توضیحات متنی ارائه شده توسط معماران. پس از سال‌ها لذت بردن از تعطیلات خانوادگی در هاوایی، این زوج که اکنون آشیانه‌شان خالی است، تصمیم گرفتند یکی از مکان‌های مورد علاقه خود را خانه دائمی خود کنند. به عنوان مینیمالیست، آنها به دنبال یک خلوت گرم، خوشایند و روحی بودند که مظهر محدودیت بود. آنها برای ایجاد چنین مکانی، ضمن ارج نهادن به میراث هندی خود، به دنبال تلفیق اصول Vastu Shastra – یک سیستم معماری هند باستانی مبتنی بر مهار انرژی ها و عناصر طبیعت بودند.

این سایت به‌عنوان یک زمین بایر شروع شد، به جز زیربنای یک ساختمان دور ریخته شده و درختان پراکنده کیاوه که زمانی نخلستان‌ها در آن رونق داشتند. تیم طراحی متوجه شد که گدازه قبلاً از طریق سایت جاری بوده و مسیر طبیعی خود را از مائوکا (کوه) به ماکای (اقیانوس) دنبال می کرده است، بنابراین بسیار مهم است که این تاریخ از طریق فرم ساخته شده بازتاب یابد.

برخلاف تمایل اولیه تیم طراحی بر اساس موقعیت سایت و عناصر آن، به جای جهت گیری خانه به سمت غرب، رو به شرق است. این تصمیم با اصول Vastu Shastra مطابقت دارد که دری رو به شرق با اتاق هایی که به سمت یک حیاط مرکزی هستند، اولویت دارند.

یک مسیر پر پیچ و خم و آب نما به یک لانای محصور منتهی می شود – ورودی و قلب خانه. غرفه در فضای باز از دنیای پر هیجان بیرون به آرامش درون تغییر می کند. این سازه‌ها از ساختمان‌های کشاورزی الهام گرفته‌اند که زمانی در این منطقه پراکنده بودند، با خطوط تمیز و هندسه‌هایی که با مناظر مواج و خط ساحلی متضاد هستند.

پالت رنگ خاموش داخلی آینه محیط اطراف است و از رقابت با زیبایی طبیعی جلوگیری می کند. معماری، در هماهنگی با زمین، بر فراز علف‌ها و سنگ‌های مذاب شناور است، که نمادی از دورانی است که گدازه‌ها در محوطه می‌ریختند. کاشت‌های ادغام‌شده با تفکر، وحدت بین محیط ساخته‌شده و طبیعی را که اکنون به زیبایی در زیر سایه‌بانی از درختان کیاوه قرار دارد، باز می‌گرداند.