چمن سیاه (Alopecurus myosuroides) در مناطق زراعی انگلستان و شمال غربی اروپا ویران می کند (شکل ۱). این پرکار، بسیار رقابتی است و مانند یک لکه سیاه در سراسر مزارع پخش می شود. علف سیاه با نرخ شگفت‌آوری بالایی بذر تولید می‌کند – به میزان ۸۰۰۰۰ در هر متر مربع – که به این معنی است که هر جوانه‌زنی نقطه داغی برای تنوع ژنتیکی و ظهور مقاومت علف‌کش است. محصولات شیمیایی که برای کنترل علف سیاه طراحی شده‌اند، که خود سال‌ها طول می‌کشد تا توسعه پیدا کنند، طی چند فصل رشد زائد می‌شوند. بارهای جدی چمن سیاه می تواند عملکرد محصولات اصلی مانند گندم و جو را تا ۷۰ درصد کاهش دهد. یکی از محاسبات اخیر نشان می‌دهد که سالانه ۸۲۰۰۰۰ تن گندم در بریتانیا به دلیل علف‌های سیاه مقاوم در برابر علف‌کش‌ها تلف می‌شود و ۴۰۰ میلیون پوند برای این کشور هزینه دارد (Varah et al. نقل قول۲۰۲۰). حتی برای سخت‌کوش‌ترین کشاورزان، علف سیاه با رنگ‌های حیرت‌انگیز و محترمانه یاد می‌شود. نام آن آفت آور، هولناک و حتی شیطانی را تداعی می کند.

ظهور سیاه چمن به عنوان را علف های هرز مشکل ساز برای بخش های خاصی از دنیای کشاورزی، الگوهای گسترده تری از شیوع بیماری را نشان می دهد که منشأ آن از «اما نه لزوماً محدود به محیط های کشاورزی مدرن» است. جغرافیدانان و مردم شناسان ردیابی کرده اند که چگونه منطق جهانی شدن تک محصولی که بر سیستم های تولید مواد غذایی فشرده حاکم است «مناظر شتاب دهنده» را ایجاد کرده است (گاندی) نقل قول۲۰۲۲که ساده‌سازی اکولوژیکی و فشرده‌سازی فضا-زمان، تکثیر ویروس‌ها، قارچ‌ها، باکتری‌ها و آفات گیاهی و حیوانی را ممکن می‌سازد (گاندی) نقل قول۲۰۲۳).

جغرافیدانانی که در مورد ظهور چنین حیات بیماریزا تحقیق می‌کنند، خواستار تغییر در نحوه نقشه‌برداری توپولوژی‌های گیاهی، حیوانی و بیماری‌های مشترک بین انسان و دام شده‌اند: دور از مناطق محدودی که توسط آلودگی خارجی تهدید می‌شوند، به سمت شبکه‌های روابط اکولوژیکی که اجازه می‌دهد پاتوژنز ریشه‌دار شود. هینچلیف و همکاران نقل قول۲۰۱۳; هینچلیف و همکاران نقل قول۲۰۱۶). ظهور بیماری، در این درک اخیر، صرفاً نتیجه نفوذ یک زندگی خطرناک به یک فضای سالم نیست. درعوض، از محیط زیست محیطی مورد بحث ریشه دارد (بارکر نقل قول۲۰۱۵; لوریمر نقل قول۲۰۱۷). “عمل های درونی” پیچیده (به دنبال باراد نقل قول۲۰۰۷) بین زندگی‌های چندگانه که با هم جمع شده‌اند، یک رویداد آسیب‌شناختی را مجاز یا ناکام می‌کنند. شیوع بیماری زمانی اتفاق می‌افتد که پیکربندی به گونه‌ای باشد که امکان تکثیر برخی از زندگی‌ها را به قیمت سایرینی که ممکن بود در غیر این صورت در کنار آن زندگی می‌کرد، انجام شود. این تغییر درک مستلزم تغییر در زبانی است که برای توصیف سلامت و بیماری استفاده می‌شود: از موارد نقض به نقاط اوج، از مرزها به مناطق مرزی، از خارجی به درون‌زا، از ذاتی به رابطه‌ای و از عاری از بیماری‌زا به دارای صلاحیت ایمنی. در این مقاله به این تغییرات به عنوان تغییر از a اشاره می کنیم آلودگی به a پیکربندی مدل سلامت، پاتوژنز و بیماری (بعد از هینچلیف نقل قول۲۰۱۵).

ادبیات مربوط به این موضوعات عمدتاً در یک ثبت تشخیصی و انتقادی نوشته شده است. محققان نشان داده‌اند که چگونه مدل آلودگی از طریق زیرساخت‌های فناوری پیشرفته و پروتکل‌های امنیت زیستی، تلاش‌ها برای حفظ زندگی مطلوب (مانند محصولات زراعی و حیوانات) را در فضایی بهداشتی از آن‌هایی که پتانسیل بیماری‌زایی دارند، حمایت می‌کند (Hinchliffe et al. نقل قول۲۰۱۶). آنها نشان می دهند که چگونه موفقیت این رویکرد با روشی که این محیط های ساده شده شرایط مورد نیاز برای تکثیر بیماری زا را ایجاد می کنند، به جای جابجایی، خنثی می کند (Tsing نقل قول۲۰۱۷; چائو نقل قول۲۰۲۲). ما با جزئیات اصول یک رویکرد پیکربندی که به دنبال مدیریت آسیب شناسی های نهفته در کشاورزی فشرده است، به این ادبیات اضافه می کنیم.

