تأثیرگذار گزارش اصلی کربن تنها ۵۷ شرکت مسئول گرمای کشنده، آب و هوای شدید و آلودگی هوا هستند که با انتشار ۸۰ درصد CO2 جهانی از زمان توافقات پاریس در سال ۲۰۱۶، زندگی جوامع جهانی را تهدید می کند و ویران می کند.

مشکل اینجاست: شرکت ها خودشان بیشتر پخش را انجام ندادیم – من و شما انجام دادیم. اما این چیزی نیست که شما با قضاوت از نحوه صحبت مردم در مورد این مطالعه فکر کنید.

گزارش Carbon Majors از سال ۲۰۱۳ منتشر شده است و مانند بسیاری از سال ها، آخرین گزارش زنگ هشدار صفحه اول را در مورد خطرات “انتشار مستقیم عملیاتی مرتبط با تولید” از نهادهایی که نفت ما را پمپ می کنند و سیمان ما را تولید می کنند، به صدا درآورد. ، صفحات پر زحمت برای تجزیه و تحلیل تاثیر آب و هوای “شعله ور شدن” در تاسیسات تولید گاز طبیعی و “انتشار متان فراری” از کارخانه های زغال سنگ، که ظاهراً نشان می دهد که این موضوع صنعتی است. محصولات جانبی تولید سوخت های فسیلی که در واقع سیاره ما را می پزند.

با این حال، ۱۰ صفحه مدفون در گزارش، یادداشت جانبی آرامی است که آن را روشن می کند “نزدیک به ۹۰ درصد” کل آلودگی ردیابی شده توسط پایگاه داده در حقیقت از «انتشارهای محدوده ۳ رده ۱۱، مربوط به استفاده از محصولات فروخته شده» آمده است.

این یک روش فوق‌العاده مبهم است برای گفتن اینکه افرادی که خرید سوخت‌های فسیلی عمدتاً «مسئول» سوزاندن آنها هستند – حتی اگر «۵۷ شرکت» کسانی باشند که آنها را فروخته‌اند.

واضح است: شرکت ها و دولت های ملی که به طور فزاینده ای بر صنایع استخراجی تسلط دارند کاملا مسئولیت بزرگی را در قبال بحران آب و هوای ما به دوش می کشیم، به ویژه بیش از این ۱۲۵ میلیون دلار صنعت نفت و گاز تنها در سال ۲۰۲۲ برای لابی کردن دولت ما هزینه کرده است.

با این حال، ما نباید به مقامات منتخبی که به خود اجازه دادند تحت تأثیر آن لابی‌ها قرار گیرند، به جهان رهبران منصوب دولت که از آتش‌سوزی آب و هوا بسیار خوشحال هستند، یا حتی به افرادی که به آنها رای داده‌اند مجوز بدهیم. آن رهبران فاسد، یا در مقابل نیروهای ساختاری که تقریباً همه ما را بیشتر از آنچه باید آلوده می‌کند، مقاومت نکردند.

یا، به بیان دیگر: آن «۵۷ شرکت» در واقع آنقدر که به نظر می‌رسد قدرتمند نیستند – و در مجموع، ما قدرت بسیار بیشتری برای ایجاد تغییر داریم. آنها انجام دهیم، حداقل اگر تصمیم به استفاده از آن داشته باشیم.

این تصور راحت که «۵۷ شرکت» مقصر واقعی تغییرات آب و هوایی هستند، به ویژه نقشی را که وابستگی به خودرو در این بحران ایفا می‌کند نامرئی می‌کند – و دقیقاً چه چیزی برای خنثی کردن آن لازم است.

