در CultureHouse، ما فضاهایی ایجاد می کنیم که هنجارها را به چالش می کشند. ما اغلب پاپ آپ های جامعه خود را به عنوان پارک های عمومی سرپوشیده، اتاق های نشیمن مشترک و فضاهای سوم توصیف می کنیم. ما این کار را انجام می‌دهیم زیرا هیچ شباهتی واضح با زیرساخت‌های موجود وجود ندارد که دقیقاً با آنچه پنجره‌های بازشوی ما در بر می‌گیرند مطابقت داشته باشد. در اصل، فضاهای ما نمونه های زنده چیزی هستند که من می نامم شهرسازی کوئیر – روشی جدید برای طراحی شهرها از دیدگاه عجیب و غریب.

عجیب و غریب و فضای عمومی

کوئیرنس با pe عمومی تعریف می شودrتصور در مقایسه با دیگران فقط می توان عجیب و غریب – که به عنوان “عجیب” یا “عجیب” تعریف می شود. اگرچه جامعه LGBTQ+ این کلمه را پس گرفته است، اما این واقعیت را تغییر نمی دهد که افراد دگرباش به طور سیستمی از طراحی شهری کنار گذاشته شده اند. زمان زیادی برای تغییر آن گذشته است.

مایکل فریش در مقاله‌اش «برنامه‌ریزی به‌عنوان یک پروژه دگرجنس‌گرا» استدلال می‌کند که ساختارهای برنامه‌ریزی شهری – از مقررات منطقه‌بندی تا طراحی فضای عمومی – هویت‌های مستقل و مستقیم را ترویج می‌کنند و در عین حال افراد دگرباش را سرکوب می‌کنند. این ساختارها از طریق سیاست هایی که ساختارهای غیرعادی خانواده و روابط را به عنوان تنها تعریف عادی فرض می کنند، حذف می کنند. آنها افراد عجیب و غریب را از زندگی عمومی پاک می کنند و منظر شهری را ایجاد می کنند که قاطعانه است سیشترونرماتیک.

چرا ما نیاز به تغییر داریم

LGBTQ+ آمریکایی ها دارند درآمدهای کمتر نسبت به جمعیت عمومی و احتمال کمتری دارد بچه داشتن (موسسه ویلیامز). این عوامل در تضاد مستقیم با نیروهای اصلی شکل دهنده مناطق شهری آمریکا هستند: پول و تولید مثل.

بسیاری از زیرساخت‌های اجتماعی ما در ایالات متحده به صورت پرداختی است. خواه یک کافه، موزه یا آرایشگاه باشد، برای مشارکت در زندگی عمومی فضا، باید پرداخت کنید. از زیرساخت‌های اجتماعی که رایگان است، بیشتر آن (پارک‌ها، مدارس و کتابخانه‌ها) به افراد دارای فرزند پاسخ می‌دهد. به طور مداوم، افراد دگرباش از فضاهای خانواده محور کنار گذاشته شده اند تبعیض پنهان شده به عنوان نگرانی برای ایمنی کودکان (NPR). دیگر فضای عمومی اصلی خیابان است – اما توهین‌ها و حملات مداوم آن‌ها را برای افراد دگرباشان ناامن می‌کند، به‌ویژه کسانی که ترانس و BIPOC (مرکز پیشرفت آمریکا).

با توجه به اینکه بیشتر فضای عمومی برای افراد دگرباش تبعیض آمیز است، فضای خصوصی اغلب تنها جایی است که افراد دگرباش می توانند در مرکز قرار گیرند. با این حال، LGBTQ+ احتمال کمتری دارد خانه های خود و احتمال بیشتری دارد بی خانمانی را تجربه کنند – قفل کردن بسیاری از آنها از تنها مکان هایی که می توانند امن باشند (موسسه ویلیامز).

حتی در این محیط خصمانه، فضاهای عجیب و غریب وجود دارد. با این حال، بدون تغییر ساختاری، آنها هرگز ادامه حیات را تضمین نمی کنند. فریش بیان می‌کند که از طریق ساختارهایی که برای ترویج هویت‌های مستقیم و مستقل ایجاد شده‌اند، «برنامه‌ریزان تلاش می‌کنند تا فضاهای عجیب و غریب را تخریب کنند و آنها را برای دگرجنس‌گرایان ایمن کنند». برای ایجاد فضاهای عمومی که واقعاً از افراد دگرباش استقبال می کنند، باید با یک چارچوب جدید شروع کنیم. سیستمی که صرفاً افراد دگرباش را به فضا دعوت نمی‌کند – سیستمی که محیط شهری را ایجاد می‌کند که خود عجیب و غریب است.