پس از تشریح روش‌های مورد استفاده در تولید این مقاله، ادبیات مربوط به جغرافیای بیماری‌ها را مرور می‌کنیم و مقدمه‌ای بر علف هرز سیاه چمن در قلب تحقیق ارائه می‌کنیم. سپس مدیریت تلفیقی آفات (IPM) را توصیف می‌کنیم – رویکردی که حالت پیکربندی کنترل آفات و بیماری‌ها را در بر می‌گیرد و شیوه‌های به کار گرفته شده برای کاهش علف‌های سیاه را معرفی می‌کنیم. در بخش تحلیلی اصلی، از مثال سیاه-علف استفاده می کنیم تا (۱) نقشه تخیلی فضایی چندشکل مورد نیاز برای درک پاتوژنز کشاورزی را به عنوان یک نتیجه روابط کشاورزی-اکولوژیکی ترسیم کنیم. (۲) شیوه‌های دانش «فشرده»، «کل‌نگر» و «مطابقی» مورد نیاز برای شناخت و مدیریت بیماری را به‌عنوان نتیجه یک پیکربندی اکولوژیکی و نه محصول یک رویداد آلودگی، مستند کنید. و (۳) یک مدل نوظهور پروبیوتیک از “agribiopolitics” را بررسی کنید (Hetherington نقل قول۲۰۲۰) در استراتژی های IPM آشکار می شود. اینها مشکل علف سیاه را با تعدیل روابط زراعی-اکولوژیک به جای منزوی کردن و از بین بردن خود زندگی ناخواسته حل می کنند. آنها بر مداری عمل گرایانه (اگر بی میل) نسبت به زندگی ناخواسته هستند. در پایان، ما یک فراروایت برای امنیت زیستی کشاورزی پیشنهاد می‌کنیم و پیامدهای آن را برای مطالعات جغرافیایی در حال توسعه راه‌های زندگی خوب با بیماری‌ها، گیاهان ناخوشایند و سایر آفات پرچم‌گذاری می‌کنیم (Ginn نقل قول۲۰۱۴; Giraud 2021; Argüelles و مارس نقل قول۲۰۲۲).

تازگی مقاله در شناسایی کاستی های توضیحی مدل های آلودگی بیماری نیست. ادعاهای مشابهی در هر دو کشاورزی مطرح شده است (Hinchliffe et al. نقل قول۲۰۱۶) و زمینه های اپیدمیولوژیک (روزنبرگ نقل قول۱۹۸۹) برای یک مدتی. همچنین در تلاش خود برای ادعای اینکه یک تغییر در صنعت در حال انجام است منحصر به فرد نیست (اگرچه با پایان یافتن کنترل های شیمیایی، این مداخلات واقعاً محبوب تر می شوند). درعوض، سهم مقاله را می‌توان در روشی که به جزئیات نحوه عملکرد یک رویکرد پیکربندی به آفات و بیماری‌های زراعی در جهان توجه می‌کند، یافت. این مقاله سؤالات زیر را مطرح می‌کند: چگونه می‌توان جنبه‌های رابطه‌ای یک بیماری یا شیوع آفات را زمانی که این‌قدر پیچیده، پویا و آشفته هستند، مفهوم‌سازی کرد؟ چگونه می توان دانش مناسب و عملی در مورد موقعیت تولید کرد؟ استراتژی های حاصل در نهایت چگونه به نظر می رسند؟

مواد و روش ها

تجزیه و تحلیل ما مبتنی بر مصاحبه ها، بازدید از مزرعه، و مشاهده قوم نگاری رویدادهای صنعت در زمین های پست کشاورزی جنوب و شرق انگلستان است. ما ابتدا بر کشاورزان (سی و پنج مصاحبه شونده) و دوم بر روی محققان، کشاورزان، و متخصصان مشاوره مزرعه که به مدیریت آفات و کنترل علف سیاه اختصاص دارند (هشت مصاحبه شونده) تمرکز می کنیم. برای هر دو گروه، مصاحبه ها ترکیبی از مکالمات تلفنی و حضوری بود.

