همکاران در کانون: راز زدایی از ارزش زمین، از کلمبیا تا کالیفرنیا

موسسه لینکلن انواع مختلفی را ارائه می دهد فرصت های بورسیه اولیه و اواسط شغلی برای محققان در این مجموعه، ما با دوستانمان دنبال می‌کنیم تا در مورد کار آنها بیشتر بدانیم.

Uنستور گارزا، اقتصاددان rban برای اولین بار با برنامه موسسه لینکلن در تاریخ همکاری کرد آمریکای لاتین و دریای کارائیب (LAC) بیش از ۲۰ سال پیش – برای انتشار یک مقاله کاری بر اساس پایان نامه کارشناسی خود، با نگاهی به توزیع فضایی ارزش زمین در بوگوتا، کلمبیا. آغاز کار گارزا با افزایش استفاده شهر از آن مصادف شد تصرف ارزش زمین ابزارها – سیاست‌هایی که جوامع را برای بازیابی و سرمایه‌گذاری مجدد بخشی از ارزش دارایی که ناشی از سرمایه‌گذاری عمومی یا اقدامات دولت است، توانمند می‌سازد – که به او اجازه می‌دهد هم تأثیر آن‌ها را بر محیط ساخته شده مطالعه کند و هم تجربه کند. در سال ۲۰۰۵، گارزا در حالی که مدرک کارشناسی ارشد خود را در کلمبیا دنبال می کرد، کمک هزینه تحصیلی LAC دریافت کرد. او بعداً دکترای اقتصاد زمین را از دانشگاه کمبریج گرفت.

امروزه گارزا در دانشگاه ایالتی کالیفرنیا، دومینگوئز هیلز، اقتصاد تدریس می کند. در این گفتگو که برای طولانی و وضوح ویرایش شده است، گارزا توضیح می دهد که لس آنجلس چه چیزهایی را از زادگاه سابق خود یاد می گیرد، چرا مفهوم تصرف ارزش زمین گاهی اشتباه درک می شود، و چرا او هیجان زده بود که یک اقتصاددان سیاسی قرن نوزدهمی را درست نشان دهد. .

جان گوری: تمرکز اصلی تحقیق شما چیست، و کمک هزینه تحصیلی موسسه لینکلن شما چگونه به شما کمک کرد تا بر این کار بسازید؟

NESTOR GARZA: تحقیقات من همیشه در مورد اقتصاد شهری و به طور دقیق تر، در مورد تحلیل فضایی بازارهای زمین، مقررات و مالیات بوده است. به عنوان مثال، من یک سری چهار مقاله در مورد بی طرفی نوشتم مالیات توسعه ارزش زمین در بوگوتا این بی طرفی است به معنای توصیف شده توسط هنری جورج، به این معنا که شما می توانید بخشی از ارزش زمین را بدون تغییر چیز دیگری استخراج کنید. من توانستم بی طرفی ثابت و پویا را در بوگوتا ثابت کنم.

در سال ۲۰۰۵، کارشناسی ارشد خود را در رشته اقتصاد در دانشگاه ملی می گذراندم و در بورسیه LAC شرکت کردم. این در مورد توزیع فضایی بازارهای مسکن و ایجاد یک شاخص ارزش برای مسکن نوساز در بوگوتا بود. آن یکی فوق العاده خاص بود: آنها ما را به رویدادی در کیتو، اکوادور، با اعضای هیئت علمی موسسه لینکلن و سایر همکاران پایان نامه بردند، و بسیار جالب بود، من چیزهای زیادی یاد گرفتم. و مهمتر از آن، من شروع به تبادل نظر با همه این همکاران در آمریکای لاتین کردم که به این نوع چیزها نیز علاقه مند هستند. واقعا برای من ارزشمند بود. سپس در سال ۲۰۰۸، لینکلن از ما دعوت کرد به مدت سه ماه در بوگوتا بمانیم، گروهی از دانشجویان آمریکای لاتین از شاید ۱۰ کشور مختلف، تا به طور فشرده در مورد بازارهای زمین، سیاست زمین، قانون زمین، سیستم های اطلاعات جغرافیایی، ارزش گذاری و غیره بیاموزیم. یک بار دیگر، بسیار ارزشمند بود.

