برای تغییر تمرکز به سمت کوچه، ورودی‌های اقامتگاه‌ها و ورودی‌های فرعی فروشگاه‌ها را در آنجا قرار دادیم. متعاقباً تصمیم گرفتیم دریچه‌های جانبی بین واحدهای مسکونی در هر طبقه ایجاد کنیم تا روشنایی و تهویه راهروی شرقی را افزایش دهیم که به دلیل دیواره‌ای با ابهت ساختمان مجاور از نور و تهویه ناکافی رنج می‌برد. با این حال، تراز کردن دیافراگم های افقی به صورت عمودی منجر به ایجاد یک دهلیز بیش از حد جادار در بیرون شد که با مقیاس کوچه نامتناسب بود. علاوه بر این، دیافراگم های افقی پراکنده، که فقط در بالا و پایین جابجا می شوند، در روشنایی کافی راهرو بی تاثیر بودند.

از این رو، به منظور ایجاد یک پیوند عمودی در داخل سازه در حالی که هماهنگی با محیط بیرونی حفظ می شود، ما تصمیم گرفتیم که هر دو دیافراگم افقی مستقیم و منحنی را ادغام کنیم. این رویکرد به ما اجازه می دهد تا مقیاس بیرونی را حفظ کنیم و در عین حال اتصال داخلی را افزایش دهیم. علاوه بر این، با تسهیل یک نقطه تعامل بین خانه های فردی و فضاهای مشترک، مانند گنجاندن بالکن هایی که یادآور بالکن هایی است که در خانه های کوچه وجود دارد، می توانیم یک ارتباط یکپارچه با محیط خارجی ایجاد کنیم. این تداوم فراتر از چشم اندازهای بصری صرف است.