با توجه به جمع‌آوری داده‌های پروژه، یک زمان‌بندی برای نحوه مشورت با این دو گروه وجود داشت. مصاحبه‌ها در ابتدا با گروه اول انجام شد: کسانی که مشاغل کشاورزی تجاری را مدیریت می‌کنند (فروش کالاها به بازارهای بزرگ به جای بازارهای مستقیم به مصرف‌کننده)، اندازه متوسط ​​تا بزرگ (¼۱۵۰ تا ۱۲۰۰۰ هکتار)، مختلط یا زراعی. سیستم‌ها و آن‌هایی که با IPM، شیوه‌های احیاکننده یا هر دو آزمایش می‌کنند. با این کشاورزان از طریق یک پروژه تحقیقاتی در مورد کشاورزی احیا کننده تماس گرفته شد (Cusworth et al. نقل قول۲۰۲۲) و استراتژی های تنوع محصول (Cusworth، Garnett و Lorimer). نقل قول۲۰۲۱a، نقل قول۲۰۲۱b). فراگیر شدن مشکل علف سیاه به حدی بود که در میان این بازیگران کشاورزی، موضوعی تکراری برای گفتگو بود – قابل توجه یا به دلیل تلفاتی که بر تجارت مزرعه داشت یا به دلیل موفقیت‌های نامحتملی که در کاهش آن

پس از دورهای اولیه تجزیه و تحلیل، و پس از ظهور علف هرز سیاه چمن به عنوان یک موضوع منسجم، چندین مصاحبه تکراری از گروه اول انجام شد. همچنین با بازیگرانی در حرفه‌های متحد تماس برقرار شد – آنهایی که گروه دوم مصاحبه‌شوندگان را تشکیل می‌دادند. این گروه اخیر از سمت‌هایی در شرکت‌های کشاورزی، خدمات ترویجی و ایستگاه‌های تحقیقات کشاورزی صحبت کردند. آنها سطحی از تخصص تحقیقاتی را به داده های مصاحبه کشاورزی اضافه کردند. این گروه اخیر به طرق مختلف گزارش های خط مقدم کشاورزی را تأیید، تناقض و پیچیده می کردند. بنابراین پروژه از روش های استقرایی و هدفمند پیروی کرد. یک پروژه تحقیقاتی فراگیر (در مورد کشاورزی احیاکننده و تنوع محصول) منجر به مشارکت خاص تری (علف سیاه) شد که به نوبه خود نیاز به جستجوی مجموعه خاصی از شرکت کنندگان در تحقیق را ایجاد کرد.

جمع آوری داده های ما همچنین شامل تجزیه و تحلیل متنی تحقیقات مدیریت آفات، راهنماهای فنی نوشته شده برای کشاورزان و ارتباطات صنعتی بود. این به تأیید این نکته کمک کرد که شیوه‌ها و ایده‌هایی که در طول مصاحبه با آن‌ها مواجه شدیم، کشش گسترده‌تری در صنعت داشتند. ما در طول مقاله به این مطالب اشاره می کنیم. صحبت با کارشناسان کشاورزی ما در اواخر فرآیند جمع آوری داده ها همچنین به ما این امکان را داد که درک کنیم که دیدگاه شرکت کنندگان در کشاورزی ما در مقایسه با چشم اندازهای استراتژیک تر این کارشناسان در این بخش چگونه است. هنگامی که مقاله خود را به پایان رساندیم، برای تأیید به تعداد کمی از مصاحبه شوندگان ما (شش نفر، از هر دو گروه کشاورزی و زراعت) بازگردانده شد. اگرچه آنها اعتراف کردند که اصطلاحات و مفاهیم ما برای آنها بدیع است، و برخی ویرایش های جزئی را پیشنهاد کردند، اما همه با احساسات و نتایجی که به آن رسیدیم موافق بودند.

نقشه برداری از جغرافیاهای امنیت زیستی

جغرافی‌دانان نشان داده‌اند که امنیت زیستی متعارف چگونه حفاظت از سیستم‌های تولید در برابر تهدیدات ناشی از آفات، عوامل بیماری‌زا و بیماری‌ها است. نقل قول۲۰۱۲، ۳۱۰) بر اساس یک مدل پاستوری، تئوری میکروبی (پکسسون) است. نقل قول۲۰۰۸). این نشان می‌دهد که بدن‌ها، مناظر و جمعیت‌ها تا زمانی که مرزهای آنها مورد تهاجم زندگی خطرناک قرار نگیرد، سالم هستند. برای محافظت در برابر پیامدهای بهداشتی مضر، مرزهای زندگی ایمن باید تحت نظارت پلیس قرار گیرند تا هر گونه نقضی که در غیر این صورت عملکرد خوب آن را به خطر می اندازد دفع کند (Hinchliffe et al. نقل قول۲۰۱۶). آنها پیشنهاد می کنند که این مدل بر اساس یک “منطقه ای” (Mol and Law نقل قول۱۹۹۴) یا «توپوگرافیک» (Hinchliffe et al. نقل قول۲۰۱۳) خیالی که در آن فضا به قلمروهای گسسته و محدود تقسیم می شود.

