خلاصه
طرح های کاربری زمین شهری (ULUPs) به استفاده کارآمد از منابع برای توسعه پایدار شهری کمک می کند. با این حال، سهم اندازه گیری شده ULUP های بهیر دار در استفاده کارآمد از منابع هنوز مشخص نشده است. باهیر دار پایتخت منطقه آمهارا و شهری دیدنی در ساحل جنوبی دریاچه تانا، بزرگترین دریاچه اتیوپی و سرچشمه نیل آبی است. بازدیدکنندگان زیادی را از داخل و خارج از کشور جذب می کند. این مطالعه به ارزیابی اثربخشی ULUP ها در بهیر در برای دستیابی به استفاده کارآمد از منابعی مانند آب، انرژی و غذا می پردازد. بنابراین، این مطالعه معیارهایی را برای ارزیابی اثربخشی ULUP بر اساس چارچوب شاخص جهانی برای اهداف توسعه پایدار (SDGs) ایجاد کرد. نتایج نشان می‌دهد که ULUPهای آن از نظر تولید مواد غذایی، کیفیت آب و عملکرد، و استفاده از انرژی حمل‌ونقل از نظر منابع کارآمد نیستند.
۱٫ معرفی
طرح های کاربری اراضی شهری (ULUPs) تاثیر قابل توجهی بر محیط طبیعی و ساخته شده دارد. به گفته شهاب و همکاران. (نقل قول۲۰۱۹اکثر این اثرات دائمی هستند و می توانند برای سالیان طولانی ادامه داشته باشند (شهاب و همکاران. نقل قول۲۰۱۹). بنابراین برنامه ریزان باید از قبل از اثرات برنامه های خود بر منابع حیاتی برای توسعه پایدار شهری آگاه باشند. بنابراین، قبل از تصویب طرح ها و آماده شدن برای اجرا، ارزیابی دقیق اثرات طولانی مدت ULUP ها بر منابع ضروری مهم است. دولت‌های محلی، بازیگران حکمرانی جهانی و بخش شرکت‌ها بیشتر نگران نیاز به ایمن کردن و حفاظت از منابع حیاتی برای رشد پایدار شهری از طریق مدیریت ارتباطات خود هستند (مولر نقل قول۲۰۱۵). در نتیجه، به طور فزاینده ای قدردانی می شود که ULUP ها باید از کیفیت کافی برای دستیابی به اهداف توسعه پایدار (SDGs) برخوردار باشند، زیرا شهرها برای توسعه کلی پایدار حیاتی هستند (پارنل). نقل قول۲۰۱۶; سازمان ملل نقل قول۲۰۱۶قبل از اجرا، در بحیر دار، ULUPها با استفاده از هر دو رویکرد “بالا به پایین” و “پایین به بالا” به طور همزمان بررسی شده اند (BDCSPPPO نقل قول۲۰۲۰ a). ذینفعان ULUP ها را با استفاده از استانداردهای کیفیت از پیش تعیین شده در رویکردی از بالا به پایین بررسی می کنند و تنها در صورتی که معیارهای کیفیت را برآورده می کنند، آنها را برای اجرا تأیید می کنند. مقامات برنامه ریزی در سطوح ایالتی و/یا فدرال این استانداردها را ایجاد می کنند که شامل استانداردهای مکانی و فضایی برای دستیابی به اهداف بلند مدت است (MUDHC نقل قول۲۰۱۸).
استانداردهای مکان یابی دستورالعمل هایی برای تخصیص زیرساخت یا کاربری به زمین هستند. آنها در قالب کاربری هایی ارائه می شوند که بهترین موقعیت را برای پاسخگویی به خواسته های اساسی کاربران برای تعامل دارند. ایمنی در برابر خطرات، مجاورت یا فاصله بین یک کاربری با کاربری دیگر، سازگاری و پیامدهای اجتماعی کاربری ها برای جامعه مجاور، قیمت زمین و هزینه های توسعه سایت و غیره همه در هنگام توسعه استانداردهای مکان در نظر گرفته می شوند. استانداردهای فضایی مجموعه ای از دستورالعمل های برنامه ریزی هستند که مقدار یا وسعت زمین مورد نیاز برای پشتیبانی از امکانات، زیرساخت ها یا کاربری های خاص را مشخص می کند. برای افزایش کارایی فضا، تمام فضا باید بر اساس چارچوب های تعیین شده توزیع شود. آنها اغلب به عنوان حداقل یا حداکثر استاندارد بیان می شوند و ممکن است به شکل افراد، مناطق یا سایر ویژگی ها در واحد سطح باشند. حداقل الزامات حداقل چیزی است که توسعه دهندگان باید به آن پایبند باشند، در حالی که حداکثر استانداردها حداکثر هستند. استانداردهای فضایی با به حداقل رساندن ازدحام بیش از حد و استفاده کم و حصول اطمینان از عملکرد مؤثر کاربران، امکانات و خدمات متنوع، به دستیابی به استفاده مناسب از زمین کمک می کنند (دیگافه و همکاران نقل قول۲۰۲۲).
از طریق برنامه ریزی مشارکتی، رویکرد از پایین به بالا برای ارزیابی کیفیت به دنبال جلب رضایت ساکنان و ذینفعان است. بنابراین به منظور بهبود کیفیت، اعتبار و اثربخشی کلی طرح‌ها در عرصه‌های اجتماعی، اقتصادی و زیست‌محیطی، برنامه‌ریزی شهری مشارکتی اجرا می‌شود و هر ذینفعی که نیاز به مشارکت عمومی داشته باشد، ابراز نظر کند یا ترجیح دهد باید از آن برخوردار باشد. شناخته شده و دیدگاه آنها در نظر گرفته شده است (MUDHC نقل قول۲۰۰۷).
مشخص نیست که ULUP ها چقدر از منابعی مانند آب، انرژی و غذا برای توسعه پایدار شهری استفاده می کنند، حتی اگر تمام معیارهای کیفیت در هر دو رویکرد بر روی آنها توافق داشته باشند. هدف این مطالعه ارزیابی سهم ULUPs شهر باهیر در استفاده موثر از این منابع بنیادی است. ایده پیوند آب-انرژی-غذا به عنوان یک ابزار ارزیابی تحلیلی و فعال برای دستیابی به این هدف به کار گرفته شده است (رومرو-لانکائو و همکاران. نقل قول۲۰۱۷; ون گولت نقل قول۲۰۲۰; هانتینگتون و همکاران نقل قول۲۰۲۱; کاروالیو و همکاران نقل قول۲۰۲۲; سیمپسون و همکاران نقل قول۲۰۲۳).
۲٫ بررسی های نظری و تجربی
گسترش شهری و امنیت آب، انرژی و غذا ارتباط تنگاتنگی با هم دارند و فعالیت‌ها در یک منطقه اغلب بر مناطق دیگر تأثیر می‌گذارند (FAO) نقل قول۲۰۱۹). به دلایل مختلف، تقاضا برای همه این منابع با گسترش شهری در حال افزایش است، اما عرضه به شدت محدود است (FAO نقل قول۲۰۱۴). با توجه به اتصال مداوم آنها، مدیریت یکپارچه آب، انرژی و غذا برای حفظ موجودیت انسان و پایداری منابع طبیعی ضروری است (Purwanto et al. نقل قول۲۰۲۱). بنابراین بخش ها برای دستیابی به توسعه پایدار شهری نیاز به برنامه ریزی هماهنگ شده دارند.
۲٫۱٫ ارتباط بین گسترش شهری و منابع آب، انرژی و غذا
رابطه پویا بین گسترش شهری و استفاده از منابع طبیعی در تحقیقات قبلی مورد توجه قرار گرفته است. این روابط نشان می‌دهد که چگونه منابع طبیعی رشد شهری را از یک سو ممکن می‌سازد و اثرات مثبت و منفی رشد شهری بر این منابع طبیعی اساسی – مانند آب، انرژی و غذا – که برای توسعه پایدار شهری در دیگر (د کاروالیو سی ام و همکاران. نقل قول۲۰۲۱). بنابراین، به طور گسترده تشخیص داده شده است که گسترش شهری باید با دقت انجام شود تا از هم افزایی های بالقوه استفاده شود و در عین حال تأثیر منفی ULUP ها بر این منابع حیاتی به حداقل برسد.