JG: در حال حاضر روی چه چیزی کار می کنید، و امیدوارید در آینده روی چه چیزی کار کنید؟

از: یکی از مواردی که من روی آن کار می‌کنم، کمک‌های توسعه غیرنقدی در سیاتل است. همه ما می دانیم که ساحل غربی از کمبود مسکن رنج می برد – در این مرحله این یک بحران انسانی است، نه؟ – و بخشی از آن قطعاً به عملکرد بازارهای زمین مربوط می شود. بنابراین من به مطالعه مشارکت‌های توسعه غیرنقدی، به‌ویژه پیاده‌روها در سیاتل، و تأثیر آن بر عرضه مسکن ادامه دادم.

در آمریکای لاتین، من با یکی از همکارانم در سانتیاگو، شیلی، برای ایجاد شاخص‌های ارزش زمین از نظر مکانی دقیق، و با همکار دیگری در مریدا یوکاتان، در مکزیک، در مورد تأثیرات جهانی شدن بر بازارهای محلی املاک و مستغلات کار می‌کنم. آنها مقدار زیادی پول بین المللی دریافت می کنند که در املاک و مستغلات پارک می شود، که شهر را محصور می کند، پتانسیل توسعه آن را محدود می کند و ارزش زمین را افزایش می دهد.

و من با یکی از همکارانم در کلمبیا کار می کنم که در دهه های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰، نئولیبرالیسم را در آنجا ردیابی می کنم. یک تغییر پارادایم در شیوه سیاست گذاری نسبت به منطق های نئولیبرال وجود داشت، بنابراین ما یک به یک اقتصاددانان و سیاست گذاران کلیدی را که پشت این تحولات بودند، تحلیل کردیم، مشاغل حرفه ای، آموزشی و پژوهشی آنها را تحلیل کردیم تا انگیزه های پشت این تحولات را درک کنیم. اصلاحات ۱۹۸۱

جی جی: شگفت انگیزترین چیزی که در تحقیقات خود آموخته اید چیست؟

از: این که واقعاً بتوانم به طور تجربی، بی طرفی ایستا و پویا در گرفتن ارزش زمین را ببینم و ثابت کنم، این مرا شگفت زده کرد. چون، مطمئنا، انتظار داشتم که آن را پیدا کنم، اما وقتی آن را پیدا کردید؟ باشه! پس آقای جورج درست می گفت، این دیوانه نیست. همه چیز منطقی است. بنابراین می‌توانم بگویم که شگفت‌انگیز بود، اما شگفت‌انگیز خوب، این که همانطور که ما فکر می‌کردیم کار می‌کند. بی طرفی ایستا به این معنی است که اعمال هزینه ثبت ارزش زمین در جایی که دلیلی برای آن وجود دارد – به عنوان مثال، قوانین منطقه بندی جدید یا یک پارک جدید – ارزش زمین را کاهش می دهد یا افزایش ارزش زمین را کاهش می دهد در حالی که بقیه چیزها ثابت می ماند. توسعه جدید یا تغییر قیمت های محیط ساخته شده در آن منطقه را دلسرد نمی کند. بی طرفی پویا به این معنی است که تصویب حق تسخیر ارزش زمین باعث پیشی گرفتن نمی شود، جایی که توسعه دهندگان برای ساخت و ساز عجله می کنند و ارزش زمین را افزایش می دهند، و همچنین باعث انتقال توسعه یا افزایش ارزش خانه به بخش دیگری از شهر که زمین ندارد. هزینه بر اساس

جی جی: چیزی که آرزو می کردید مردم بیشتر در مورد سیاست زمین آمریکای لاتین یا اقتصاد شهری به طور گسترده تر بفهمند چیست؟

از: دو چیز وجود دارد. یکی آن چیزی است که آرزو می‌کنم سیاست‌گذاران آمریکای لاتین و افکار عمومی آن را درک کنند، و دیگری آن چیزی است که آرزو می‌کنم بقیه جهان، به‌ویژه مکانی که من در آن زندگی می‌کنم، یعنی منطقه متروی لس‌آنجلس، درک کنند.