این مفهوم سازی که در تفکر عمومی، زیست پزشکی و امنیت زیستی غالب است، با درک نوظهور بدن به عنوان آمیزه های مرکب پیچیده می شود: مجموعه های زیست محیطی که سلامت خوب آنها به جای جلوگیری از حضور گونه های دیگر ضروری است (بارکر). نقل قول۲۰۱۵; برورمن نقل قول۲۰۲۲). تحقیقات جدید و تثبیت شده در میکروبیولوژی، ایمونولوژی و اکولوژی بیماری، سلامت را به عنوان یک دستاورد چند گونه ای که بر اساس وابستگی های درونی اکولوژیکی پیش بینی شده است، بازسازی می کند (McFall-Ngai et al. نقل قول۲۰۱۳; فور، سایمون و هولین نقل قول۲۰۱۸). این نشان می‌دهد که گیاهان و جانوران هولوبیون‌هایی هستند که از محیط‌های دانشگاهی باکتری‌های میکروسکوپی، قارچ‌ها و ویروس‌ها و ماده بی‌اثری که از آن تشکیل شده‌اند، تشکیل شده‌اند و از نظر هستی‌شناختی غیرقابل انکار هستند. بسیاری از این زندگی‌های غیرانسانی که حضورشان زندگی را قابل زندگی می‌کند، همزیستی هستند. این دانشمندان «دیسبیوزیس» گسترده را در افزایش بیماری‌های خود ایمنی، آلرژیک و التهابی و همچنین در تکثیر ارگانیسم‌های مقاوم به دارو تشخیص می‌دهند که تا حدی ناشی از عدم وجود همزیست‌هایی است که زمانی اکولوژی‌های هولوبیونت را پیکربندی می‌کردند (Blaser) نقل قول۲۰۱۴). این هستی شناسی اکولوژیکی پس ژنومیک در علوم انسانی محیطی و پزشکی رایج شده است (Lorimer نقل قول۲۰۱۶به عنوان بخشی از تمرکززدایی عمومی تر از انسان در حساب های توزیع عاملیت، هوش، خلاقیت، و ارزش اخلاقی در دنیایی فراتر از انسان (بریوز، رست، و ساریولا) نقل قول۲۰۲۱). در اینجا، طبیعت دیگر به‌عنوان پس‌زمینه‌ای منفعل برای فعالیت‌های بدن انسان‌های مستقل عمل نمی‌کند. این نشاط جهان ساز خود را دارد و ما در درون آن گرفتار شده ایم.

این هستی شناسی بیماری رابطه ای به توضیح چگونگی سیستم های تک برش فشرده (Tsing نقل قول۲۰۱۷; موراند و لاجانی نقل قول۲۰۲۱) و پروارهای دام (بلانشت نقل قول۲۰۲۰) زمینه های تکثیر بیماری زا را فراهم می کند. اکوسیستم‌های هولبیونت، که از همزیست‌هایی در خدمت تسریع رشد یک محصول یا حیوان هدف محروم هستند، به دیس‌بیوز پرتاب می‌شوند که منجر به ظهور و گسترش سرکش عفونت‌ها و بیماری‌ها می‌شود (پرفکتو، جیمنز-سوتو، و واندرمیر). نقل قول۲۰۱۹). با کاهش اثربخشی راه‌حل‌های مبتنی بر منطقی‌سازی آنتی‌بیوتیک، هزینه‌های مربوط به حفظ کنترل روی مناظر تک‌برشته فرار از سودی که تولید می‌کنند بیشتر می‌شود (گاتمن) نقل قول۲۰۱۹; Giraud 2021).

پاسخ‌ها به این مشکلات از نظر مقیاس و نوع متفاوت است، اما یک زیرمجموعه مهم در تعهد به تقویت سلامت از طریق وجود، نه عدم وجود زندگی مشترک است. نمونه های مستندی از این «چرخش پروبیوتیک» (Lorimer نقل قول۲۰۲۰) شامل مصرف کنندگانی می شود که نگران اثرات نامطلوب رژیم های غذایی پاستوریزه مدرن هستند که به دنبال مواد غذایی غیر پاستوریزه برای باکتری ها، مخمرها و کپک های موجود در آنها هستند (پکسسون نقل قول۲۰۰۸) دامداران قراردادی که خوک‌های عقیم خود را هنگام رسیدن به مزرعه در گل و لای می‌پوشانند تا سیستم ایمنی حیوانات را با محیط‌های چند گونه‌ای کثیف و پیچیده که باید در آن زندگی کنند سازگار کنند (Hinchliffe and Ward) نقل قول۲۰۱۴) و کشاورزان در سیستم‌های کشاورزی طبیعی هند، کود دام‌های خود را تخمیر می‌کنند، قبل از استفاده از آماده‌سازی‌ها روی زمین برای بهبود سلامت خاک (Münster) نقل قول۲۰۲۱).

این استراتژی‌های پروبیوتیک بر اساس مفهوم‌سازی مجدد ریشه‌ای جغرافیای سلامت و بیماری بنا شده‌اند (لوریمر نقل قول۲۰۱۷). با دور شدن از مدل آلودگی، این بازیگران با چگونگی ساختار روابط اکولوژیکی پویایی بین حیات چند گونه‌ای در هم تنیده و چین‌خورده دست و پنجه نرم می‌کنند. پیامدهای مفید و خشونت آمیز، در این حالت پیکربندی، محصول چگونگی گسترش روابط در فضا و در طول زمان، تعداد چیزهای مختلف، تعداد هر چیز، نحوه حرکت آنها، نحوه تعامل و غیره است. سلامتی و بیماری به شرایط نسبی تبدیل می شوند، نه مطلق (هینچلیف نقل قول۲۰۲۲ a) برای اکوسیستم ها، مناظر و دیگر اجسام چند گونه ای به جای شکل های حیات مجزا در آنها قابل استفاده است.

