پس از ابرطوفان سندی در سال ۲۰۱۲، بسیاری از مردم در مورد «مقاومت ساحلی» نوشتند – که اغلب به این معنی بود که «بیایید مردم را از سواحل دور کنیم زیرا ممکن است در طوفان غرق شوند». (برای یافتن چند نمونه از این ایده کافیست «superstorm sandy» + خرید را در گوگل جستجو کنید.) اگر سیل فقط در دشت های سیلابی نزدیک اقیانوس ها و رودخانه ها اتفاق بیفتد، این نظریه منطقی است.

اما این هفته ثابت شد که این دیدگاه، اگر اشتباه نباشد، حداقل ناقص است. به دلیل موج باران ناشی از طوفان دوردست آیدا، سیل در شمال شرقی نه تنها در مکان های نزدیک به آب، بلکه حتی در زمین های مرتفع رخ داد. به عنوان مثال، در طول ابرطوفان سندی من در جنگل هیلز، کوئینز زندگی می کردم. از آنجایی که این محله در ارتفاعات دور از رودخانه قرار داشت، تقریباً هیچ اثری از سندی نداشت. در مقابل، در طوفان این هفته، زنی در آپارتمان زیرزمین خود نه چندان دور از آپارتمان قدیمی من در Forest Hills غرق شد. حداقل ۱۳ نفر تنها در شهر نیویورک در اثر سیل جان باختند و حتی بیشتر در حومه آن جان باختند. در حال حاضر به نظر می رسد که حداقل برخی از تلفات شهری در آپارتمان های زیرزمینی دور از هر ساحلی بوده اند.

تغییرات آب و هوایی ممکن است نه تنها سیل ناشی از طوفان های ساحلی، بلکه سیل ناشی از طوفان های بارانی را نیز افزایش دهد. بدیهی است که راه حل های تکنولوژیکی زیادی برای این مشکل وجود دارد، مانند ساخت و ساز روسازی عبوری تا آب طوفان را به جای اینکه در خانه‌هایمان ببریم، زیر زمین ببریم. اما یک راه حل دیگر ممکن است شامل تغییر در سیاست منطقه بندی باشد که در واقع دولت را کمتر مداخله گر و هزینه بر می کند.

به نظر من در بیشتر شهرهای آمریکا، ساختمان‌های کوچک بسیار کمتر از ساختمان‌های بلند بحث‌برانگیز هستند. یک خانه تک طبقه و یک خانواده معمولاً نسبت به یک آپارتمان کوچک مخالفت عمومی بسیار کمتری را به خود جلب می کند و یک ساختمان آپارتمانی کوچک حداقل گاهی مخالفت عمومی کمتری را نسبت به یک ساختمان بلند به خود جلب می کند. (به عنوان مثال، بسیاری از شهرنشینان به اصطلاح “میانه گم شده” مسکن – ساختمان‌های کوچکی که مسکن بیشتری نسبت به خانه‌های تک‌خانواری عرضه می‌کنند، اما قد هراسان را عصبانی نمی‌کنند.)

اما بحث برانگیزترین ساختمان ها در هنگام سیل امن ترین ساختمان ها هستند. اگر در سطح زمین یا زیر سطح زمین زندگی می کنید، نمی توانید به راحتی از سیل فرار کنید، چه سیل ناشی از موج طوفان باشد و چه توسط باران. و اگر سیل تنها با چند دقیقه اخطار اتفاق بیفتد (همانطور که ظاهراً در مورد برخی از سیل این هفته صادق بود)، ممکن است نتوانید محل سکونت خود را تخلیه کنید. اگر ماشین دارید، ممکن است ماشین در اثر سیل غرق شود. اگر بخواهید دور شوید، ممکن است در خیابان غرق شوید.