در آمریکای لاتین، به لطف مؤسسه لینکلن، من در سراسر قاره سفر کرده ام، ارائه ارائه کرده ام، با مردم صحبت کرده ام. عده ای واقعاً مشغول هستند و می خواهند مشارکت کنند و این همه ابزار اقتصادی برای آمایش سرزمین را فعال کنند. اما برخی از مردم فوق العاده مقاوم هستند و مقاومت ناشی از نوعی پیش فرضیه است که در اسپانیایی “تصرف ارزش زمین” به این صورت ترجمه می شود. جذب سود سرمایه. و به علاوه ولیاسدر اسپانیایی، همان اصطلاح مارکسیستی «ارزش افزوده» است که نوعی مفهوم سوسیالیستی دارد. بنابراین مردم فکر می کنند که این نوعی توطئه سوسیالیستی علیه مالکیت و بازار خصوصی است. بنابراین تغییر این پیش فرض بسیار دشوار است، به آنها گفتن، نه، اینطور نیست، در واقع برعکس است. اینها ابزارهایی برای تقویت صنعت ساخت و ساز، برای تقویت بازار بسیار فعال املاک و مستغلات هستند – زیرا ما می خواهیم به سمت آن حرکت کنیم، بازاری فعال که بتواند مسکن بیشتری برای همه فراهم کند.

حالا از طرف دیگر، من دوست دارم جاهای دیگر، به ویژه لس آنجلس، ببینند شهرهای آمریکای لاتین چقدر از ابزارهایی که در اختیار دارند برای ایجاد تغییرات مثبت در محیط ساخته شده استفاده می کنند. محیطی پر از بی‌ثباتی، فقر، کمبود بودجه است – اما با این حال، همه چیز ساخته می‌شود، بلوک‌های شهر تغییر می‌کنند. اینجا در لس آنجلس، ما داریم گزاره ۱۳ که به طور کامل مالیات بر دارایی را تضعیف می کند و دقیقا برعکس است. ما یکی از بزرگترین بازارهای اوراق قرضه مالی در جهان را داریم، با توسعه دهندگان بزرگ و بسیار پیشرفته، اما نمی‌توانیم مثلاً یک بلوک را دوباره توسعه دهیم، نمی‌توانیم تراکم را تا حدی که برای پایدار کردن این منطقه لازم است افزایش دهیم. در اینجا انجام هر کاری بسیار دشوار است، گویی همه آن ابزارها وجود ندارند. در آمریکای لاتین، صرف نظر از فقر و مشکلات، آسان نیست، اما در حال انجام است، اتفاق می افتد. بنابراین من مایلم که بقیه جهان، ایالات متحده و به ویژه ایالت کالیفرنیا، متوجه شوند که تغییرات مثبت زیادی در محیط ساخته شده شهری می تواند در چارچوب نهادهای بازار ایجاد شود. ما می‌توانیم شهرها را تغییر دهیم و آن‌ها را کمی قابل زندگی‌تر کنیم، کمی دشمنی کمتری با عابران پیاده یا ساکنان داشته باشیم.

جی جی: وقتی نوبت به کار شما می رسد، چه چیزی شما را شب ها بیدار نگه می دارد؟ و چه چیزی به شما امید می دهد؟

از: در چند سال گذشته، چیزی که مرا شب‌ها بیدار نگه داشته، اما در عین حال به من امید داده است، تحصیلات عالی است، اینجا در ایالات متحده و در سراسر جهان.