به دور از روایت‌های بزرگ زندگی خطرناک که فضای سالم را محاصره می‌کند، در اینجا سلامت و بیماری از رویارویی‌های دنیوی بین مجموعه‌ای از عوامل بیش از انسانی، اکولوژیکی، سیاسی، اقتصادی، معماری و اجتماعی پدیدار می‌شوند (براون و کلی). نقل قول۲۰۱۴). با تکیه بر این کار، هدف این مقاله کدگذاری اجزای کلیدی یک مدل کنترل پسا پاستوری، پسآلودگی، پیش پیکربندی است. این بررسی می‌کند که چگونه زندگی‌های متفاوت و بالقوه متضاد برای زندگی در کنار یکدیگر ساخته شده‌اند، و توضیح می‌دهد که چگونه چنین استراتژی‌هایی در واقعیت‌های آشفته مدیریت کشاورزی کار می‌کنند.

ما شاهد تقاضای واضح و متنوعی برای این بورسیه هستیم. جین و همکارانش به روشی که محققان نگاه خود را از درهم تنیدگی‌های چند گونه‌ای دور می‌کنند، اشاره کرده‌اند – زمانی که با هم بودن دشوار است، زمانی که آسیب‌پذیری در راه است، و مرگ نزدیک است. نقل قول۲۰۱۴، ۱۱۴). ژیرو و همکاران (نقل قول۲۰۱۹) خواستار معطوف شدن توجه به “راههای “بودن در کنار زندگی” شد که زندگی با آن دشوار است” (۳۵۷) به شیوه ای که از تاریخچه تکنوفیکس های شکست خورده درس می گیرد. در توسعه تجزیه و تحلیل خود از آنتروپوسن تکه تکه، Tsing، Mathews و Bubandt (نقل قول۲۰۱۹) خواستار تحقیقی هماهنگ با پیکربندی هایی شد که ممکن است امکان تجدید حیات چند گونه را فراهم کند. ما این مقاله را در پاسخ به این تماس ها ارائه می دهیم.

ظهور سیاه چمن به عنوان یک آفت

علف سیاه گیاهی بومی در بریتانیا، فرانسه، ایتالیا، آلمان، دانمارک و هلند است. نزدیک به ۲۰۰ سال پیش به عنوان یک علف هرز با اثرات بالقوه دردسرساز برای کشاورزی انگلیس شناخته شد (سینکلر نقل قول۱۸۳۸، اما فقط در چند دهه اخیر است که اگر نه، یکی از آنها شده است ، بدترین مشکل علف های هرز برای کشاورزی زراعی در شمال غربی اروپا (Riches نقل قول۲۰۲۲). مرزهای آن نیز در حال گسترش است، با مشکلات خطرناک چمن سیاه در چین، ایالات متحده و روسیه، و جمعیت های مقاوم به علف کش ها در چک، لهستان و سوئد (Moss) نقل قول۲۰۱۷).

مانند سایر علفهای هرز (باروا نقل قول۲۰۲۳) فراوانی معاصر چمن سیاه ناشی از تاریخچه وسیع تری از تغییر کاربری زمین است. سه عامل علّی مرتبط با یکدیگر برجسته هستند: (۱) تشدید مدیریت کشاورزی. (۲) بدتر شدن شرایط اکولوژیکی زمین، به ویژه سلامت خاک؛ و (۳) مشکلات مدیریت علف سیاه با کنترل های شیمیایی، به ویژه به دلیل ظهور مقاومت علف کش.

در رابطه با محرک اول، مدیریت کشاورزی در بریتانیا، اروپا و فراتر از آن، در دوره پس از جنگ دستخوش تغییرات چشمگیری شد. با ظهور و افزایش قیمت آفت‌کش‌ها و کودهای مصنوعی، تناوب زراعی و کاربری‌های مخلوط زراعی و دامی که در طول تاریخ برای بهبود باروری و مبارزه با آفات استفاده می‌شد، ارزش کشاورزی محدودی پیدا کرد (Cusworth، Garnett و Lorimer). نقل قول۲۰۲۱a). این چند پیامد مهم برای چمن سیاه داشت. همراه با پیشرفت در ارقام بذر مقاوم در برابر سرما، کشاورزی جریان اصلی شاهد افزایش کشت زمستانه، از بین رفتن کشت بهاره، و تخصصی شدن مزارع به سیستم های زراعی یا مرتعی بود. زمانی که کشاورزان پس از برداشت اواخر تابستان، مزارع خود را به صورت آیش رها می کردند، یا جایی که مخلوط علف کاشته می کردند یا کلش محصول را برای چرای حیوانات نشخوارکننده مانند گوسفند و گاو قبل از کاشت سال بعد (کشت بهاره) می گذاشتند، اکنون کشاورزان معمولا پول نقد دریافت می کنند. محصولات در زمین بلافاصله پس از برداشت (کشت زمستانه). این چرخه پیوسته نیاز به خاک ورزی اضافی در دوره سپتامبر و اکتبر دارد، یعنی زمانی که بذر سیاه چمن جوانه می زند. این بدان معنی است که اگر بانک بذر در خاک وجود داشته باشد، جوانه می زند و به نوبه خود، برای نور، مواد مغذی و آب با محصول رقابت می کند. این تغییرات بخشی از “تشدید” مدیریت کشاورزی است.

