برای نوشتن ستون این هفته نشستم، احساس کردم گیر کردم. حتی پس از بررسی فهرستی از ایده های موضوع و بررسی چند پیش نویس که شروع به کار کرده بودم، هیچ چیز درستی به نظر نمی رسید. همانطور که به صفحه ام خیره شده بودم، مکان نما با چشمک زدن چشمک می زد، فقط نمی توانستم اشتیاق برای نوشتن چیز مفید یا جالب یا حتی عصبانی داشته باشم.

بنابراین، در عوض، می خواهم در مورد چیزی بنویسم که امیدوارم قابل ربط باشد. و این همان حس عمیق غم و اندوه و ناامیدی است که همه ما هر از گاهی در جستجوی شهرهای قوی‌تر، سالم‌تر و مرتبط‌تر احساس می‌کنیم. با بدخلق یا عصبانی بودن فرق دارد. برای من، ریشه در چیزی عمیق‌تر و درونی‌تر دارد. یک جایی در همین چند وقت اخیر به ذهنم خطور کرد که این احساس نوعی غم است.

من احساس غم و اندوه واقعی و مزمنی دارم که شهر من اینقدر سرسختانه فراخوان های ایمن سازی خیابان ها را رد می کند. این که اهداف اقدام اقلیمی اعلام شده ما را جدی نگیرد. این که دارایی‌های درون شهری مانند مراکز اجتماعی و استخرهای شنا را به داخل زمین هدایت می‌کند و سپس آنها را رها می‌کند – همه اینها در حالی است که برای ساختن امکانات جدید هر چه نزدیک‌تر به حاشیه شهر آماده می‌شود. می دانید منظور من چیست زیرا شهر یا شهر شما در آمریکای شمالی است احتمالاً بسیاری از کارهای مشابه را انجام می دهد.

این چیزی است که در مورد محیط ساخته شده است. همیشه در اطراف شماست. شما واقعاً نمی توانید از آن استراحت کنید – مگر اینکه هرگز خانه خود را ترک نکنید. افرادی که چشمانشان به ناکارآمدی الگوی توسعه پس از جنگ آمریکای شمالی باز شده است در مورد اینکه چگونه نمی توانند این کار را انجام دهند صحبت می کنند. دیدن آی تی. ناگهان هر بار که از در بیرون می روید متوجه همه این چیزهای خطرناک، منفی، مخرب و ناعادلانه می شوید.

سخت است که در مورد آن احساس ناامیدی واقعی نداشته باشید. فکر کردن در مورد دامنه و مقیاس چیزها خسته کننده و طاقت فرسا است. من خسته هستم، اما برایم سخت است که استراحت کنم، یا میل به فکر کردن به راه حل برای هر چالشی را خاموش کنم. صادقانه بگویم، گاهی اوقات لذت بردن از بسیاری از بخش‌های شگفت‌انگیز زندگی در شرایطی که چالش‌های تاریخی زیادی وجود دارد، سخت است.

چالش‌هایی که شهرها و شهرهای ما هر روز با آن‌ها روبرو هستند، چیزهایی با خطرات اخلاقی، حتی وجودی، بسیار بالا هستند. در سطح شخصی‌تر، نگرانی‌های زیادی در مورد اینکه بچه‌های من و هم‌عصرانشان با نزدیک شدن به سال‌های نوجوانی مستقل و مستقل‌تر، به چه نوع شهر و دنیایی نزدیک‌تر هستند، دارم. وقتی به این فکر می‌کنم که آینده مادرم و همسرم که روزهای رانندگی‌شان خیلی زود به پایان می‌رسد، چگونه خواهد بود، همین نگرانی‌ها در ذهن من وجود دارد. محیط ساخته شده چگونه بر گزینه های مسکن، تحرک و سلامت روان آنها تأثیر می گذارد؟

یک ضرب المثل قدیمی وجود دارد: یک مشکل مشترک، یک مشکل نصف می شود. برای من، بخشی از چالش ناامید شدن از جایگاه خود این است که همیشه احساسی گسترده به نظر نمی رسد. اندرو برایانت، مددکار اجتماعی و درمانگر سیاتل، غم اقلیمی را توصیف می کند به عنوان «غم و اندوه محروم، که نوعی غم و اندوه است که پشتوانه فرهنگی اصلی یا تأیید اجتماعی در عموم مردم ندارد». همین امر را می توان در مورد غم و اندوه ناشی از محیط ساخته شده نیز گفت. این غمی است که بسیاری از مردم به هیچ وجه با آن ارتباط ندارند یا آن را درک نمی کنند.

