منطقه بندی عملکرد چیست؟

در طول قرن بیستم، منطقه بندی انحصاری برای استفاده در برنامه ریزی شهری به عنوان ابزار اصلی برای سازماندهی شهرها ساختار یافته بود. این رویکرد در شهرسازی مدرنیستی رواج داشت. برازیلیابه عنوان مثال، به عنوان یک سازمان بزرگ در بخش هایی ساخته شد که هر یک برای استفاده خاصی در نظر گرفته شده بودند. این مدل اگرچه نظم خاصی را در گسترش شهری به ارمغان آورد، اما محدودیت های قابل توجهی از جمله تفکیک فضایی، افزایش وابستگی به حمل و نقل موتوری و عدم انعطاف پذیری برای مقابله با تغییرات پویا در نیازهای شهری را نیز به همراه داشت.

نویسندگان پیشگامی مانند جین جاکوبز، آلن برتو و ریچارد فلوریدا بر اهمیت تنوع اقتصادی و استفاده برای توسعه پایدار شهرها تاکید می کنند. ترکیب کاربری ها و حضور بازیگران متنوع از عناصر ضروری برای ساخت محیط های شهری پویا، ایمن و فراگیر هستند. به منظور ارتقای چنین محیط‌هایی، در حال حاضر، هم در دانشگاه و هم در دفاتر برنامه‌ریزی شهری و برنامه‌ریزی شهری، توسعه و اکتشاف فزاینده ابزارهایی داریم که از طریق جمع‌آوری و تجزیه و تحلیل داده‌های مکانی، الگوها و روندهای استفاده را شناسایی می‌کنند. و جابجایی در شهرها، کمک به برنامه ریزی شهری و تخصیص کارآمدتر منابع، علاوه بر سازمان های مبتنی بر قوانین مبتنی بر ایدئولوژی.

بیشتر بخوانید: منطقه بندی: شکایت ضروری

منطقه بندی عملکرد به جای تعیین مناطق خاص برای کاربری های ثابت، نوآوری و انطباق با نیازهای در حال تغییر شهر را تشویق می کند. این امر توسعه راه حل های خلاقانه و پایدار را برای مقابله با چالش های شهری تشویق می کند. منطقه بندی عملکرد می تواند برای ارتقای پایداری زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی طراحی شود. الزامات عملکرد ممکن است شامل اهداف بهره وری انرژی، استانداردهای ساختمان سبز، دسترسی به حمل و نقل عمومی و فضاهای عمومی با کیفیت و غیره باشد.

به طور گسترده‌تر، نمونه‌های دیگری مانند ونکوور، کانادا و فرایبورگ، آلمان، اهداف پایداری را در برنامه‌های اصلی خود پیشنهاد کردند، مانند معیارهای بهره‌وری انرژی و انتشار آلاینده‌ها که در بازبینی‌های بعدی به دست می‌آیند. در مورد برزیل، می توان به انگیزه استفاده از نمای فعال اشاره کرد، همانطور که در مورد PDE سائوپائولو، به عنوان نمونه ای از منطقه بندی عملکرد، زیرا ساختمان ها را تشویق می کند تا در طبقه همکف کاربری هایی داشته باشند که به طور مستقیم با محیط شهری مرتبط هستند.

همچنین به نظر می رسد که منطقه بندی عملکرد بهتر می تواند با تغییرات پویا در نیازها و خواسته های شهر در طول زمان مقابله کند. معیارهای عملکرد را می توان به گونه ای تنظیم کرد که اهداف و اولویت های جدید را منعکس کند و اطمینان حاصل شود که توسعه شهری پاسخگو و سازگار است. این منطقه بندی می تواند به کاهش تضاد بین کاربری های مختلف زمین کمک کند و چارچوبی جامع تر و یکپارچه تر برای برنامه ریزی شهری ارائه دهد. بر هماهنگی و همزیستی فعالیت های متنوع تاکید دارد.

ایده، اساساً این است که به جای تمرکز بر خود استفاده، به تأثیراتی که استفاده از یک ساختمان معین بر محیط اطراف خود می گذارد، نگاه کنیم. تعیین حداکثر محدودیت برای آلودگی صوتی، ترافیک و بصری، صرف نظر از کاربرد، چهل سال پیش ممکن بود آرمان‌شهر به نظر می‌رسید، اما با پیشرفت فناوری‌های ژئوپردازش، اینترنت اشیا و سنجش از دور، تصور آینده‌ای نزدیک که در آن منطقه‌بندی شود، دشوار نیست. توسط عملکرد حتی بیشتر معنا خواهد داشت.

بیشتر بخوانید: داده ها برای بهبود کیفیت زندگی در شهرها اساسی است

به طور خلاصه، منطقه‌بندی عملکرد رویکردی انعطاف‌پذیر، سازگارتر و پایدارتر برای برنامه‌ریزی شهری ارائه می‌دهد و توسعه شهرهای انعطاف‌پذیرتر و هماهنگ‌تر را ارتقا می‌دهد. با این حال، هنوز هم در برزیل راه حل کمی استفاده می شود. در واقع نمی توان آن را به عنوان یک راه حل جهانی و به سرعت قابل اجرا دید، اما باید بیشتر در زمینه محلی ما مورد بحث قرار گیرد. نکته مهم این است که مدیریت دموکراتیک قلمرو و زیرساخت شهری اصول تنوع، شواهد تجربی و فن‌آوری‌های تجزیه و تحلیل داده‌ها از جمله پردازش جغرافیایی، ارجاع جغرافیایی، GIS و هوش مصنوعی را ادغام می‌کند. با اتخاذ رویکردی جامع و مشارکتی، می‌توانیم شهرهای فراگیرتر و پویاتری ایجاد کنیم که بهتر به نیازهای مردم پاسخ دهند.