عامل دوم تخریب خاک است. ساده‌سازی تناوب زراعی، از بین رفتن چرخه‌های آیش و زراعی چمن، و شدت و عمق فزاینده برنامه‌های خاک‌ورزی، اکولوژی خاک را تخریب کرده و تراکم سطحی خاک را افزایش داده است (آریاگا، گوزمان و لوری). نقل قول۲۰۱۷). این فرآیندها بر زهکشی خاک تأثیر می‌گذارند: تعداد کرم‌ها و سایر بی‌مهرگان کمتری برای هوادهی خاک وجود دارد، سیستم‌های ریشه‌ای ساده‌تر برای شکستن آن، خاک‌ورزی بیشتر که استقرار اکولوژی خاک را مختل می‌کند، و گذرگاه‌های ماشین‌های سنگین بیشتری که آن را متراکم می‌کنند. چمن سیاه در شرایط مرطوب رشد می کند و در خاک های با زهکشی ضعیف که توسط مدیریت فشرده مزرعه تولید می شود بسیار رقابتی است (BASF) نقل قول۲۰۱۸).

در نهایت، اثربخشی و مقاومت علف کش نقش دارد. علف سیاه یک علف هرز است، نه یک علف هرز پهن برگ، و از نظر طبقه بندی بسیار نزدیک به بسیاری از گیاهان اصلی (مانند گندم و جو) تولید زراعی معاصر در انگلستان و اروپا است. این همپوشانی ژنتیکی به سخت شدن مدیریت آن کمک کرده است. از آنجایی که مکانیسم‌های رشد و ترکیب ژنتیکی علف سیاه شبیه به محصولاتی است که در حال رشد هستند، تولید علف‌کش‌های انتخابی که بتوان پس از ظهور علف‌های هرز در محصول در مزرعه اعمال شود، دشوار است. علاوه بر این، مسیرهای رشد ژنتیکی علف سیاه و میزان بذردهی بالای آن باعث می‌شود که مقاومت در برابر علف‌کش‌های انتخابی بسیار سریع باشد (Cai et al. نقل قول۲۰۲۱). از آنجایی که کاربردهای شیمیایی اضافی برای علف های هرز مقاوم تر انتخاب می شود، ظهور مقاومت به علف کش با شدت برنامه های کنترل شیمیایی تاریخی مرتبط است (هیکس و همکاران. نقل قول۲۰۱۸). از آنجایی که شرکت ها به طور فزاینده ای تمایلی به اختصاص بودجه های قابل توجه تحقیق و توسعه در چنین شرایط آزمایشی ندارند، محصولات علف سیاه که اکنون وارد بازار می شوند معمولاً بر اساس ترکیباتی هستند که در دورهای قبلی آزمایش محصول به دلیل کارایی محدود آنها کنار گذاشته شده بودند.

مدیریت تلفیقی آفات

برای مقابله با آفات مزاحم مانند چمن سیاه، مصاحبه شوندگان ما در حال آزمایش طیف وسیعی از اقدامات هستند که می توانند تحت عنوان IPM گروه بندی شوند. ما از این اصطلاح استفاده می کنیم زیرا مصاحبه شوندگان ما از به کار بردن آن در عمل خود خوشحال بودند، البته اغلب همراه با اصطلاحات دیگری مانند ارگانیک، احیاکننده، و آگرواکولوژیک. برخی از روش های سختگیرانه IPM را رعایت کردند و برخی دیگر از اصول و تحقیقات آن به عنوان مجموعه ای کلی تر از اکتشافات مدیریت استفاده کردند.

هدف IPM ادغام اهداف مدیریت آفات در شیوه های تولید غذا و مدیریت چشم انداز است، به طوری که سرکوب آفات به یک ویژگی نوظهور در اکوسیستم کشاورزی مزرعه تبدیل شود تا چیزی که به شکل شیمیایی برای آن اعمال شود. IPM به دنبال کاهش استفاده از محصولات علف کش، حشره کش و قارچ کش است. نقل قول۲۰۰۱). این نیازی به حذف کامل آنها مانند یک سیستم ارگانیک ندارد، اما «کنترل‌های شیمیایی» آخرین سطح در جریان اولویت‌بندی IPM است که آخرین راه‌حل است.