وقتی این احساسات به این شکل، به عنوان نوعی غم و اندوه شکل می‌گیرند، کمی راحت‌تر می‌شود که به خودم اجازه بدهم دلسوزی و فضایی برای نفس کشیدن داشته باشم. تا زمانی که بتوانم، معادل “سم زدایی دیجیتالی” را انجام دهم و از مراقبت بسیار قوی فاصله بگیرم.

در پرداختن به هر نوع غم و اندوه، هیچ توصیه درست یا غلطی وجود ندارد، هیچ توصیه ای برای مقابله با همه وجود ندارد. دارم یاد می‌گیرم که چه چیزی برای من مفید است. من زمان زیادی را صرف کار کردن، فکر کردن و مطالعه در مورد موضوعات مرتبط با شهرسازی می کنم، و متوجه شده ام که این بدان معناست که انرژی ذهنی زیادی را صرف تمرکز بر روی موضوعات منفی می کنم. بنابراین، من آگاهانه تلاش کرده‌ام تا زمان بیشتری را برای چیزهایی که برایم شادی می‌آورند در اولویت قرار دهم. بخشی از آن تلاش برای لذت بردن از بهترین بخش‌های زندگی در یک شهر است – چیزهایی مانند موسیقی زنده، سخنرانی‌ها، رستوران‌های جدید و ملاقات با افرادی که در غیر این صورت نمی‌توانستم داشته باشم. این نوع چیزها فقط می توانند وجود داشته باشند زیرا شهرها مکان هایی هستند که مردم را از طریق علایق، احساسات و تجربیات مشترک گرد هم می آورند. همانطور که تیفانی اونز رید گفته استارسطو و سقراط هدف شهر را ابزاری توصیف کردند که از طریق آن انسان ها یاد می گیرند که کاملاً انسان شوند. زندگی در شهر فقط تجارت، فرهنگ یا مصرف گرایی نیست. این در مورد شکل دادن روح از طریق مشارکت در زندگی مشترک است.

من همچنین سعی می کنم تشخیص دهم که غم و اندوه اغلب بسیار عمیق است زیرا از موقعیت هایی نشات می گیرد که تغییر آنها غیرممکن است، مانند مرگ. اما در مورد یک شهر یا شهر، ما محکوم به فنا نیستیم. همه چیز برگشت ناپذیر نیست ما می توانیم تغییراتی ایجاد کنیم. به خودم یادآوری می کنم که حساب کنم و موفقیت های کوچک را جشن بگیرید. چیزها هستند تغییر می کنند، حتی اگر به نظر می رسد که خیلی طول بکشد یا آنقدر دیر شده باشد که وقتی تغییر می کنند، به نظر می رسد که به نظر می رسد ضد آب باشد زیرا ما قبلاً به چالش بعدی رفته ایم.

یک چیز وجود دارد که به طور مداوم برای من امید و روحیه سبک تری به ارمغان می آورد و آن گذراندن وقت با دیگران در رویدادها یا پروژه های کوتاه مدت است که فوراً تفاوت را ایجاد می کند. چه یک رویداد اجتماعی، یک ساعت پاکسازی بهاری با همسایه‌ها، یا حتی رفتن به پیاده روی یا قهوه با همسایه، این لحظات کوچک ارتباط و همکاری به من یادآوری می‌کند که با وجود سیستم‌هایی که ما را ناامید می‌کنند، همیشه افرادی هستند. که اهمیت می دهند

سیستم های شهری ما ما را به شدت ناامید کرده اند، و طبیعی است که احساسات زیادی در مورد آن احساس کنیم. من همچنان سپاسگزارم که سازمانی مانند شهر های قوی وجود دارد تا هم به این شکست ها نور بدهد و هم امید و دلگرمی را از طریق آن ارائه دهد. ایده ها و استراتژی های عملی برای راهی بهتر برای ساخت شهرها.