۲٫۱٫۱٫ تأثیرات مثبت گسترش شهری بر منابع آب، انرژی و مواد غذایی
شهرنشینی که به عنوان یک محرک سازنده برای رشد اقتصادی، کاهش فقر و توسعه انسانی شناخته شده است، می تواند به عنوان گسترش شهری توصیف شود (Turok and Mcgranahan). نقل قول۲۰۲۰). شهرها تقریباً ۸۰ درصد از تولید ناخالص داخلی جهان (GDP) را تولید می کنند (بانک جهانی) نقل قول۲۰۲۳). سطح بالای ارائه آموزش، خدمات و فعالیت های اوقات فراغت، همراه با تراکم بالای جمعیت و فراوانی بسیار بالای تعاملات به ویژه در شهرها، به نوآوری فناوری و اجتماعی، کارآفرینی و خلاقیت کمک می کند. سطوح بالای آموزش، خدمات و فرصت های اوقات فراغت، همراه با جمعیت متراکم شهرها و تماس های مکرر اجتماعی، نوآوری فنی و اجتماعی، کارآفرینی و خلاقیت را تشویق می کند. بنابراین شهرها همیشه با مفاهیم انقلابی و ابتکارات اجتماعی بدیع مرتبط بوده اند. این بدان معناست که آنها به‌جای اینکه محفظه‌هایی از فعالیت‌های نوآورانه باشند، فعالانه در تولید ایده‌های جدید، اشکال جدید سازمان، و شرکت‌های جدید مشارکت دارند (فلوریدا و همکاران. نقل قول۲۰۱۷). به طور خلاصه، گسترش شهری و پیشرفت تکنولوژی اساساً دو روی یک سکه هستند. بنابراین می توان ادعا کرد که مراکز شهری نوآوری های تکنولوژیکی و اجتماعی را تحریک می کنند که به طور قابل توجهی آب، انرژی، تولید غذا و امنیت را بهبود می بخشد (ژانگ و همکاران. نقل قول۲۰۲۳).
به عنوان مثال، فناوری های مبتنی بر شهری در سیستم تامین آب استفاده می شود. پیشرفت های فناوری برای افزایش تامین و بهره وری آب شامل جمع آوری آب باران، ذخیره و تصفیه آب، ضد عفونی، پمپ های آب (دستی، کابلی، خورشیدی، برق، سوخت و غیره) و فناوری های شبکه توزیع آب است. در نتیجه، برنامه ریزی کاربری زمین شهری باید تامین مطمئن و کافی آب را در نظر بگیرد تا بتواند به امنیت غذا و انرژی کمک کند (Mirallesâ € Wilhelm et al. نقل قول۲۰۱۸). یکی از گزینه‌های اصلی انرژی که از فناوری شهری ناشی می‌شود، برق است. برق تا سال ۲۰۲۱ ۲۰٫۴ درصد از کل مصرف نهایی جهان را به خود اختصاص خواهد داد (Enerdata نقل قول۲۰۲۲) در مقایسه با سایر منابع. تأثیر گذار از سوخت‌های سنتی ناکارآمد به منابع انرژی کارآمد معاصر مشابه این است که چگونه فناوری‌های مبتنی بر شهری به کاهش مصرف انرژی کمک می‌کنند (Li و Lin نقل قول۲۰۱۵). در نتیجه، برنامه‌ریزی کاربری اراضی شهری باید کارایی انرژی را در نظر بگیرد تا بتواند امنیت غذا و آب را به میزان قابل توجهی افزایش دهد (ذاکری و همکاران. نقل قول۲۰۲۲). علاوه بر این، تولیدکنندگان مواد غذایی برای انواع محصولات و خدمات، از جمله دسترسی به بازارها، به شرکت‌های شهری و فناوری وابسته هستند (de Bruin et al. نقل قول۲۰۲۱). بذور با کیفیت بالا، کودها، سموم دفع آفات، سیستم های آبیاری، تراکتورها، گاوآهن ها و سایر پیشرفت های تکنولوژیکی افزایش بهره وری و عملکرد کشاورزی را ممکن ساخته است. گسترش مناطق کشاورزی نیز می تواند با رشد شهری نوآورانه تسهیل شود (وانگ و همکاران نقل قول۲۰۲۱). در نتیجه، برنامه‌ریزی کاربری اراضی شهری باید توسعه بهینه زمین کشاورزی را مد نظر قرار دهد، زیرا می‌تواند تأثیر بسزایی بر امنیت آب و انرژی داشته باشد (Abdourahamane Illiassou and Oeba). نقل قول۲۰۲۰; فائو نقل قول۲۰۲۳).
۲٫۱٫۲٫ اثرات منفی گسترش شهری بر منابع غذایی
به ویژه مناطق شهری به دلیل افزایش جمعیت شهری که ۶۸ درصد از جمعیت جهان را تا سال ۲۰۵۰ تشکیل خواهد داد، بیش از حد از منابع طبیعی استفاده می کنند (سازمان ملل متحد). نقل قول۲۰۱۹). گسترش سریع شهرها، به ویژه در کشورهای کم درآمد، باعث افزایش قیمت مواد غذایی و ناامنی غذایی شهری برای ساکنان شهری می شود که عمدتاً مواد غذایی خریداری می کنند (Gebresllassie نقل قول۲۰۱۴). با توجه به Egal، Bonye و همکاران. (نقل قول۲۰۲۰زمین کشاورزی به پایدار ماندن عرضه مواد غذایی در شهرها کمک می کند، اما گسترش محیط ساخته شده باعث از بین رفتن زمین های کشاورزی می شود (Bonye et al. نقل قول۲۰۲۰). این به دلیل این واقعیت است که زمین برای توسعه شهری اغلب از زمین های کشاورزی مولد نزدیک به دست می آید. گسترش مدرن شهری، حاصلخیزترین زمین های کشاورزی را در کشورهای در حال توسعه به شدت کاهش داده است (Bonye et al. نقل قول۲۰۲۰). مطالعات موردی اضافی متعدد، از جمله مواردی از چین، هلند، آلمان، ایالات متحده، مصر، ترکیه، هند و سایر کشورها (باگان و یاماگاتا) نقل قول۲۰۱۴; احمد و همکاران نقل قول۲۰۱۶; بانی و همکاران نقل قول۲۰۲۱) تایید کرده اند که گسترش سریع شهری در چند دهه گذشته منجر به از دست رفتن زمین های کشاورزی در سراسر جهان شده است.
۴۰ درصد تولید ناخالص داخلی اتیوپی، ۷۰ درصد صادرات و ۸۰ درصد نیروی کار آن از کشاورزی به دست می آید (Yalew et al. نقل قول۲۰۱۸; درکن و گولین نقل قول۲۰۱۹). علیرغم اینکه یکی از معدود کشورهای آفریقایی است که زمین های قابل کشت بیشتری نسبت به سایر کشورها دارد، ۱۰ تا ۱۴ درصد از کل زمین های زراعی حاصلخیز و با تولید بالا در نزدیکی مناطق شهری قرار دارد (آدام). نقل قول۲۰۱۴a). بر اساس بررسی شهرنشینی اتیوپی در سال ۲۰۱۵، نرخ شهرنشینی ۵٫۴ درصد در سال است. تا سال ۲۰۲۸، ۳۰ درصد از جمعیت در مناطق شهری ساکن خواهند شد و تا سال ۲۰۳۴، تعداد ساکنان شهری سه برابر خواهد بود (گروه بانک جهانی نقل قول۲۰۱۵). برای رسیدگی به تامین مواد غذایی و مسائل امنیتی ناشی از گسترش سریع شهری اتیوپی و از دست دادن زمین های کشاورزی، اثربخشی ULUP ضروری است.