IPM بر اهمیت کنترل‌های «فرهنگی» تأکید می‌کند. اینها به شیوه‌های کشاورزی که شرایط مادی مزرعه را پیکربندی می‌کنند، از جمله اکولوژی حشرات، حیوانات، و باکتری‌ها، و همچنین عوامل بیوفیزیکی مانند رطوبت، ساختار خاک و زهکشی اشاره دارد. هدف آن پیشگیری یا مبارزه با رویدادهای بیماری و شیوع آفات با ایجاد مجموعه ای از روابط زراعی اکولوژیکی است که با تکثیر پاتولوژیک دشمنی دارند. این کار را از طریق مداخله در فعالیت‌های کشاورزی که این روابط را پیکربندی می‌کنند انجام می‌دهد: تناوب زراعی، وجود یا عدم حضور حیوانات دام، برنامه‌های کاربرد کود، رژیم‌های خاک‌ورزی، مناطق تنوع زیستی، کیفیت آب، پرچین‌ها، نوارهای حائل و غیره. IPM به عنوان واحد مداخله خود کل اکوسیستم کشاورزی یک مزرعه را بر خلاف خود آفت در نظر می گیرد (Deguine et al. نقل قول۲۰۲۱).

IPM بر اساس محاسبه است آستانه ها. تحت این عنوان، تنها زمانی که بار برخی از آفات یا بیماری ها به اندازه کافی مشکل ساز شود، کاربردهای شیمیایی مجاز است. قبل از رسیدن به این آستانه‌ها، مدیران باید روش‌های فرهنگی کنترل را اولویت‌بندی کنند و به طور کلی، زندگی با آفاتی را بیاموزند که به طور بالقوه می‌تواند به آنها و کسب‌وکارشان آسیب برساند. ما بعداً در مورد پیامدهای زیست سیاسی این تساهل بحث خواهیم کرد.

شکل ۲ یک نمای کلی از استراتژی های IPM مورد استفاده برای کنترل چمن سیاه ارائه می دهد که در تجزیه و تحلیل زیر با جزئیات بیشتری در مورد آن صحبت می کنیم. مهمترین عامل در رویکردهای IPM برای مدیریت چمن سیاه، کاهش آشفتگی خاک در ماه های سپتامبر و اکتبر برای جلوگیری از فرصت جوانه زنی هر بانک بذر نهفته در خاک است. این معمولا مستلزم تغییر از کشت زمستانه به بهاره است: کاشت محصولات نقدی قابل کشت در فوریه، مارس یا آوریل (یا بعداً، بسته به محصول) به جای حفاری مستقیم بذرها پس از برداشت در اوت، سپتامبر یا اکتبر. چندین روش مدیریت زمین وجود دارد که این انتقال را ممکن می سازد. ایجاد گیاهان پوششی مانند ماشک، خردل و شبدر که برای پوشاندن خاک و بهبود محتوای مواد مغذی و ساختار آن کشت می‌شوند، یک مزیت زراعی جایگزین برای جبران عملکرد کمتر محصولات بهاره فراهم می‌کند. (که دوره رشد کوتاه تری نسبت به کاشته شده در زمستان دارند).

ادغام دام و زراعی نیز به عنوان یک ابزار کلیدی برای کنترل چمن سیاه دیده می شود (Hill نقل قول۲۰۱۵). چرای حیوانات، به ویژه گاو و گوسفند، به کشاورزان اجازه می دهد تا علف های چند ساله را از چرخه زراعی جدا کنند. این به ساخت ساختار خاک و بهبود زهکشی کمک می کند. این علف‌ها حتی می‌توانند دانه‌های علف سیاه را به اندازه‌ای مدفون نگه دارند که غیرفعال شوند. دام‌ها همچنین می‌توانند از محصولات پوششی که در زمستان رشد می‌کنند تغذیه شوند، که بازده مالی بیشتری را از انتقال به کشت بهاره فراهم می‌کند.

تحلیل و بررسی

در بخش‌های بعدی، ما سه ویژگی اصلی مدل پیکربندی مدیریت آفات را بررسی می‌کنیم که توسط مثال علف سیاه بریتانیا نشان داده شده‌اند: خیالی فضایی-زمانی آن، فرآیند «تشدید دانش» و حالت پروبیوتیک آن در سیاست‌های کشاورزی کشاورزی. این سه منعکس کننده هستی شناختی، معرفت شناختی، و اخلاقی – سیاسی پیامدهای یک رویکرد پیکربندی برای کنترل علف های هرز

نتیجه گیری: فراروایت بیماریزایی در کشاورزی زراعی

ما با خلاصه کردن تحلیلی که در اینجا ارائه کرده‌ایم به‌صورت کلی‌تر و تاریخی‌تر نتیجه‌گیری می‌کنیم. ما این کار را انجام می دهیم تا اهمیت گسترده تر آن را برای جغرافیای بیماری های کشاورزی نشان دهیم. ما پیشنهاد می‌کنیم که مورد علف سیاه و IPM را می‌توان برای مفهوم‌سازی گاه‌شماری از ظهور رویکردهای پروبیوتیک برای مقابله با “بازگشت” استفاده کرد (والاس و والاس نقل قول۲۰۱۵) ناشی از استفاده بیش از حد از روش های آنتی بیوتیکی برای مدیریت زندگی غیرانسانی است. برای به تصویر کشیدن این فراروایت بیماری زایی، تصویر زیر را ارائه می دهیم.