در مقابل، اگر (مثل من) در طبقه پنجم یک ساختمان آپارتمانی زندگی می کنید، احتمال اینکه سیلاب به شما برسد، حتی اگر خیابان های بالا پر از سیل باشد، وجود ندارد. و حتی اگر در طبقه پایینی آن ساختمان آپارتمان زندگی می کنید، ممکن است بتوانید برای فرار از باران به طبقه بالایی فرار کنید – به خصوص اگر ساختمان آسانسور داشته باشد و برق هنوز قطع نشده باشد.*

به عبارت دیگر، مسکن‌های کم‌مقابل بحث‌انگیز کمترین نوع استفاده از زمین در طوفان است، در حالی که ساختمان‌های بلندتر با آسانسور ایمن‌تر هستند. این بدان معنا نیست که ما نیاز به ساختن آسمان‌خراش‌های ۹۰ طبقه در همه جا داریم – اما باید بیشتر مایل باشیم که به ساختمان‌هایی که به اندازه کافی بلند هستند اجازه دهیم در برابر سیل‌ها جان سالم به در ببرند (که معمولاً بیش از یک یا دو طبقه است).

در مورد توسعه در مناطق نزدیک به سواحل و در نتیجه آسیب پذیر در برابر موج های طوفان چطور؟ پس از سندی، عقل مرسوم این بود که هرچه توسعه در نزدیکی سواحل کمتر باشد، بهتر است. اما این استدلال به دو دلیل برای من نسبت به سال ۲۰۱۲ کمتر قانع کننده به نظر می رسد. اول از همه، اکنون می دانیم که سیل چیزی نیست که فقط در ساحل اتفاق بیفتد. اگر سیل می تواند در هر جایی اتفاق بیفتد، «در جایی که سیل می آید چیزی نسازید» دیگر یک راه حل عملی نیست. دوم، حتی اگر فرض کنید که احتمال وقوع سیل در نزدیکی سواحل به دلیل بالا آمدن سطح دریا بسیار بیشتر است، منطقه سیل ۲۰۴۰ ممکن است بسیار متفاوت از منطقه سیل ۲۰۲۰ به نظر برسد. بنابراین حتی اگر شهری توسعه در منطقه سیل سال ۲۰۲۰ را ممنوع کند، ممکن است توسط سیل ساحلی در منطقه سیل ۲۰۴۰ غرق شود. بنابراین، منافع ناشی از ممنوعیت توسعه در منطقه سیل ۲۰۲۰ ممکن است با تلفات از جنبه های دیگر (مانند کاهش عرضه مسکن) جبران شود.

بنابراین، در مناطق مترو که سواحل در حال حاضر بسیار توسعه یافته اند، شاید ما باید به جای عدم توسعه، اجازه توسعه ایمن را بدهیم. این بدان معناست که (در میان چیزهای دیگر) ساختمان هایی که به اندازه کافی بلند هستند تا در برابر سیل مقاومت کنند، نه خانه های یک طبقه که ساکنان آن بعید است از سیل جان سالم به در ببرند.

من در جای دیگری نوشته ام که به دلایل غیرمرتبط با سیل (مانند افزایش، به مسکن بیشتر و به ویژه توسعه فشرده تر نیاز داریم. قابلیت راه رفتن و عرضه مسکن). اما خطر سیل یکی از دلایلی است که از یک نوع خاص توسعه فشرده حمایت می کنیم – ساختمان هایی که به اندازه کافی مرتفع هستند تا بالای سیل باقی بمانند.

البته، اجازه دادن به ساختمان‌های متوسط ​​و بلند مطمئنا تنها راه برای مقاوم‌تر کردن شهرها نیست. اما بسیاری در غیر این صورت راه حل های موثرتر مستلزم صرف پولی است که شهرها و ایالت ها ممکن است نداشته باشند. در مقابل، صرف اجازه دادن به ساختمان‌های جدید، اگرچه به اندازه جلوگیری از وقوع سیل موثر نیست، اما هزینه کمتری نیز دارد.

*از طرفی پس از پایان طوفان، افرادی که در طبقه دهم زندگی می کنند ممکن است در صورت قطع برق برای خروج از ساختمان دچار مشکل شوند. اما هر چقدر این سرنوشت ناپسند باشد، بهتر از غرق شدن است.