۲٫۱٫۳٫ اثرات منفی گسترش شهری بر منابع آب
اگرچه دسترسی به آب سالم در مناطق شهری بهتر از مناطق روستایی است، اما مناطق شهری در نتیجه رشد جمعیت و گسترش جغرافیایی با کاهش کمیت و کیفیت آب مواجه شده‌اند (Haddeland et al. نقل قول۲۰۱۴; سادوف و همکاران نقل قول۲۰۱۵). مطالعات موردی مختلف نشان داد که گسترش شهری، یا گسترش سکونتگاه‌ها و فعالیت‌های انسانی، می‌تواند تأثیر منفی بر منابع آب داشته باشد، مانند کاهش نفوذ و تغذیه آب زیرزمینی، افزایش رواناب طوفان و سیل، کاهش کیفیت آب، تغییر مورفولوژی و هیدرولوژی جریان، و افزایش تقاضای آب و استرس.
بر اساس این مطالعات، این پیامدها پیامدهای عمده ای بر سلامت، رفاه و رشد اقتصادی انسان و همچنین برای حفاظت از تنوع زیستی و خدمات زیست محیطی دارند. در نتیجه، اجرای برنامه‌ریزی‌ها و شیوه‌های مدیریت کاربری پایدار شهری که اثرات منفی گسترش شهری بر منابع آب را کاهش می‌دهد و در عین حال انعطاف‌پذیری آنها را افزایش می‌دهد، حیاتی است. اثرات منفی عمده گسترش شهری را خلاصه می کند و توضیحات مختصری از چگونگی گسترش این اثرات را همراه با منابع لازم ارائه می دهد. به منظور کاهش آلودگی، ULUP ها باید تا حد امکان دور از آب های سطحی انجام شوند. به منظور کاهش آلودگی، گسترش شهری باید تا حد امکان دور از آب های سطحی انجام شود.
میز ۱٫ اثرات منفی عمده گسترش شهری بر منابع آب.
۲٫۱٫۴٫ اثرات منفی گسترش شهری بر منابع انرژی
در چندین مطالعه ثابت شده است که گسترش شهری تأثیر قابل توجهی بر مصرف انرژی دارد (هالدار و شارما). نقل قول۲۰۲۱; محمود نقل قول۲۰۲۱; لیو نقل قول۲۰۲۲). در حالی که مناطق شهری ۷۸ درصد از انرژی جهان را مصرف می کنند، گسترش شهری استفاده از انرژی را به طرق مختلف افزایش داده است (سازمان ملل متحد نقل قول۲۰۲۰ a). استراتژی های شهری فشرده مصرف انرژی را کاهش می دهد، اما توسعه شهری و موتورسازی سهم قابل توجهی از افزایش مصرف انرژی را به خود اختصاص داده است (ژائو و ژانگ). نقل قول۲۰۱۸). محیط های ساخته شده شهری، به ویژه حمل و نقل شهری، سابقه طولانی در تأثیرگذاری بر الگوهای مصرف انرژی دارند. تغییرات آب و هوایی تا حد زیادی با استفاده از انرژی شهری تشدید می شود. بر اساس جدیدترین ارزیابی از هیئت بین دولتی تغییرات آب و هوایی (IPCC)، مناطق شهری بین ۶۷ تا ۷۶ درصد از مصرف انرژی در سراسر جهان و حدود ۷۵ درصد از انتشار کربن را تشکیل می دهند. از آنجایی که جمعیت شهری جهان در این قرن دو تا سه میلیارد نفر افزایش می‌یابد، پیش‌بینی می‌شود که این بخش از انتشار گازهای گلخانه‌ای جهانی افزایش یابد (سازمان ملل نقل قول۲۰۱۸).
علاوه بر این، مطالعات موردی مختلف نیز اثرات نامطلوب اضافی گسترش شهری بر منابع انرژی را نشان داده‌اند (چن و همکاران. نقل قول۲۰۲۲). می تواند تقاضا و مصرف انرژی را برای عملکردهای مختلف شهری مانند حمل و نقل، گرمایش، سرمایش، روشنایی و صنعت افزایش دهد (Kuddus et al. نقل قول۲۰۲۰). گسترش شهری می‌تواند کارایی و قابلیت اطمینان سیستم‌های تامین و توزیع انرژی را به دلیل ازدحام، زیرساخت‌های قدیمی و آسیب‌پذیری در برابر بلایای طبیعی و انسانی کاهش دهد (Li et al. نقل قول۲۰۲۲). همچنین می تواند به انتشار گازهای گلخانه ای و تغییرات آب و هوایی کمک کند، که می تواند بر در دسترس بودن و کیفیت منابع انرژی تجدید پذیر مانند خورشیدی، بادی و آبی (رایهان و توسپکووا) تأثیر بگذارد. نقل قول۲۰۲۲). این می تواند شرایط زیست محیطی و اجتماعی مناطق تولید کننده انرژی مانند مناطق روستایی، جنگل ها و معادن را تخریب کند که می تواند بر پایداری و برابری منابع انرژی تأثیر بگذارد (Batala et al. نقل قول۲۰۲۳). بنابراین، برنامه‌ریزی کاربری اراضی شهری باید استفاده مناسب از منابع انرژی را مد نظر قرار دهد و درک کند که تأثیر بسزایی بر امنیت آب و غذا و سپس توسعه پایدار دارد.
۳٫ روش شناسی
شهر باهیر دار به عنوان محل مطالعه موردی برای تعیین میزان عملکرد ULUP ها در دستیابی به استفاده کارآمد از منابع اساسی، از جمله آب، انرژی و غذا، در اتیوپی انتخاب شد. یکی از ۹ پایتخت منطقه ای اتیوپی، بهیر دار، در سال ۲۰۲۰ تقریباً ۵۰۰۰۰۰ نفر جمعیت خواهد داشت (BDCSPPPO نقل قول۲۰۲۰b) و در عرض جغرافیایی ۱۱ درجه و ۳۸ درجه شمالی و طول جغرافیایی ۳۷ درجه و ۱۵ درجه شرقی واقع شده است. این شهر در دو دهه گذشته به عنوان یکی از مراکز اصلی شهری اتیوپی به سرعت در حال رشد بوده است (Haregeweyn et al. نقل قول۲۰۱۲ a; BDCSPPPO نقل قول۲۰۱۷). بخش برنامه ریزی شهری مدیریت شهری منبع جمع آوری داده های کمی و کیفی بود. برای درک اینکه چگونه منابع طبیعی اساسی انتخاب شده در طول فرآیند برنامه ریزی در نظر گرفته شد، داده های اولیه از طریق شناسایی میدانی و بحث های گروهی متمرکز جمع آوری شد. در نتیجه، مقامات اداره شهرسازی و کارشناسان فنی در این مطالعه شرکت کردند. برای بررسی اثرات برنامه های کاربری اراضی گذشته بر منابع بنیادی از جمله آب، انرژی و غذا، داده های ثانویه جمع آوری شد. در نتیجه، گزارش های برنامه ریزی برای طرح های شهر باهیر در سال های ۱۹۹۶ و ۲۰۰۶ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. این دو طرح به این دلیل انتخاب شدند که نسبتاً جامع هستند و داده‌های اخیر مرتبط با مطالعه را دارند که در شهر موجود است. اطلاعات مربوط به گستردگی محیط ساخته شده در طول آماده سازی طرح کاربری اراضی سال ۱۳۷۵ و ۱۳۸۵ از تصاویر ماهواره ای آن زمان شهر باهیر در گرفته شده است.
این مطالعه سعی کرد معیارهای دقیقی را برای اندازه گیری سهم ULUP ها بر اساس چارچوب شاخص جهانی برای SDG ها، با تمرکز بر منابع، یعنی آب، انرژی و کارایی غذا، که مستقیماً با SDGs 6 (آب پاک) مرتبط هستند، ایجاد کند. و بهداشت)، SGD 7 (انرژی مقرون به صرفه و پاک)، و SDG 2 (گرسنگی صفر)، به ترتیب. گروه بین آژانسی و متخصص در شاخص‌های SDG (IAEG-SDGs) آن را ایجاد کرد و چهل و هشتمین جلسه کمیسیون آمار سازمان ملل متحد، که در مارس ۲۰۱۷ برگزار شد، آن را تأیید کرد. در زیر معیارهای تعریف شده برای ارزیابی میزان کمک ULUP ها به استفاده پایدار از این منابع، اطلاعات خاص مورد نیاز برای شاخص ها و نحوه جمع آوری داده ها را شرح می دهد.
