همانطور که فناوری در کنار نگرانی‌های رو به رشد زیست‌محیطی و تأثیرات آن پیشرفت می‌کند تغییرات آب و هواییاحیای اراضی نمادین ساخته شده در دهه‌های اخیر به عنوان نمونه‌های مهمی عمل می‌کنند که می‌توانند راهبردهایی را در مورد کارهایی که باید انجام داد، و شاید مهم‌تر از آن، آنچه را که نباید انجام داد، در گسترش زمین‌های جدید بر روی دریا راهنمایی کنند. با در نظر گرفتن این موضوع، بیایید نگاهی دقیق تر به برخی از برجسته ترین نمونه ها بیاندازیم.

صحبت از پروژه های کلان دفن زباله و عدم ذکر دبی“درخت نخل” غیرممکن است. در لیست از ولخرجی های معماری در منطقه امارات متحده عربی، ساخت این پروژه نه سال طول کشید که از سال ۲۰۰۱ شروع شد. در مجموع مساحت آن ۳۱ کیلومتر مربع شامل تنه اصلی، ۱۷ شاخه و یک دیوار نیم دایره با دهانه های جانبی است. این الحاقیه دارای اقامتگاه های مجلل در “برگ ها” و یک هتل در انتهای دریا است که همگی توسط یک قطار سطحی به هم متصل شده اند و منظره ای شایسته یک فیلم علمی تخیلی ایجاد می کنند. این پروژه تقریباً ۱۲ میلیارد دلار هزینه داشت و مقدار سنگ و ماسه به کار رفته در آن می‌توانست دیواری ۲ متری بسازد که سه بار دور زمین بچرخد. در میان بسیاری از تأثیرات اکوسیستم، بیشتر مورد بحث این است که چگونه این پروژه مانع گردش آب دریا، تغییر اکوسیستم دریایی و ایجاد بوی بد می شود.

اکو آتلانتیک سیتی، نیجریه

نیجریه آماده پیشی گرفتن است آفریقای جنوبی و به لطف ذخایر نفتی خود به بزرگترین اقتصاد این قاره تبدیل شود. با این حال، این کشور با بسیاری از مشکلات رایج مواجه است دوران ما: بالا آمدن سطح دریا، طوفان و سیل ویرانگر. در این زمینه، اکو آتلانتیک پروژه ای چند میلیارد دلاری است که نوید محافظت در برابر فرسایش دریایی را می دهد. با مساحت ۱۰ کیلومتر مربع، این پروژه که هنوز در دست ساخت است، با هدف تامین مسکن برای ۲۵۰۰۰۰ نفر و اشتغال برای بیش از ۱۵۰۰۰۰ نفر، با پارک ها و سایر خدمات توزیع شده در سرتاسر آن، هدف گذاری شده است. با این حال، این پروژه در میان انتقادات پیش می‌رود و محققان استدلال می‌کنند که دیواره دریایی به طول نزدیک به ۳ کیلومتر، با نام “دیوار بزرگ لاگوس” برای جلوگیری از نفوذ آب مفید است، اما همچنین فضا را جدا می کند و ایجاد یک شهری بسته که فقط کسانی را که در آن ساکن هستند از سیل “نجات می دهد”..

تاریخ سنگاپور با مداخلات متعدد گسترش زمین با هدف مقابله با یک مشخص شده است پارادوکس جالب: پول مازاد و زمین محدود. این کشور که در حال حاضر ۷۰۰ کیلومتر مربع وسعت دارد، از طریق آکروباتیک های تکنولوژیکی، توانسته است قلمرو خود را ۲۵ درصد افزایش دهد. به گفته روزنامه نگاران محلی، یک سیاست عمومی “احیای زمین” به جزیره اجازه می دهد تا سالانه ۴۰ سانتی متر به سمت دریا پیشروی کند (این رقم مورد اعتراض دولت است که میانگین سالانه ۲ سانتی متر را ذکر می کند). این امر باعث شده است که اندونزی و مالزی، کشورهایی که بیشترین آسیب را دیده اند، صادرات شن و ماسه به سنگاپور را به طور موقت ممنوع کنند. در این زمینه بحث برانگیز، خلیج مارینا به عنوان نماد کشور برجسته می شود. این منطقه که در سال ۱۹۶۹ آغاز شد و بر روی یک محل دفن زباله ۳٫۶ کیلومتر مربعی ساخته شد، به یکی از مقاصد برتر کشور برای رستوران ها، هتل ها و جاذبه ها تبدیل شده است که نشان دهنده سرمایه گذاری ۴٫۵ میلیارد دلار سنگاپور است. طراحی شهری جسورانه با معماری های نمادین تکمیل می شود مارینا بی سندز و بزرگترین استخر بی نهایت جهان با ارتفاع ۲۰۰ متر از سطح زمین، طراحی شده توسط معماران صفدی. با این حال شایان ذکر است که برنامه هایی برای گسترش بیشتر سرزمینی به دریا هنوز ادامه دارند.

پارک فلامنگو، برزیل

افتتاح شده در سال ۱۹۶۵ در ریودوژانیرو، مشهور دفن زباله فلاندرزبا وسعت ۱٫۳ کیلومتر مربع، بر روی دریا با مصالحی از برچیدن تپه ای نزدیک ساخته شد. هم پارک و هم مداخله روی تپه بخشی از طرح شهرداری برای رسیدگی به مسائل ترافیکی شهر بود و از هزینه های بالای مصادره های مورد نیاز برای تعریض جاده های اصلی منطقه جلوگیری کرد. ساخت آن نشان‌دهنده مدرن‌سازی ریودوژانیرو است و امروزه نمونه‌ای جالب از احیای زمین در مقیاس بزرگ است که یک حرفه عمومی و فرهنگی را به خود اختصاص می‌دهد. علاوه بر جاده هایی که از وسعت آن عبور می کنند، این منطقه با توده های گیاهی گسترده نیز مشخص می شود – پروژه ای توسط معمار منظر. روبرتو برل مارکس – توسط راهروهای منحنی منتهی به دریا قطع شده است. در میان آنها ساختمان های فرهنگی و امکانات ورزشی گسترده شده است. در سال ۲۰۱۲، این پارک به عنوان یک یونسکو سایت میراث جهانی در رده «منظر فرهنگی شهری».