مفهوم. قدم زدن در میان نیزارها مانند شنا کردن در زیر دریای مواج است. نی هایی به بلندی دو نفر جلوی دید را گرفته بودند و نور خورشید از هر طرف نفوذ می کرد. با افزایش دما و سخت شدن این گونه پیاده روی ها، به هوس ها و نیازهای بدنی خود آگاه شدم. من دنبال چه هستم؟ ممکن است یک نقطه لنگر یا پناهگاهی برای ماندن باشد. سپس تصویر «کوه» در ذهنم پدیدار شد. من می خواهم اینجا کوهی بسازم، موجودی عظیم که بتوان به آن خیره شد و به آن نگاه کرد. چنین توده ای می تواند نوعی حمایت دائمی برای موجوداتی که در اینجا زندگی می کنند فراهم کند. «کوه» به عنوان یک مفهوم فضایی پیوندی شاعرانه با سقف معماری سنتی چین دارد. ایده من از عمل “سایه زدن” شروع شد و به نمونه اولیه هندسی رسید.

ساختار. برای دستیابی به حس نهایی شناور، نقاط تکیه گاه تک سطح را به ۳ کاهش دادیم: ستون های مورب در هر دو انتهای سطح و یک ستون “صلیب” متشکل از ۵ لوله فولادی. یک لوله فولادی افقی در زیر زمین تعبیه شده بود و با ستون های نگهدارنده به هم جوش داده شد. پایداری سازه را افزایش داد و از فرونشست سازه جلوگیری کرد.

مواد. حصیر نی برای اولین بار به عنوان ماده اصلی نصب استفاده شد. طبیعت خام و وحشی حس صنعتی و دقت ساختار فولادی داخلی را پوشانده است. حصیر نی بیشتر شبیه یک نمونه گیاه شناسی بود که مورفولوژی و ساختار خود نی را کاملاً حفظ می کرد. برگ‌های نی و گل‌های نی توسط دستگاه به شکل سطحی اکسترود شدند و گیاهان سبک را به ماده‌ای با چگالی و کیفیت بالا تبدیل کردند. کنتراست و تنش بصری فراتر از انتظار من بود. هیچ ماده ای کامل نیست و تنها قطعیت در این فرآیند عدم قطعیت است.

فضا. یک سازه منحنی بزرگ در وسط میدان ایستاده بود. شکاف بین سطوح منحنی دریچه هایی به باد، باران، نور و همه موجودات زنده بود. نمای بیرونی “کوه” باز و روشن بود و به مردم اجازه می داد بنشینند، دراز بکشند و به اطراف مناظر نگاه کنند. فضای داخلی ساکت بود، با حس خوبی از سرپناه، مناسب برای مراقبه و تنهایی. زمین را با نی پوشانده بودیم و ستون های فولادی کل «کوه» را بالا نگه می داشتند. این حالت شناور باعث شد فضای درونی کوه با طبیعت بیرونی ترکیب شود.