۳٫۱٫ معیارهای کارایی ULUPs در منابع آب
برای تعیین اینکه آیا هدف ششم، که مستقیماً با منابع آب مرتبط است، به اندازه کافی محقق شده است یا خیر، چارچوب شاخص جهانی SDGs 8 هدف و ۱۱ شاخص ایجاد می کند (IAEG-SDGs. نقل قول۲۰۲۰). تنها دو مورد از این شاخص ها – شاخص ۶٫۵٫۱ برای “درجه مدیریت یکپارچه منابع آب” و شاخص ۶٫۶٫۱ برای “تغییر در گستره اکوسیستم های مرتبط با آب در طول زمان” هستند. در این مطالعه در نظر گرفته شده است. زیرا تصور می شود که اینها تنها متغیرهای مناسب برای ارزیابی طرح کاربری اراضی منابع آب هستند. بنابراین، “پوشش زمین تراوا” و “سطح آب زیرزمینی” بیشتر به عنوان شاخص های جزئیات توسعه داده می شوند تا آنها را برای اندازه گیری سهم ULUPs در حفظ پایداری ظرفیت تغذیه آب زیرزمینی و کاهش وقوع مواد غذایی در و اطراف منطقه شهری (IAEG-SDGs نقل قول۲۰۱۶، بر اساس توصیه به تفکیک شاخص های ارائه شده توسط چارچوب شاخص جهانی SDGs (IAEG-SDGs) نقل قول۲۰۲۰). در نتیجه، نقشه های سطح آب زیرزمینی و نفوذپذیری خاک منطقه تحقیقاتی از BDC-SPP-PO به دست آمد. علاوه بر این، این مطالعه با ترکیب این داده‌ها دو معیار مدل ایجاد کرد (یعنی سطح آب زیرزمینی، نفوذپذیری خاک، و محدودیت‌های ULUP):
-
درصد زمین نفوذپذیر (نوع خاک) تحت پوشش ULUPهای شهر
-
درصد مناطق کم عمق سطح آب زیرزمینی تحت پوشش ULUP های شهر
دو اثر ULUP بر میزان و کیفیت آب زیرزمینی با استفاده از دو شاخص فوق مورد ارزیابی قرار گرفت. در نتیجه، درصد بیشتر پوشش نشان‌دهنده احتمال بیشتر سیل و ظرفیت کمتر برای تغذیه طبیعی آبهای زیرزمینی (معیارهای قبلی) است، اما درصد بیشتر پوشش نشان‌دهنده احتمال بالاتر آلودگی آبهای زیرزمینی است (معیار دوم).
۳٫۲٫ معیارهای کارایی ULUPs در منابع انرژی
برای تعیین اینکه آیا هدف هفتم، که مستقیماً با منابع انرژی مرتبط است، به اندازه کافی محقق شده است یا خیر، چارچوب شاخص جهانی SDGs پنج هدف و شش شاخص ایجاد می کند (IAEG-SDGs). نقل قول۲۰۲۰). سومین مورد از این اهداف “هدف ۷٫۳” “تا سال ۲۰۳۰، دو برابر نرخ جهانی بهبود بهره وری انرژی” در این تحلیل در نظر گرفته شده است. با توجه به اینکه تصور می شود تنها هدف مناسب برای اندازه گیری کارایی ULUP ها در رابطه با منابع انرژی و به منظور اندازه گیری تاثیر ULUP ها بر افزایش بهره وری انرژی در حمل و نقل شهری است، “تراکم” بیشتر به عنوان یک شاخص جزئیات بر اساس توصیه برای تفکیک شاخص های ارائه شده توسط چارچوب شاخص جهانی SDGs (IAEG-SDGs نقل قول۲۰۲۰). در نتیجه، ULUP ها برای شهری با تراکم بالاتر، نیاز انرژی کمتری را برای حمل و نقل شهری پیش بینی می کنند (نولون نقل قول۲۰۱۲; دورانتون و پوگا نقل قول۲۰۲۰).
این مطالعه از سه روش جایگزین برای تعیین چگالی استفاده می کند. شاخص تراکم جمعیت، جمعیت برآورد شده (بر حسب هکتار) را در کل منطقه توسعه یافته شهری تعیین می کند. نشانگر تراکم خیابان (۳۶۰ نقل قول۲۰۲۰) طول خیابان های پیش بینی شده را نسبت به مساحت کل توسعه یافته شهری (بر حسب هکتار) تعیین می کند. شاخص تراکم بلوک نشان می دهد که برای هر هکتار از کل منطقه توسعه شهری چند بلوک برنامه ریزی شده وجود دارد. از آنجایی که به دلیل شبکه با دانه بندی ریزتر ایجاد شده توسط افزایش تعداد خیابان ها، مسیرهای مستقیم و اتصالات خیابانی بیشتری وجود خواهد داشت، اندازه بلوک حاصل برای حالت های غیر موتوری مناسب تر خواهد بود. این مطالعه تراکم جمعیت را با استفاده از اندازه جمعیت پیش بینی شده و مرز شهر پیش بینی شده محاسبه کرد. تراکم خیابان با استفاده از طول خیابان پیش بینی شده و مرز شهر پیش بینی شده. و تراکم بلوک با استفاده از اندازه بلوک پیش بینی شده و مرز شهر پیش بینی شده. تمام این داده ها از اسناد برنامه ریزی قبلی جمع آوری شده است.
۳٫۳٫ معیارهای کارایی ULUPs در منابع غذایی
برای تعیین اینکه آیا هدف دوم، که مستقیماً با منابع غذایی مرتبط است، به طور رضایت بخشی انجام می شود، چارچوب شاخص جهانی SDGs 5 هدف و ۱۴ شاخص (IAEG-SDGs) ارائه می دهد. نقل قول۲۰۲۰). تنها یکی از این شاخص ها – شاخص ۲٫۴٫۱، که ممکن است به عنوان «نسبت زمین کشاورزی تحت کشاورزی مولد و پایدار» تعریف شود، در این مطالعه در نظر گرفته شده است. زیرا تصور می شود که تنها شاخص مناسب برای اندازه گیری ULUP ها با اشاره به یک منبع غذایی است.
بنابراین، “پوشش زمین کشاورزی” و “پوشش زمین حاصلخیز” بیشتر به عنوان شاخص های جزئیات ایجاد می شوند تا بر اساس توصیه به تفکیک شاخص ها برای اندازه گیری سهم ULUPs در بهبود تولید غذای محلی مناسب باشند. ارائه شده توسط چارچوب شاخص جهانی SDGs (IAEG-SDGs نقل قول۲۰۲۰). زمین زیر کشت در اینجا منطقه ای است که در آن مواد غذایی در حال حاضر تولید می شود. و زمین حاصلخیز نوعی خاک است که بر اساس فرهنگ غذایی منطقه نسبت به سایر انواع، ویژگی های بهتری برای تولید غذا دارد. تعریف شده است. نقشه حاصلخیزی خاک منطقه ای تهیه شده توسط دفتر پروژه آماده سازی برنامه ریزی ساختاری شهر باهیر در (BDC-SPP-PO) برای این مطالعه استفاده شد. با ادغام این اطلاعات (مرزهای برنامه ریزی شهری، پوشش زمین کشاورزی، حاصلخیزی خاک و غیره)، این مطالعه دو معیار مدل را ایجاد کرد.
-
درصد زمین های کشاورزی تحت پوشش ULUP های شهر
-
درصدی از زمین های حاصلخیز تحت پوشش ULUP های شهر
معیارها برای ارزیابی سهم دو ULUP در مقابل تولید مواد غذایی کشاورزی استفاده شد. در نتیجه، طرح کاربری اراضی با نسبت بیشتر کمک کمتری به امنیت غذایی می کند زیرا تولید غذای کافی را دشوارتر می کند.
