توضیحات متنی ارائه شده توسط معماران. صرف نظر از اندازه آنها، همه ساختمان ها در بافت های شهری به مورفولوژی بیشتری کمک می کنند که در نهایت یک شهر را تعریف می کند. با این حال، هر چه پروژه بزرگتر باشد، معمار بیشتر تحت فشار قرار می گیرد تا نسبت کاربری و طراحی را به طور معقولی متعادل کند. اگرچه این ممکن است دوباره در آینده تغییر کند، اما رایج‌ترین و پذیرفته‌شده‌ترین رویکرد برای طراحی شهری پایدار، تراکم درجه در شهرها و نزدیکی آن است که به تعداد بیشتری از مردم اجازه می‌دهد به حمل‌ونقل عمومی تکیه کنند، نزدیک‌تر به محل کار خود و مراکز شهر زندگی کنند. بر کسب و کارهای محلی برای ایجاد محله های پر جنب و جوش.

هدف ما در این پروژه طراحی ساختمانی بود که بتواند به پارادایم فوق پاسخ دهد، اما در عین حال – علیرغم ردپای بسیار بزرگ آن – یک رابطه مورفولوژیکی واضح با بافت شهری مجاور با استفاده از توده‌بندی، حیاط‌های داخلی، انتخاب مصالح، باز کردن پنجره ایجاد کند. توالی و اندازه

این ساختمان در یک سایت مستطیل شکل بسیار بزرگ قرار دارد که کوتاه ترین ضلع آن رو به خیابان است. این معیارهای خاص، همراه با ضرورت به حداکثر رساندن متراژ مربع، به ما کمک کرد تا گونه‌شناسی ایجاد کنیم که نه تنها به محدودیت‌های منطقه‌بندی پاسخ می‌دهد، بلکه مجموعه‌ای از پوشش‌های ساختمانی متفاوت را ایجاد می‌کند که به شکستن مقیاس کلی کمک می‌کند.

در مجموع چهار بلوک ساختمانی پروژه را تشکیل می دهند. طولانی ترین مسیر شمال-جنوب است تا حداکثر قرار گرفتن در معرض نور خورشید را در غرب ایجاد کند، و سه بلوک باقیمانده به موازات خیابان قرار دارند و به سمت شمال و جنوب باز می شوند. هر چه ساختمان دورتر از سایت باشد، کوتاهتر است. تراس ها ساختمان ها را به سمت شرق باز می گرداند و مقیاس ملایم تری را به ساختمان های همسایه ارائه می دهد.

آجر ماده انتخابی برای معرفی ابعاد و مقیاس دیگری به طراحی ما بود و از طریق خواص لمسی مواد، به ایجاد مقیاسی صمیمی تر و نماهای پر جنب و جوش کمک کرد.