۲٫۱٫ پیشنهاد و مفهوم زیبایی شناسی بوم شناختی

پس از عصر GWF هگل (۱۷۷۰-۱۸۳۱، آلمان)، زیبایی شناسی عمدتاً بر هنر متمرکز شده است، از این رو زیبایی شناسی به عنوان فلسفه هنر نیز شناخته می شود. پیدایش زیبایی شناسی بوم شناختی پیشرفتی در این زیبایی شناسی سنتی است. با این حال، این بدان معنا نیست که زیبایی شناسی بوم شناختی فقط بر طبیعت تمرکز دارد، زیرا طبیعت نمی تواند صرفاً یک شی زیبایی شناختی باشد، مشارکت انسان ضروری است.

زیبایی شناسی اکولوژیکی شامل زیبایی اکولوژیکی و ارزش اکولوژیکی است. با این حال، زیبایی‌شناسی سنتی معمولاً ارزش‌های اکولوژیکی را نادیده می‌گیرد. گسترش دامنه تحقیقات زیبایی شناسی به رابطه زیبایی شناسی بین انسان و کل جهان طبیعی چشم انداز تحقیقات زیبایی شناسی را بسیار گسترش می دهد. در عمل، زیبایی شناسی بوم شناختی نوع جدیدی از رویکرد و دیدگاه زیبایی شناسی است که هدف آن پاسخگویی به بحران های اکولوژیکی جهانی است. بر اساس اخلاق بوم شناختی، زیبایی شناسی بوم شناختی از دانش بوم شناختی برای تحریک تخیل و احساسات استفاده می کند و بر ترجیحات زیبایی شناختی انسان غلبه می کند. زیبایی‌شناسی بوم‌شناختی متعهد به اصلاح دیدگاه گمراه‌کننده انسان‌مرکزی در نظریه زیبایی‌شناسی سنتی از دیدگاه کل‌گرایی بوم‌شناختی است. کل اکوسیستم، از جمله همه چیزهای طبیعی و انسان را به عنوان موضوع مشاهده می گیرد و مسائل زیبایی شناختی درون آن را مطالعه می کند. تحت این مفهوم، چیزهایی که معمولاً فاقد ویژگی های زیبایی شناختی هستند، مانند تالاب ها، باتلاق ها و دیگر اشیاء طبیعی بدوی نیز وارد بینش زیبایی شناختی افراد می شوند. وقتی بیننده از یک چیز قدردانی می کند، از چیزهای دیگر در محیط زندگی نیز قدردانی می کند. زیبایی‌شناسی سنتی معمولاً بر احساسات ذهنی مانند لذت و تزکیه تمرکز دارد، در حالی که زیبایی‌شناسی بوم‌شناختی بر اهمیت آگاهی اخلاقی تأکید می‌کند و معتقد است که زیبایی‌شناسی بوم‌شناختی بدون آگاهی اخلاقی اکولوژیکی قابل بحث نیست.

۲٫۲٫ پیشینه زیبایی شناسی بوم شناختی

۲٫۳٫ تضادهای اخلاقی در توسعه زیبایی شناسی بوم شناختی

از زمان وقوع سومین انقلاب تکنولوژیک در اواسط قرن بیستم، عمق و وسعت عمل بشر به شدت گسترش یافته و ثروت مادی بی‌سابقه‌ای را ایجاد کرده است. با این حال، مردم همیشه قادر به استفاده معقول از فن آوری های جدید نیستند، بنابراین مشکلات زیست محیطی نه تنها در دوران معاصر حل نشده، بلکه جدی تر نیز هستند. انسان‌ها باید در رابطه بین انسان و طبیعت هم از منظر ارزشی و هم از منظر اخلاقی تأمل کنند. دو دیدگاه در مورد چگونگی آشتی دادن تضاد بین انسان و طبیعت وجود داشته است که عبارتند از انسان محوری و بوم محوری.

به اصطلاح انسان محوری طرفدار قرار دادن منافع انسانی در تعامل بین انسان و طبیعت است و همه چیز باید با منافع انسان شروع و پایان یابد. گرچه انسان محوری بر وحدت انسانیت و طبیعت نیز تاکید دارد، اما این وحدت را تسلط انسان بر طبیعت می داند و طبیعت تابع اراده انسان است. انسان محوری معتقد است که طبیعت فقط می تواند در فرآیند خدمت به اهداف انسان ارزش نشان دهد. انسان‌ها با هدایت انسان‌محور، از محیط طبیعی محافظت می‌کنند تا نیازهای بقا و توسعه خود را برآورده کنند و مراقبت اخلاقی و همذات پنداری عاطفی با طبیعت ندارند. انسان محوری دائماً حس برتری انسان بر طبیعت را تقویت می کند و آن را به عنوان شیئی می بیند که می توان به میل خود بر آن غلبه کرد و بر آن حکومت کرد. انسان محوری ناگزیر به بهره برداری بی رویه از طبیعت می شود و تضادها و تضادهای بین انسان و طبیعت را تشدید می کند.

بوم‌مرکزی معتقد است که انسان‌مرکزی منشأ تخریب اکولوژیک و آلودگی محیط‌زیست است. این معتقد است که انسان ها باید یک نظام ارزشی اخلاقی و مفهوم توسعه متناظر بر اساس بوم شناسی طبیعی ایجاد کنند. بوم محوری معتقد است که حیوانات خود دارای حقوق عاطفی و فطری هستند و موجودات زنده دارای ارزش ذاتی هستند. بر این باور است که جایگاه ارزشی طبیعت از انسانیت بالاتر است و بر حقوق و ارزش‌های ذاتی طبیعت تاکید دارد. بنابراین، بوم‌مرکزی با انسان‌محوری که منافع انسان را بر طبیعت اولویت می‌دهد، مقابله می‌کند. با این حال، اکو مرکزیت به افراط دیگری رفته است. بوم‌مرکزی تلاش می‌کند تا شکاف بین انسان و طبیعت را از بین ببرد، اما نتیجه یا «تبدیل انسان به زیست‌شناسی» یا «ناپدید شدن انسان‌ها» است.

۲٫۴٫ کاربرد عملی زیبایی شناسی اکولوژیک