۴٫ نتیجه و بحث
تاریخچه ULUP ها در شهر باهیر در این بخش به طور خلاصه مرور می شود، همراه با اطلاعاتی در مورد میزان کارآمدی آنها از نظر تولید مواد غذایی، کیفیت و بازده آب و استفاده از انرژی برای حمل و نقل. ULUPها همچنین با کاربری های زمین موجود در آن زمان برای درک تأثیرات آنها بر محیط زیست مقایسه شدند. در نهایت، بررسی می‌کند که چگونه دو ULUP شهر به کاهش خطر سیل، شارژ مجدد آبهای زیرزمینی، استفاده از حداقل انرژی ممکن برای حمل‌ونقل شهری و تولید مواد غذایی پایدار کمک می‌کنند.
۴٫۱٫ تاریخچه مختصر طرح های کاربری اراضی شهرستان بحیر در
در حدود قرن چهاردهم، شهرک کوچکی به نام بحر دار ایجاد شد که در نهایت به یکی از بزرگترین شهرهای اتیوپی تبدیل شد. این پایگاه به عنوان پایگاه نظامی اولیه در طول اشغال ایتالیا در سال ۱۹۲۸ تا ۱۹۳۳ عمل کرد. دولت شهر به طور معمول انواع مختلفی از برنامه های کاربری زمین را به منظور استفاده کارآمد از زمین و رشد شهر ایجاد می کند. از سال ۶۵ تاکنون طرح های شهری مختلفی برای شهر بحیر در تهیه شده است به اختصار ارائه می شود.
جدول ۲٫ طرح های کاربری اراضی شهری شهرستان بحیر در (۱۳۴۴-۱۳۹۹).
شکل ۱٫ طرح جامع ۱۹۹۶ شهرستان بحیر در منبع: دفتر تهیه طرح سازه باهیر دار ۲۰۳۰
شکل ۲٫ طرح توسعه یکپارچه شهر باهیر در سال ۲۰۰۶٫
همانطور که در نشان داده شده است در طول آماده سازی طرح کاربری دوم، سطح کل مساحت شهر در آن زمان از ۲۴۰٫۸ در هکتار به ۳۸۶۲٫۲ در هکتار افزایش یافت (Alene et al. نقل قول۲۰۱۲). با این حال، پوشش واقعی زمین شهری شهر تا پایان مرحله برنامه ریزی طرح دوم یا ۱۰ سال بعد تنها ۲۶۴۵٫۵ هکتار بود.). این بدان معنی است که مساحت فضایی واقعی توسعه شهری کمتر از ۱۲۱۶٫۷ در هکتار بود.
شکل ۳٫ حدود ULUP (طرح توسعه شهری) ۱۹۹۶ و ۲۰۰۶، محدوده توسعه شهری در سال ۲۰۰۶ و زمین کشاورزی و طبیعی آن زمان شهر باهر در و اطراف آن.
سومین ULUP برای شهر بحیر در که برای خدمات رسانی به حدود ۱۷۰۰۰۰ ساکن شهری در نظر گرفته شده بود در سال ۲۰۰۶ تهیه شد.) (کوتاه، BDMCA نقل قول۲۰۰۶). طبقات کاربری زمین همچنین در نظر گرفته شده بود که ۱۰ کلاس کاربری زمین را با یک شبکه جاده سازمان یافته، بسیار شبیه به طرح قبلی، ترکیب کند. طرح شهر در سال ۲۰۰۶ به طور قابل توجهی مساحت کل شهر را از ۲۶۴۵٫۵ در هکتار به ۶۲۳۸٫۸ در هکتار افزایش داد، همانطور که در تصویر نشان داده شده است. . با این حال، بر خلاف مورد قبلی، تمام مساحت زمین پیشنهادی طرح برای ساخت سازه استفاده شد.
۴٫۲٫ مشارکت ULUP ها در ظرفیت تغذیه آب های زیرزمینی و کاهش خطر سیل
نتایج نشان می دهد که ULUP های شهر باهیر در افزایش احتمال آلودگی و آلودگی آب های زیرزمینی نقش داشته اند. ، ). زیرا آنها گسترش شهری را به سمتی هدایت کرده اند که سطح آب های زیرزمینی بسیار کم عمق است و زمین نسبتاً نفوذپذیرتر است و امکان عبور زباله های شهری مایع را فراهم می کند. علیرغم اینکه نوع خاک و توپوگرافی نواحی موجود در ULUP ها امکان تغذیه مناسب آب های زیرزمینی را فراهم می کند، واضح است که اثر آب بندی زمینی گسترش شهری بدون شک فراوانی سیل را افزایش می دهد و ممکن است مساحت را کاهش دهد. ظرفیت طبیعی یورو برای شارژ مجدد آب های زیرزمینی (Wakode et al. نقل قول۲۰۱۸). در نتیجه، سیل می تواند خسارات قابل توجهی را به همراه داشته باشد که بر بهره وری منابع غذایی و انرژی تأثیر منفی می گذارد و در عین حال امنیت آب را به خطر می اندازد.
شکل ۴٫ حدود ULUP (طرح توسعه شهری) ۱۹۹۶ و ۲۰۰۶، “نقشه کانتور” و “نقشه نفوذپذیری خاک” شهر بهیر در و اطراف آن.
شکل ۵٫ ۱۹۹۶ و ۲۰۰۶ ULUP (طرح توسعه شهری) محدوده شهر بهیر در و اطراف آن و نقشه سطح آب زیرزمینی منطقه.
جدول ۳٫ ULUPهای ۱۹۹۶ و ۲۰۰۶ بهیر در در مقابل پوشش اولیه خاک، شیب، عمق سطح آب و از دست دادن زمین کشاورزی
جدول ۴٫ اندازه گیری ریخت شناسی طرح های کاربری اراضی ۱۳۷۵ و ۱۳۸۵ شهرستان باهر در.
یکی از نقش های مورد انتظار ULUP ها افزایش ظرفیت تغذیه آب های زیرزمینی و کاهش خطر سیل در مناطق شهری به عنوان بخشی از توسعه پایدار شهری است. اما نتایج حاکی از آن است که ULUPها در شهرستان بحیر در این نقش را به طور موثر ایفا نکرده اند. دلیل اصلی این اختلاف عدم توجه به کارایی منابع آب به عنوان یک معیار کیفی برای ULUP ها بود. در نتیجه، ULUPهای سال ۱۹۹۶ و ۲۰۰۶ شهر بحیر در عملاً آبهای زیرزمینی را هم از نظر کیفی و هم از نظر کمی، بر اساس مطالعات اجرای پس از طرح، تغییر دادند (Wondie نقل قول۲۰۰۹). با این حال، این مطالعه بیان می کند که می توان پیش بینی کرد که این اتفاق قبل از عملیاتی شدن برنامه ها و ظهور مسائل رخ دهد. به عبارت دیگر، اگر معیارهای ارزیابی کاربردی در آن زمان مورد استفاده قرار می گرفت، نتایج این مطالعه می تواند نشان دهد که دو ULUP متوالی شهر (۱۹۹۶ و ۲۰۰۶) آب زیرزمینی موجود را حفظ نکرده اند. قابلیت شارژ مجدد و جلوگیری از آلودگی در نتیجه، مطالعه نشان داد که شاخص‌های کیفیتی که در حال حاضر مورد استفاده قرار می‌گیرند برای ارزیابی سهم ULUPs در بهره‌وری آبهای زیرزمینی کافی نیستند. از آنجا که هیچ اقدام اصلاحی صورت نگرفت و مشکل با استفاده از اندازه‌گیری‌های کیفی فعلی قبل از تصویب و اجرای طرح‌ها کشف نشد، بدون اینکه بدانیم این طرح‌ها در نهایت چگونه بر بهره‌وری منابع و توسعه پایدار بعدی تأثیر می‌گذارند، پذیرفته و اجرا شدند.