به زبان ساده، مجازی همه هرچه جوامع ما به طور انحصاری بر خودروهای خصوصی تکیه کنند، صنایعی که در گزارش عمده کربن نقش دارند، ثروتمندتر می شوند. کامل دو سوم نفت فروخته شده آمریکا مستقیماً در مخازن بنزین خودروها و کامیون‌های ما ریخته می‌شود، نه اینکه توسط مدیرانی که سبیل‌های خود را در هم می‌چرخانند بسوزانند تا خودشان لایه اوزون را از بین ببرند. هر چه بیشتر برای «سرعت بخشیدن» به رفت و آمدها و پارکینگ‌ها برای ذخیره خودروهای شاسی‌بلند خود، مراکز بین‌ایالتی بسازیم، بیشتر تقاضای ملی برای سیمان را افزایش می‌دهیم، این صنعت تنها آلاینده‌ترین صنعت فهرست نویسندگان Carbon Majors است. و هنگامی که ما دنیای خود را حول خودروها بسازیم و نه تراکم مورد نیاز برای حمایت از محله‌های حمل‌ونقل بزرگ و قابل پیاده‌روی، به ما امکان می‌دهد تا McMansions ناکارآمد و پارک‌های تجاری گسترده در حاشیه شهر بسازیم که اغلب برای تامین نیروی خود زغال‌سنگ و گاز طبیعی می‌سوزانند. و گرما

ساختارهای متقاطع قدرتی که آمریکا را به سمت وابستگی به خودرو سوق می دهد، آنقدر عظیم و پراکنده هستند که احتمالاً به این زودی ها در گزارش Carbon Majors نشان داده نمی شوند. اما آنها به اندازه چین، عربستان سعودی آرامکو و شورون سزاوار جایگاهی در لیست هستند.

اگر این ایده را رد کنیم که «۵۷ شرکت» تقریباً به طور انحصاری مسئول تغییرات آب و هوایی هستند، می‌توانیم شروع به شناخت قدرت خود برای مقابله با آن کنیم – و می‌توانیم این قدرت را حتی بیشتر تقویت کنیم.

ما می‌توانیم خیابان‌های ایمن، در دسترس و شبکه‌های حمل‌ونقل عالی را بخواهیم که جایگزین‌های واقعی برای گاز سوزی به ما می‌دهند، حتی اگر ما توان پرداخت آن را نداشته باشیم (یا نتوانیم از آن چشم‌پوشی کنیم. دیگر معایب) یک ماشین الکتریکی ما می توانیم رهبرانی را انتخاب کنیم که قدرت استفاده از زمین های متراکم برای کربن زدایی شهرهای ما را تشخیص دهند و از ایجاد انگیزه فعال برای ساخت و سازهای بین ایالتی بی پایان و هیولاهای سیمانی ناکارآمد در لبه شهر دست برداریم. ما می توانیم از رهبران حمل و نقل که ظرفیت و سطح خدمات را بر آینده سیاره ما اولویت دارند، پاسخگویی بخواهیم.

و در حالی که کوچک کردن “ردپای کربن” فردی ما به تنهایی جهان را نجات نخواهد داد – و این مسئولیت را نمی توان از کمترین مزیت پرسید – بسیاری از ما انجام دادن امتیاز و قدرت بسیار بیشتری برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای در زندگی روزمره ما نسبت به آنچه ما اعتراف می کنیم، داریم. بسیاری از ما می توان هر زمان که می‌توانیم راه برویم، یا غلت بزنیم، یا سواری را با هم به اشتراک بگذاریم، به‌جای این‌که به این فکر کنیم که چقدر سریع این اقدامات توسط چند دوجین منافع خاص پولی کم‌رنگ می‌شود.

با این حال، اگر نمی‌توانیم در برابر روایت‌های منظم درباره «۵۷ شرکت» مقاومت کنیم، حداقل از خود بپرسیم که چه کاری می‌توانیم برای ایجاد قدرت جمعی برای مقابله با نفوذ آنها انجام دهیم، نه اینکه صرفاً تسلیم ناامیدی زیست محیطی شویم و یک الگوی رفتاری دیگر بسازیم.