آدینا سولومون در Smart Cities Dive گزارش می‌دهد که در سراسر کشور، گروه‌هایی مانند جامعه شهرنشینی چاتانوگا از طریق «شهرسازی چریکی» شکست‌های سازمان‌های شهری را می‌پذیرند.

در چاتانوگا، انجمن نیمکت‌های دست‌ساز – تا به امروز – در ایستگاه‌های اتوبوسی که فاقد صندلی هستند نصب کرده است – تقریباً ۹۵ درصد از ایستگاه‌های اتوبوس چاتانوگا.

سولومون توضیح می‌دهد که شهرنشینان چریکی، «مداخله‌های کم‌هزینه و کوتاه‌مدت را برای خدمت به اعضای جامعه و ایجاد تغییرات بلندمدت توسعه می‌دهند. شهرنشینان چریکی چه در حال نصب مسیرهای دوچرخه سواری باشند، چه در زمین های خالی باغ بکارند و یا در حال رنگ آمیزی معابر باشند، معمولاً شهرنشینان چریکی از دولت اجازه نمی خواهند.

اگر اتفاقی در شهری افتاده باشد [that’s] جان جون وسولوفسکی، عضو موسس انجمن شهرنشینی چاتانوگا، گفت: آنقدر قوی است که یک گروه را متحد کند و آنها را وادار کند که به طور علنی برای رسیدن به یک هدف متحد با هم کار کنند، باید واقعاً چیزی در آن شهر اشتباه باشد. در چاتانوگا، شهر تا حد زیادی از تلاش های انجمن حمایت کرده است. که در فرشتگان، شهر واکنش دوستانه کمتری به گروهی داشته است که عابر پیاده در تقاطع های خطرناک را رنگ آمیزی می کنند و دلیل آن نگرانی است که گذرگاه های DIY استانداردهای دولتی را رعایت نمی کنند

برای وسولوفسکی و دیگران، شهرسازی چریکی این قدرت را دارد که مردم را از قلمرو عمومی خود و سرعتی که می‌توان با آن پیشرفت‌ها به کار برد، آگاه‌تر کرد. در همین حال، «دولت‌ها می‌توانند از فعالیت‌های شهرسازی چریکی به عنوان فرصتی برای تعامل با جامعه محلی و مشارکت ساکنان در رفع مشکلات استفاده کنند».