۴٫۳٫ کمک ULUPs به حداقل استفاده از انرژی برای حمل و نقل شهری
شهرهای فشرده دارای مزیت انرژی هستند (ژائو و ژانگ نقل قول۲۰۱۸) از این رو، ULUP ها نقش مهمی در کاهش انرژی مورد استفاده برای حمل و نقل شهری منظم دارند. مصرف سرانه انرژی را می توان در توسعه شهری با تراکم بالا با ویژگی هایی مانند حداکثر اندازه جمعیت، کمیت خدمات شهری و طول خیابان در واحد فضای شهری کاهش داد (اینچول نقل قول۲۰۱۹). با توجه به این اطلاعات (نگاه کنید به تراکم جمعیت پیش‌بینی‌شده در سال‌های ۱۹۹۶ و ۲۰۰۶ ULUPs به ترتیب ۶۱۳۵ و ۲۸۲۸ ساکن در هر کیلومتر مربع می‌توان به‌اندازه کافی در کاهش انرژی مورد استفاده برای حمل‌ونقل شهری موفق عمل کرد. مناطق شهری با تراکم جمعیت بالا برای کاهش مصرف سرانه انرژی مفید هستند زیرا بزرگتر از استاندارد GHS-POP 1500 نفر در هر کیلومتر مربع هستند (اینچول نقل قول۲۰۱۹; کمیسیون نقل قول۲۰۲۰).
با این حال، تراکم های پیش بینی شده نادرست بود زیرا پیش بینی های جمعیت برای سال ۱۹۹۶ در مقایسه با جمعیت واقعی که در سال ۱۹۹۴ ۹۶۱۴۰ نفر بود، کاملاً اشتباه بود (CSA نقل قول۱۹۹۵) و ۱۸۰۱۷۴ در سال ۲۰۰۷ (CSA نقل قول۲۰۰۸). در غیر این صورت، اگر جمعیت برآورد شده در سال‌های ۱۹۹۶ و ۲۰۰۶ به ترتیب ۳۰۰۰۰۰ و ۱۷۰۰۰۰ باشد، به نظر می‌رسد که جمعیت شهر باهیر در بین سال‌های ۱۹۹۶ و ۲۰۰۶ کاهش یافته است که کاملاً با واقعیت سازگار نیست. علاوه بر این، با یافته های یک مطالعه اخیر که نشان می دهد اتیوپی و سایر کشورهای نوظهور افزایش شدید جمعیت شهری خود را داشته اند (سازمان ملل متحد). نقل قول۲۰۱۹). علیرغم این واقعیت که مسئله پیش‌بینی جمعیت در سال ۱۹۹۶ ممکن است مستقیماً بر نحوه اندازه‌گیری سهم طرح کاربری زمین در سال ۱۹۹۶ تأثیر بگذارد، این تحلیل از عدد به عنوان ورودی برای شاخص‌های تراکم جمعیت استفاده کرد. تمرکز این مطالعه بر استفاده از تراکم جمعیت پیش‌بینی‌شده به‌عنوان معیاری برای کاهش مؤثر مصرف انرژی برای حمل‌ونقل شهری است تا اینکه چگونه به طور دقیق جمعیت شهری را پیش‌بینی کنیم.
تراکم جمعیت، تراکم خیابان و تراکم بلوک سه روش مختلف برای اندازه‌گیری تراکم شهری هستند که می‌توانند برای تعیین اینکه چگونه دو ULUP در استفاده پایدار از مصرف انرژی برای حمل‌ونقل شهری موفق بوده‌اند، استفاده می‌شوند.). فاصله تقاطع های خیابان ها طول بلوک را تنظیم می کند که نمی تواند بیش از ۱۶۰ متر باشد. علاوه بر این، اتصالات عابر پیاده و دوچرخه باید در فاصله ۱۰۰ متری باشد (هندی و همکاران. نقل قول۲۰۰۳). این بدان معناست که تراکم بلوک حدود ۴۰ تا ۹۰ بلوک در کیلومتر مربع است و تراکم خیابان ۱۲ تا ۲۰ تا ۲۰ کیلومتر مربع در هر کیلومتر مربع است. با این حال، طبق یافته‌ها، متوسط اندازه‌های بلوک پیشنهادی به ترتیب ۰٫۱۶ کیلومتر مربع با انحراف استاندارد ۰٫۲۳ و ۰٫۰۵ کیلومتر مربع با انحراف استاندارد ۰٫۳۲ در ULUPهای ۱۹۹۶ و ۲۰۰۶ بود. انحراف معیار صفر نشان می دهد که تمام بلوک های شهر یکسان هستند. اعداد به ما می گویند که بین اندازه بلوک های پیشنهادی تفاوت حداقلی وجود دارد. بنابراین، می توان به وضوح مشاهده کرد که طرح ۱۹۹۶ در محدوده بود، در حالی که طرح ۲۰۰۶ فراتر از محدوده توصیه شده ۰٫۰۱ تا ۰٫۰۳ کیلومتر مربع بود (Handy et al. نقل قول۲۰۰۳). با این حال، تراکم بلوک های پیشنهادی هر دو طرح ۱۹۹۶ و ۲۰۰۶ در رابطه با صرفه جویی در انرژی حمل و نقل شهری موثر نبودند زیرا تراکم آنها زیر محدوده توصیه شده ۴۰ تا ۹۰ بلوک در کیلومتر مربع بود (Handy et al. نقل قول۲۰۰۳).
نشان می‌دهد که تراکم خیابان‌های پیش‌بینی‌شده در طرح‌های ۱۹۹۶ و ۲۰۰۶ (۴٫۶ و ۵٫۹) کمتر از محدوده توصیه‌شده ۱۲ تا ۲۰ تا ۲۰ کیلومتر بر کیلومتر مربع بوده است (هندی و همکاران. نقل قول۲۰۰۳). در نتیجه، نه طرح‌های سال ۱۹۹۶ و نه طرح‌های سال ۲۰۰۶ تراکم خیابان‌ها در کاهش انرژی مورد استفاده برای حمل‌ونقل شهری موفق نبودند. در نتیجه استفاده مکرر از خودرو باعث افزایش انتشار گازهای گلخانه ای می شود که علاوه بر سایر آسیب های اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی می تواند بر منابع آب و مواد غذایی نیز اثر نامطلوبی داشته باشد.
ULUP ها باید با به حداقل رساندن استفاده از انرژی برای حمل و نقل شهری، پایداری شهری را بهبود بخشند. اما ULUP های شهرستان بحیر در نتوانستند این هدف را به طور موثر محقق کنند. دلیل اصلی این شکست، نادیده گرفتن کارایی منابع انرژی به عنوان معیاری برای کیفیت ULUP بود. در نتیجه، مطالعات انجام شده پس از اجرای این طرح نشان داد که دو ULUP متوالی شهر بهیر دار (سال‌های ۱۹۹۶ و ۲۰۰۶) در واقع تأثیر منفی بر میزان انرژی مورد استفاده برای حمل‌ونقل شهری منظم داشتند (SATP-اتیوپی). نقل قول۲۰۱۸). با این حال، این مطالعه استدلال می کند که می توان آینده را پیش از عملیاتی شدن برنامه ها و بروز مسائل پیش بینی کرد. به عبارت دیگر، اگر معیارهای ارزیابی مطالعه در آن زمان مورد استفاده قرار می گرفت، مشخص می شد که دو طرح کاربری متوالی شهر (از سال ۱۹۹۶ و ۲۰۰۶) در کاهش انرژی مصرفی برای حمل و نقل شهری بی تاثیر بوده است. . در نتیجه، یافته‌ها نشان داد که سهم ULUPs در استفاده کارآمد از انرژی برای حمل‌ونقل شهری را نمی‌توان با استفاده از معیارهای کیفیت موجود ارزیابی کرد. چون تا قبل از تصویب و اجرای طرح موضوع شناسایی نشده بود، اقدامات اصلاحی صورت نگرفت و در نتیجه طرح ها تصویب و اجرایی شد. بدین ترتیب موضوعی که مطالعه پس از اجرا آشکار کرده بود مطرح شد.
۴٫۴٫ کمک ULUPs به پایداری تولید مواد غذایی
شهر باهیر دار، مانند سایر مراکز شهری اتیوپی، عمدتاً در وسط یک منطقه کشاورزی با “خاک حاصلخیز” واقع شده است (آدام). نقل قول۲۰۱۴b). توانایی خاک برای حمایت از رشد گیاه و به حداکثر رساندن عملکرد محصول در اینجا به عنوان خاک حاصلخیز نامیده می‌شود، که ممکن است به توضیح اینکه چرا زمین‌ها مولد بوده و برای تولید مواد غذایی کشاورزی مناسب‌تر از توسعه شهری بوده‌اند کمک کند (پاتزل و همکاران. نقل قول۲۰۰۰). یافته های این مطالعه نشان می دهد که ۳۶۲۱٫۴ و ۳۵۹۳٫۳ هکتار از مناطق کشاورزی با حاصلخیزی خوب خاک به ترتیب در نتیجه ULUP ها در سال ۱۹۹۶ و ۲۰۰۶ به محیط های ساخته شده تبدیل شده است. و ). علاوه بر این، پیشنهادات آنها شامل مساحتی بزرگتر از مقدار واقعی زمین مورد نیاز برای توسعه شهری بود که شامل اراضی روستایی مصرف نشده از اطراف تا پایان دوره برنامه ریزی بود.