از یک طرف، متوجه نوعی وسواس به تخصص آمریکا در آموزش عالی، وسواس در مهارت های عملی در هر کاری که انجام می دهیم، می شوم. من این را از دانش‌آموزان، مدیران و کارشناسان آموزش سطح بالاتر احساس می‌کنم، جایی که همه چیز باید فوراً قابل اجرا باشد، و چیزهایی مانند استدلال انتزاعی یا استدلال مرتبه بالاتر به‌عنوان بی‌اهمیت کنار گذاشته می‌شوند، زیرا آنها مهارت‌هایی نیستند که فوراً قابل فروش باشند. در بازار کار اما آن مهارت‌های استدلال انتزاعی سطح بالاتر همان‌هایی هستند که همه ما همیشه در نیروی کار از آن استفاده می‌کنیم.

در عین حال سیستم آموزش عالی چیزی است که من را امیدوار می کند. در کلمبیا، در دهه ۹۰، من به مدرسه دولتی رفتم – این مدرسه برای میلیون‌ها دانش‌آموز احتمالی یک مدرسه بود، بنابراین میزان مردودی ۹۹ درصد بود، همه با استفاده از آزمون‌های کاملا استاندارد مردود شدند. بعد که وارد شدی، مثل ۵۰ درصد مردم شکست خوردند. این یک روند حذف بی رحمانه بود که من به نوعی جان سالم به در بردم. اما این چیزی نیست که آموزش عالی باید درباره آن باشد – این موضوع حذف افراد نیست، باید در مورد گسترش امکانات برای همه باشد. البته، شما باید درجاتی از سختگیری، مقداری جدیت واقعی با آن داشته باشید. اما فقط حذف افراد کمکی نمی کند، این به جامعه کمک نمی کند. و من متوجه شده‌ام که در کشور خودم و در همه جای دنیا، آموزش عالی به سمت روشی پذیرفته‌تر، کم‌تر و خسته‌کننده‌تر حرکت کرده است. و این به من امید می دهد.

JG: بهترین کتابی که خوانده‌اید یا نشان داده‌اید که اخیراً پخش کرده‌اید چیست؟

از: حدود سه یا چهار سال پیش، کتابی خواندم – عنوانش در واقع کاملاً تهاجمی است – به نام مشاغل مزخرف: یک نظریه، توسط دیوید گرابر انسان شناس. و توجه من را به خود جلب کرد، زیرا، به شیوه ای بسیار خنده دار، به مزخرفاتی که سازمان نئولیبرالی جامعه بر سر ما می آورد، می پردازد، نوعی وسواس نسبت به کار کردن – اینکه ما باید کار کنیم، باید کار کنیم. چرا؟ حقیقت این است که نظام سرمایه داری مدرن تقریباً با انجام هیچ کاری قادر به ارائه خدمات برای همه است، بسیار ثروتمند است. اما در سرمان جا انداخته ایم که باید شغلی داشته باشیم و آن شغل را با هر آنچه لازم است توجیه کنیم، و این باعث ایجاد نوعی پارانویای جمعی شد که در آن باید کاری را انجام دهیم و انجام آن را توجیه کنیم، زیرا زندگی ما به آن بستگی دارد. و این توده‌های کارگران بی‌حقوق را در یک وضعیت متوسط ​​ایجاد می‌کند، جایی که معلوم نیست مولد هستند یا نه، و مردم به خاطر آن از نظر روانی رنج می‌برند. بنابراین، کتاب، به شکلی خنده‌دار، همه اینها را می‌گیرد، و در واقع به عناصر مهم اخلاق، اقتصاد و فلسفه، با چند تفسیر خنده‌دار و حکایات جالب توجه می‌کند.

جان گوری نویسنده کارکنان مؤسسه سیاست زمین لینکلن است.

تصویر سرب: نستور گارزا. اعتبار: عکس محترمانه