادی از محله‌های فقیر نشین، از جمله عین سمن و ضرال مهراز شد، که بعداً حذف شدند و پیش‌بینی شد که زیرساخت‌های رسمی توسعه شهری جایگزین شوند.

به طور کلی، می توان استنباط کرد که تصرف زمین در این مناطق شهری، که در مناطق اداری مربوطه خود پایتخت محسوب می شوند، انتخاب گسترش عمودی شهری را ترجیح داده است زیرا مسکن مقرون به صرفه را فراهم می کند، که به طور غیرمستقیم منجر به الگوهای پایداری شهری تعریف شده توسط SDG 11.3 می شود. ۱٫

دسته دوم شامل هشت منطقه شهری است: مکنس، اوجده، کنیترا، سیل، تطوان، نادور، صافی و محمدیه. این مناطق شهری هزینه زمین نسبتاً پایین تری نسبت به مناطق طبقه اول داشتند و با گردشگری محدود و سطح نسبتاً متوسطی از فعالیت اقتصادی مشخص می شدند. به جز اوجدا و صافی، بیشتر مناطق شهری این دسته عمدتاً به عنوان شهرک های رفت و آمد عمل می کردند و مسکن های مقرون به صرفه را در فواصل معقول از مراکز کلان شهرها ارائه می کردند. جالب توجه است که هفت منطقه از هشت منطقه شهری در این دسته روند نگران کننده ای را به سمت ناپایداری نشان می دهند و تنها منطقه شهری محمدی دارای امتیاز SDG 11.3.1 کمتر از واحد است. شایان ذکر است، Sale و Safi با امتیازهای فوق‌العاده بالای SDG 11.3.1، به ترتیب مقادیر ۹٫۰۱ و ۱۰٫۰۲ را ثبت کردند که نشان‌دهنده انحراف قابل توجهی از سطوح پایداری اولیه است. بخش قبل به بررسی عوامل زیربنایی امتیاز قابل توجه ناحیه شهری صفی پرداخت.

به موازات آن، منطقه شهری سیل، در حالی که قبلاً مسئولیت خدمت به عنوان شهر اصلی رفت و آمد برای پایتخت مراکش، رباط را بر عهده دارد، دارای طیف متنوعی از بخش‌های تولیدی پررونق است. اینها شامل داروها، منسوجات، فرآوری مواد غذایی، مواد شیمیایی، مصالح ساختمانی و حفظ صنایع دستی سنتی است. وزن روزافزون هجوم جمعیت که توسط عناصر دوم جذب شده است به SDG شدید ۱۱٫۳٫۱ شهر کمک کرده است.

محمدی اما در این دسته دوم با شاخص SDG 0.41 به عنوان یک استثنا ایستاد. این به احتمال زیاد به دلیل فرصت های اقتصادی موجود در کازابلانکا و افزایش ارزش زمین آن است. مسکن نسبتاً مقرون به صرفه در محمدیه و نزدیکی آن به کازابلانکا منجر به اشغال سریع زمین های موجود آن شد که انتظار می رود در آینده نزدیک افزایش یابد. این منجر به گسترش افقی شهری خواهد شد که با افزایش مقدار شاخص بیان می شود. در نقطه ای، زمین به ارزشی غیرقابل دسترس می رسد و گسترش عمودی شهری ارجح می شود. اگر محرک‌های اصلی گسترش شهری همچنان غالب باشند، ممکن است تراکم‌های شهری جدید دیگری شکل بگیرند.

۳٫۳٫ SDG Indicator 11.3.1 and Climate

موقعیت جغرافیایی مطلوب مراکش در شمال غربی آفریقا، طیف متنوعی از آب و هوا را به آن بخشیده است که از آب و هوای مرطوب مدیترانه ای در شمال تا آب و هوای خشک صحرای جنوبی در جنوب را شامل می شود. این تنوع نشان می دهد که چگونه مناطق شهری مراکش طیفی از الگوهای آب و هوایی را تجربه می کنند.