شکل ۶٫ ULUP (طرح توسعه شهری) ۱۹۹۶ و ۲۰۰۶ حدود شهر بهیر در و اطراف آن و نقشه حاصلخیزی خاک منطقه.
ما می توانیم از Cochrane و Bekele استفاده کنیم (نقل قول۲۰۱۷) کاغذ به عنوان پشتیبان در اینجا برای درک بهتر این اعداد از نظر تولید مواد غذایی، به ویژه محصولات کلیدی (تف و ذرت) در اتیوپی و در مجاورت شهر باهیر دار (کوکران و بکله). نقل قول۲۰۱۷). این مقاله بیان می‌کند که «تف» و ذرت دارای میانگین عملکرد ملی سالانه به ترتیب ۱۲ و ۱۵ کوئنتال در هکتار هستند. بنابراین، ممکن است ادعا کنیم که، ceteris paribus، تصمیم گرفته شده است که سالانه تقریباً ۸۶۵۸ متریک تن تف یا ۱۰۸۲۲ متریک تن ذرت از کل تولید ملی صرفاً به دلیل ULUP های شهر بهیر دره برای ۲۰ سال گذشته در نتیجه، پیامدهای انباشته چنین رشد شهری ممکن است نه تنها بر امنیت غذایی شهر و منطقه آن تأثیر منفی بگذارد، بلکه بر تولید ناخالص داخلی کشور نیز تأثیر منفی بگذارد و در نتیجه آسیب به اقتصاد، جامعه و محیط.
امنیت غذایی یک جنبه مهم از پایداری شهری است که ULUP ها باید از آن حمایت کنند. اما ULUP های شهرستان بحیر در در این زمینه عملکرد خوبی نداشتند. دلیل اصلی این عملکرد ضعیف، حذف امنیت غذایی به عنوان شاخص کیفیت برای ULUPها بود. در نتیجه، بر اساس تحقیقات انجام شده پس از اجرای ULUPهای بحیر دار در سال ۱۹۹۶ و ۲۰۰۶، بهره وری مواد غذایی کشاورزی منطقه در واقع تحت تاثیر منفی قرار گرفت (Haregeweyn et al. نقل قول۲۰۱۲ a; آدامز و همکاران نقل قول۲۰۲۰; فیتاوک و همکاران نقل قول۲۰۲۰)). این مطالعه ادعا می‌کند که می‌توان قبل از عملی شدن برنامه‌ها و بروز مشکلات، این اتفاق را پیش‌بینی کرد. به عبارت دیگر، نتایج همچنین می‌تواند نشان دهد که اگر معیارهای ارزیابی بهره‌وری مواد غذایی کشاورزی در آن زمان مورد استفاده قرار می‌گرفت، می‌توان اذعان داشت که دو ULUP متوالی شهر نه تنها به حفظ زمین‌های کشاورزی مجاور کمک می‌کردند، بلکه همچنین به تشدید از دست رفتن زمین های کشاورزی حاصلخیز کمک کرد (نگاه کنید به ). به طور خلاصه، یافته‌ها نشان داد که معیارهای کیفیت فعلی برای ULUPها برای ارزیابی سهم آنها در پایداری تولید مواد غذایی کافی نیست. چون تا قبل از تصویب و اجرای طرح موضوع شناسایی نشده بود، اقدامات اصلاحی صورت نگرفت و در نتیجه طرح ها تصویب و اجرایی شد. بدین ترتیب موضوعی که مطالعات پس از اجرا نشان داده بود مطرح شد.
۵٫ نتیجه گیری و پیشنهادات
ULUP ها می توانند هم محیط طبیعی و هم محیط ساخته شده را به روش های قابل توجه و پایدار تحت تاثیر قرار دهند. به طور معمول، ULUP ها با هدف استفاده کارآمد از منابع، که یک جنبه کلیدی توسعه شهری پایدار است، هستند. بنابراین، قبل از اجرا، ULUPها در اتیوپی بر اساس معیارهای کیفی خاصی بررسی شده‌اند. این مقاله با هدف ارزیابی معیارهای کیفی طرح‌های کاربری اراضی شهری شهرستان بهیر در انجام شده است.
با توجه به یافته های این مطالعه، مقامات ذیربط، ULUP ها را در شهرستان بحیر در و سایر شهرهای کشور قبل از اطمینان از رعایت استانداردهای کیفی خاص تایید نمی کنند. با این حال، این مطالعه همچنین نشان داد که شاخص‌های کیفی فعلی این ULUPها کارایی منابع حمایت از توسعه پایدار شهری را نشان نمی‌دهند. از این رو، این ULUP ها نقش ناچیزی در ارزیابی تأثیر طرح بر توسعه پایدار شهری دارند. علاوه بر این، این مطالعه سه حوزه حیاتی را که در آن ULUP ها نیاز به بهبود دارند، شناسایی می کند.
اولاً، هیچ تولید غذای پایداری در نتیجه ULUP ها وجود نداشت. این به دلیل عدم توجه به حفاظت از زمین های کشاورزی موجود در هنگام انتخاب مناطق جغرافیایی برای ULUP ها (گسترش شهری پیشنهادی) است. این طرح ها واقعاً از دست دادن زمین های کشاورزی مولد و آینده نگر در مناطق دور افتاده را بدتر کرد. بنابراین، ULUP ها به پایداری تولید مواد غذایی کمکی نکردند. زیرا مناطق فضایی برای توسعه شهری پیشنهادی به گونه ای انتخاب نشده اند که بتوانند در خدمت حفاظت از زمین های کشاورزی موجود باشند. در عوض، این طرح ها از دست دادن زمین های حاصلخیز و بالقوه کشاورزی در مناطق پیرامونی را تشدید کرد. ثانیاً، ULUP ها در حفظ کمیت و کیفیت آب های زیرزمینی بی اثر بودند. این به این دلیل است که آنها مناطق فضایی را پوشش می دادند که در معرض آلودگی آب های زیرزمینی ناشی از زباله های جامد شهری بودند. آنها همچنین تغذیه طبیعی آب های زیرزمینی را کاهش دادند و خطر سیل را افزایش دادند. ثالثاً، آنها در کاهش انرژی مورد استفاده برای حمل و نقل شهری بی اثر بودند، زیرا طرح های بلوک و خیابان آنها زیر محدوده تراکم توصیه شده بود.
این مطالعه همچنین نشان می‌دهد که مشکلاتی که پس از اجرای طرح‌ها پیدا شده‌اند، می‌توانستند زودتر برطرف یا برطرف شوند. اگر برنامه ریزان قبل از تصویب و اجرای دو طرح کاربری شهری از معیارهای این مطالعه استفاده می کردند، می توانستند تصمیمات بهتری بگیرند. بنابراین، این مطالعه نشان می‌دهد که با انعکاس معیارهای کاربردی، اثربخشی بهره‌برداری از این منابع بنیادی، ممکن است معیارهای کیفی برای ULUPها در شهرستان باهیر در بهبود یابد. بنابراین، این مطالعه گنجاندن معیارهای کیفی را توصیه می کند که کارایی ULUP ها را در منابع آبی ارزیابی می کند که می تواند مناطق تولید مواد غذایی موجود و بالقوه را محافظت کند، سطح آب های زیرزمینی را محافظت کند، کارایی ULUP ها را در منابع انرژی ارزیابی کند که می تواند پوشش سازه های سنگفرش را محدود کند. و تراکم شهری را به حداکثر برساند و کارایی ULUP ها را در منابع غذایی اندازه گیری کند که می تواند از آلودگی آب های زیرزمینی توسط زباله های جامد شهری جلوگیری کند.