همانطور که ما شهرها را برای قرن بیست و یکم می سازیم، به یک لنز جدید برای متمرکز کردن افراد عجیب و غریب در زندگی عمومی نیاز داریم: شهرسازی کوئیر.

همانطور که افراد دگرباش خارج از ساختارهای “عادی” جامعه وجود دارند، شهرسازی کوئیر نیز از اصولی پیروی می کند که خارج از نیروهای “عادی” توسعه شهری هستند. ثروت، ساختار سنتی خانواده و هویت را در نظر نمی گیرد. نسبتا، شهرسازی کوئیر از هویت کسانی که دنیایی برایشان ساخته نشده است استقبال می کند و از آنها تجلیل می کند.

آن را متقاطع کنید

در هر آماری، افراد دگرباش ترنس و BIPOC تبعیض و موانع بیشتری را نسبت به افراد کوییر سفیدپوست و سیس تجربه می کنند. در مقاله خود “چرا بسیاری از افراد دگرباش شهرنشینی را دوست دارند؟وایات گوردون می نویسد: «اغلب چیزهای مشترک ما به عنوان شهرنشینان عجیب و غریب – یعنی تحقیر وابستگی ما به ماشین و بیزاری از ناهمسانی – تمایل دارند از روش هایی که در آن نابرابری های سیستماتیک نژادپرستی، جنسیت گرایی و ترنس هراسی تکرار می شوند، تمرکز کنیم. خود را در حوزه تخصصی خودمان از جامعه» (واشنگتن بزرگتر).

اگر BIPOC و هویت‌های ترنس را در شهرسازی کوییر متمرکز نکنیم، ساختارهایی را ایجاد می‌کنیم که بهتر از ساختارهایی که به ارث می‌بریم نیستند. افراد کوئیر موقعیت خوبی برای این کار دارند. با توجه به الف مطالعه تحقیقاتی پیو، افراد LGBTQ+ «احتمال بیشتری دارد که تبعیض را نه تنها علیه خود، بلکه علیه سایر گروه‌هایی که میراث تبعیض دارند نیز درک کنند» (Pew Research). با این حال، این تصور یک امر مسلم نیست. مانند کریستن جفرز بعداً در مقاله گوردون می‌گوید: «تا زمانی که مردان همجنس‌گرای سفید و همجنس‌گرای سفیدپوست با ناراحتی راحت نشوند و حتی بپرسند که چرا وقتی افرادی که مانند خودشان نیستند در اتاق هستند، احساس ناراحتی می‌کنند، هیچ چیز تغییر نخواهد کرد» ( واشنگتن بزرگتر).

فرهنگ خانه به عنوان عمل شهرسازی کوئیر

نیروهایی که کار ما را در CultureHouse هدایت می کنند، ریشه در شهرسازی کوئیر دارند. در پاپ‌آپ‌های اجتماعی گذشته، ماه غرور را جشن می‌گرفتیم، میزبان یک کتاب‌فروشی عجیب و غریب بودیم، و خط‌مشی پلیسی ایجاد کردیم که از بازدیدکنندگان آسیب‌پذیر محافظت می‌کرد.

با این حال، تمرکز LGBTQ ما بسیار عمیق تر از برنامه نویسی و طراحی است. به‌عنوان یک سازمان غیرعادی، ما از لنزی استفاده می‌کنیم که هویت‌های هنجارگرایانه را در نظر نمی‌گیرد – بنابراین زیرساخت‌هایی ایجاد می‌کنیم که هنجارهای cis و مستقیم را اجرا نمی‌کنند. به جای ساختن فضاهای اطراف پول، فضاهای ما آزاد است (ما اغلب قهوه رایگان نیز می خوریم). خانواده‌هایی با بچه‌ها از فضاهای ما در کنار آن‌هایی که بچه ندارند استفاده می‌کنند. ما مرکز BIPOC و سایر جوامعی هستیم که اغلب در فضای عمومی مورد استقبال قرار نمی گیرند. پاپ آپ های CultureHouse عجیب هستند.

وقتی مردم وارد یک پاپ آپ CultureHouse می شوند، بلافاصله می فهمند که در جایی متفاوت هستند. کوئیر کردن فضاهای ما – عمل کردن خارج از ساختارها و نیروهای سنتی – آنها را از انتظارات نابهنجار رها می کند. این تغییر اساسی در رویکرد ما به زیرساخت‌های اجتماعی، نه پرچم رنگین‌کمان (اگرچه ما با افتخار آن را به اهتزاز در می‌آوریم)، ​​چیزی است که فضاهای ما را از بازدیدکنندگان LBGTQ+ استقبال می‌کند.