آب و هوای نیمه خشک در دوازده منطقه شهری از جمله آگادیر، مراکش و برکان غالب است و دارای امتیاز SDG 11.3.1 کمتر از یکپارچگی است، در حالی که دو منطقه شهری Inezgane و TanTan به عنوان شاخص های خود از پایداری فاصله زیادی ندارند. نسبتاً کمی بیش از ارزش یک افزایش یافت و به ترتیب امتیاز ۱٫۴۶ و ۱٫۹۱ را به دست آورد. از سوی دیگر، مناطق شهری گولمیم، بنی ملال، فس، خوریبگا و مکنس دارای امتیاز SDG 11.3.1 بسیار بالاتر از مقدار یک بودند. منطقه شهری صافی دارای بالاترین شاخص ۱۱٫۳٫۱ امتیاز کل مناطق شهری است.

۳٫۵٫ محدودیت های SDG 11.3.1

به نظر می‌رسد که تعریف شاخص SDG 11.3.1 مبتنی بر مفهوم مصرف زمین شهری است که عمدتاً توسط رشد جمعیت هدایت می‌شود، با این پیشنهاد که پایداری در توسعه شهری ارتباط نزدیکی با گسترش عمودی شهری دارد، زیرا ازدحام بیش از حد در نظر گرفته نمی‌شود. به عبارت ساده تر، اگر رشد یک شهر بیشتر به سمت بالا باشد تا بیرون، این شاخص حاکی از روند مثبت به سمت پایداری است.

با این حال، این چشم انداز یک عامل مهم – ازدحام بیش از حد – را نادیده می گیرد که می تواند کیفیت زندگی را در مناطق شهری به طور عمودی کاهش دهد، اگر با توسعه اجتماعی، زیست محیطی و اقتصادی مرتبط نباشد. علاوه بر این، ازدحام بیش از حد می تواند تراکم جمعیت را تشدید کند و منجر به افزایش قیمت املاک و مستغلات در مناطق مرکزی شهری شود، که کانون های جمعیتی ایجاد می کند که فشار شدیدی بر خدمات عمومی و فضاهای سبز وارد می کند و به طور قابل توجهی بر سه رکن اجتماعی، زیست محیطی و اقتصادی پایداری تأثیر می گذارد. بنابراین، شاخص SDG 11.3.1 در ارائه این جنبه های حیاتی پایداری کوتاهی می کند.

SDG 11.3.1 همچنین سوالاتی را در مورد اینکه چه سطحی از پایداری به دست می آید، به ویژه زمانی که وضعیت پایداری اولیه منطقه شهری مشخص نیست، ایجاد می کند. علاوه بر این، این شاخص مقدار یک را به عنوان یک نقطه خنثی در نظر می گیرد که نشان می دهد توسعه پایدار باقی می ماند. با این حال، این فرض ثابت نمی شود، زیرا نمره یک صرفاً نشان می دهد که پایداری از حالت اولیه ثابت مانده است. این مشکل ساز است زیرا شرایط اولیه ممکن است در ابتدا بسیار ناپایدار بوده باشد.

این اندیکاتور با چندین محدودیت فنی نیز مواجه است. زمانی که جمعیت در طول یک دوره مطالعه ثابت بماند، تعریف نشده است و زمانی که کاهش جمعیت یا مصرف زمین شهری وجود داشته باشد، قابل تفسیر نیست. علاوه بر این، اگر مصرف زمین در طول دوره اندازه‌گیری ثابت بماند، نشانگر صفر را ثبت می‌کند و نتیجه را غیرقابل تفسیر می‌کند.

علاوه بر این، موضوع سوگیری که در استفاده از ارزیابی‌های SDG 11.3.1 برای شهرهای پایتخت ظاهر می‌شود، همانطور که قبلاً توضیح داده شد، بر چالش گسترده‌تری در اجرای این شاخص تأکید می‌کند. این تعصب در پایتخت منحصر به رباط یا الجزیره نیست و می توان آن را به بسیاری از پایتخت های دیگر در سراسر جهان گسترش داد. پایتخت‌ها اغلب ویژگی‌های منحصربه‌فردی را نشان می‌دهند، که بر نیاز به رویکردی دقیق‌تر و آگاه‌تر از زمینه در هنگام ارزیابی پایداری توسعه شهری آن‌ها تأکید می‌کند.