برخی از بزرگ‌ترین سیستم‌های حمل‌ونقل عمومی کشور هنوز برای حفظ عملیات و رسیدگی به شکاف‌های بودجه گسترده‌ای که تنها با تغییر الگوهای رفت‌وآمد و سفر همه‌گیر کووید-۱۹ بیشتر شد، در تلاش هستند.

رای ریوارد در Politico توضیح می‌دهد: «تنش‌های تاریخی بین نیازهای شهری و خواسته‌های حومه‌ای در حال برخورد است، زیرا اصلاحات سیستم‌های حمل‌ونقل به تأیید مقامات منتخب – و رای‌دهندگان آنها – بستگی دارد که در خارج از شهر زندگی می‌کنند. مناطق تجاری مرکزی اکثر سیستم های حمل و نقل برای خدمت طراحی شده اند.

در نهایت، سیستم های حمل و نقل عمومی فقط همین هستند: عمومی. اکثر آنها به سطحی از یارانه نیاز دارند تا کرایه ها مقرون به صرفه باشد و خدمات برای افرادی که بیشتر به آن نیاز دارند، موثر باشد. همانطور که Rivard توضیح می دهد، سیستم های حمل و نقل هر چه دورتر به مناطق حومه شهر می روند، پول بیشتری خرج می کنند، زیرا زمان و منابع بیشتری را صرف سواران کمتری می کنند. این یک درگیری تقریباً اجتناب ناپذیر بین حمل و نقل شهری و دیگران ایجاد می کند. یا شبکه حمل و نقل انبوه به مردم خارج از شهر خدمت می کند و پول بیشتری از دست می دهد و به یارانه های بیشتری نیاز دارد – یا این کار را نمی کند و بنابراین کاری برای جلب حمایت آنها انجام نمی دهد.

با استفاده از نمونه هایی از شهر نیویورکریوارد، واشنگتن، دی سی و فیلادلفیا، تلاش‌هایی را که برخی آژانس‌ها برای ایجاد جریان‌های درآمدی جدید و ایجاد منابع مالی پایدارتر انجام می‌دهند، توصیف می‌کند. تاکنون هیچ یک راه حل بلندمدت ایجاد نکرده است.