معیارهای کیفی پیشنهادی برای ULUP ها می تواند کیفیت و عملکرد زیست محیطی آنها را افزایش داده و آنها را با SDGs همسو کند. این معیارها بر اساس سه معیار است که کارایی ULUP ها را در منابع آب، انرژی و مواد غذایی اندازه گیری می کند. هر معیار دارای پیوند مستقیم به یک SDG خاص است، همانطور که در زیر توضیح داده شده است:
هدف معیار برای بهره وری منابع آب جلوگیری از آلودگی آب های زیرزمینی ناشی از زباله های جامد شهری، افزایش ظرفیت تغذیه طبیعی آب های زیرزمینی و کاهش خطرات سیل است. این نتایج می تواند از دستیابی به SDG 6 پشتیبانی کند، که تضمین در دسترس بودن و مدیریت پایدار آب و فاضلاب برای همه است.
هدف معیار برای بهره وری منابع انرژی افزایش تراکم شهری، کوتاه کردن مسافت سفر در مرکز شهری و کاهش مصرف انرژی برای حمل و نقل شهری است. این نتایج می تواند از دستیابی به SDG 7 پشتیبانی کند، که تضمین دسترسی به انرژی مقرون به صرفه، قابل اعتماد، پایدار و مدرن برای همه است.
هدف معیار برای بهره وری منابع غذایی، حفاظت از زمین های کشاورزی مولد و بالقوه است که برای تولید مواد غذایی مناسب است. این نتایج می تواند از دستیابی به SDG 2، یعنی پایان دادن به گرسنگی، دستیابی به امنیت غذایی و بهبود تغذیه، و ترویج کشاورزی پایدار تا سال ۲۰۳۰ حمایت کند.
با توجه به اینکه اتیوپی از معیارهای یکسانی برای اندازه‌گیری کیفیت، به‌ویژه استانداردهای برنامه‌ریزی استفاده می‌کند، این احتمال وجود دارد که همان مسائل در طول فرآیند برنامه‌ریزی در شهرهای این کشور به وجود بیاید. در نتیجه ULUP های کشور اثرات نامطلوبی بر منابع آب، انرژی و مواد غذایی می گذارد. بنابراین، توصیه‌های ارائه شده در این پژوهش، بر اساس معیارهای کیفی پیشنهادی، می‌تواند برای سایر مراکز شهری کشور مفید باشد و برآیند آنها از پیامدهای منفی ULUP در سطح کشور بکاهد.
با این حال، سیستم های سنتی اداره زمین کشور به سختی از اعمال شاخص های کیفیت پیشنهادی برای ULUP ها پشتیبانی می کنند. زیرا بیش از حد بوروکراتیک، پیچیده، پرهزینه، غیر شفاف و زمان بر است که کسب داده ها را بسیار دشوار می کند. اما اداره الکترونیک زمین راه‌حلی برای این مشکلات است زیرا با ادغام انواع کارشناسان، سازمان‌ها و آژانس‌ها با استفاده از فناوری خودکار (Hichem و Yacine) فعالیت‌های مدیریت زمین از جمله بخش برنامه‌ریزی فضایی را تسریع و تسهیل می‌کند. نقل قول۲۰۲۲).
مدیریت الکترونیک زمین که به عنوان اداره الکترونیک زمین نیز شناخته می شود، به استفاده از فناوری های الکترونیکی و دیجیتالی در اداره و مدیریت منابع زمین اشاره دارد. این شامل اجرای سیستم ها و فرآیندهایی است که از ثبت، تنظیم، و انتشار اطلاعات مربوط به مالکیت زمین، ارزش، استفاده و حفاظت پشتیبانی می کند (Madumere نقل قول۲۰۱۹; تودورفسکی و همکاران نقل قول۲۰۲۱). مدیریت الکترونیک زمین می تواند هزینه ها را کاهش دهد، بهره وری را افزایش دهد و به اشتراک گذاری اطلاعات را تسهیل کند و در نهایت به توسعه پایدار شهری از طریق:
فعال کردن تراکنش‌ها و خدمات آنلاین، مانند ثبت زمین، ارزیابی، مالیات و نقشه‌برداری، می‌تواند در زمان و هزینه برای هر دو بخش عمومی و خصوصی صرفه‌جویی کند (سازمان ملل متحد نقل قول۲۰۲۰b).
افزایش مشارکت و مشاوره عمومی، که می تواند مشروعیت و مقبولیت طرح های کاربری اراضی را افزایش دهد و درگیری ها و اختلافات احتمالی را کاهش دهد.
حمایت از برنامه ریزی یکپارچه و هماهنگ کاربری اراضی، که می تواند استفاده از منابع زمین را بهینه کند و از تکرار و ناهماهنگی برنامه ها و مقررات جلوگیری کند (Metternicht) نقل قول۲۰۱۷).
کاهش زمان و هزینه معاملات و خدمات زمین، مانند ثبت، ارزیابی، مالیات و نقشه برداری که می تواند برای بخش دولتی و خصوصی سودمند باشد (گروه بانک جهانی نقل قول۲۰۱۷; سلال نقل قول۲۰۲۱).
بهبود کیفیت و در دسترس بودن داده های زمین می تواند تصمیم گیری مبتنی بر شواهد و نظارت بر سیاست ها و برنامه های کاربری زمین را تسهیل کند (سازمان ملل متحد نقل قول۲۰۲۰b).
مدیریت الکترونیک زمین همچنین می‌تواند از دستیابی به اهداف توسعه پایدار (SDGs) که دارای بخش مهمی از زمین هستند، مانند پایان دادن به فقر، پایان دادن به گرسنگی، دستیابی به برابری جنسیتی، ساخت شهرهای پایدار، حفاظت از زندگی در زمین، و ترویج صلح، عدالت حمایت کند. و نهادهای قوی (تودورفسکی و همکاران نقل قول۲۰۲۱). بنابراین، این مطالعه مدیریت الکترونیکی زمین را برای برنامه‌ریزی کاربری اراضی اهمیت می‌دهد، زیرا جمع‌آوری اطلاعات و هزینه‌های عملیاتی را کاهش می‌دهد، بهره‌وری و قابلیت اطمینان داده‌ها را افزایش می‌دهد و به اشتراک گذاری اطلاعات را تسهیل می‌کند. در نتیجه، به منظور تضمین توسعه پایدار شهری در کشور، هر ULUP یا کار آماده سازی طرح توسعه شهری باید حداقل کارایی این منابع را در نظر بگیرد. برای افزایش معیارهای کیفی فعلی برای ارزیابی فعالانه مشارکت کشور در برنامه ریزی شهری، معیارهای اضافی باید اضافه شود. بنابراین، نیاز به تحقیقات آینده یا تحقیقات بیشتر بالقوه برای شناسایی معیارهای کیفیت متنی است که می‌تواند ماهیت چند بعدی ULUP و SDGs را به تصویر بکشد. چنین معیارهایی باید مبتنی بر رویکردی جامع و مشارکتی باشد که زمینه محلی، ترجیحات ذینفعان و مبادلات را در میان اهداف و شاخص های مختلف در نظر بگیرد. علاوه بر این، این معیارها باید برای اندازه گیری کیفیت ULUP به شیوه ای سیستماتیک و شفاف و ارائه بازخورد و راهنمایی برای بهبود فرآیند برنامه ریزی و نتایج قابل استفاده باشد. با این حال، بافت هر منطقه شهری و در دسترس بودن داده ها باید در هنگام اصلاح و تغییر معیارها در نظر گرفته شود. در نتیجه، آنها به برنامه ریزان در به حداکثر رساندن هم افزایی بالقوه خود کمک می کنند و در عین حال اثرات مضر ULUP خود را بر این منابع حیاتی به حداقل می رسانند. علاوه بر این، آنها به آنها کمک می کنند تا تنظیمات لازم را (در صورت لزوم) قبل از تأیید، اجرا و اجرای ULUP آنها انجام دهند و بر پایداری توسعه به عنوان یک کل تأثیر بگذارند.
بیانیه افشاگری
هیچ تضاد منافع احتمالی توسط نویسنده(ها) گزارش نشده است.