استفاده از مدل های تکاملی مبتنی بر داده، والاس و والاس (نقل قول۲۰۱۵) استدلال کرد که تنوع ذاتی در کشاورزی پیشامدرن به‌عنوان یک «دمای ضدعفونی‌کننده» استعاری عمل می‌کند، که تکامل و گسترش بیماری‌های بیماری‌زا، به‌ویژه سویه‌های ویروسی جدید مشترک بین انسان و دام را محدود می‌کند. آنها پیشنهاد کردند که انواع میکروب‌ها، گیاهان و جانوران در چنین مزارع، که در فضا و در طول زمان می‌چرخند، یک پیکربندی زراعی-اکولوژیکی ایجاد می‌کند که موانع تکاملی ایجاد می‌کند که فرصت‌هایی را برای تکثیر بیماری‌زا مهار می‌کند. در مقابل، آنها پیشنهاد کردند که سادگی ذاتی در سیستم‌های کشاورزی فشرده باعث «انتخاب برای بیماری‌زایی بیشتر و کاهش پاسخ به مداخلات زیست‌پزشکی» می‌شود (والاس و والاس). نقل قول۲۰۱۵، ۲۰۶۸).

از طریق تجزیه و تحلیل آسیب شناسی های کشاورزی فشرده، آنها به پیامدهای (پیش بینی نشده) این جابجایی های فازی به عنوان “بازگشت” اشاره کردند. سیاه چمن یک مثال عالی ارائه می دهد. کشاورزی پیشامدرن به عنوان محافظی در برابر گسیختگی همه‌گیری‌های علف سیاه عمل می‌کرد و با ایجاد پیکربندی‌های متخاصم با تکثیر، عمل می‌کرد. در مقابل، سیستم‌های ساده، فشرده و مدرن، اصطکاک تنوع کاربری زمین را کاهش داده‌اند و به شکل جمعیت‌های علف سیاه مقاوم به علف‌کش‌ها به سرعت در حال تکثیر هستند.

تغییرات در مدیریت مزرعه که باعث بازگشت علف سیاه می‌شود، نشان‌دهنده یک حالت آنتی‌بیوتیکی کشاورزی است که به دنبال ساده‌سازی، هموارسازی و تسریع چرخه‌های زمانی کشاورزی است تا اکوسیستم‌ها را با شرایط بازار منطبق کند. در مورد چمن سیاه، افزایش کشت مداوم، از بین رفتن چرخه های آیش و چمن زراعی، و استفاده از علف کش ها باعث افزایش مقاومت به علف کش و سطح فراوانی عمومی آن شده است. این تغییرات (حداقل با توجه به مدیریت چمن سیاه) پیکربندی زراعی-اکولوژیکی را تخریب می‌کند و سیستم مزرعه را از آستانه پاتوژنز عبور می‌دهد.

حضور طولانی مدت و در عین حال حاشیه ای چمن سیاه در مکان هایی که اکنون مشکل ساز است، بخش مهمی از این داستان است. این به ناقص بودن مدل سلامت و بیماری سازماندهی شده در اطراف مناطق محدود منطقه ای آلوده به نقض حیات بیماری زا اشاره دارد. چمن سیاه در کنار کشاورزی پیشامدرن تکامل یافت، جایی که یک نیروی همیشگی و تا حد زیادی بدون اختلال بود. مدت‌هاست که اینجا بوده است و مطمئناً از آنجا تهاجم نکرده است. به این ترتیب، پاتوژنز معاصر آن و مداخله زیست سیاسی متعاقب آن را فقط می توان بر حسب ماهیت، روابط و پیکربندی ها درک کرد. برای مثال، به طور قابل توجهی با داستان علف گامبا، که در استرالیا در نتیجه انتقال بین قاره ای به اکولوژی هایی که در آن شکارچیان طبیعی ندارند، بیماری زا شده است، متفاوت است (اتچیسون و هد). نقل قول۲۰۱۳). نکته ای که می توان از کیفیت بومی علف سیاه به دست آورد این نیست که رویکردهای پیکربندی باید برای مقابله با آفات ایجاد شده در یک محیط کشاورزی مشخص باشد، و نه اینکه آنها نمی توانند برای گونه های معرفی شده در محیط های جدید و غیرآماده کار کنند. نکته، در عوض، نشان دادن کمبودهای توضیحی درک سلامت و بیماری است که بیش از حد بر موارد نقض و آلودگی متمرکز شده است.

سه نقطه طرح در این فراروایت را باید به‌عنوان روایتی فزاینده و افزاینده و نه دوره‌ای از تغییر خواند. اینطور نیست که کشاورزان پیشامدرن (خوب) وجود داشته باشند که باروری و آفات را از طریق تنوع مدیریت می کردند و ناگهان به پزشکان (بد) آنتی بیوتیک تبدیل شدند (لاتور). نقل قول۱۹۹۳). حتی در شدیدترین و متکی‌ترین سیستم‌های شیمیایی، تناوب‌ها بخش مهمی از برنامه‌های حفاظت از محصول باقی می‌مانند، و سیستم‌های کشاورزی «جایگزین» مانند برنامه‌های بدون خاک‌ورزی، ارگانیک و برنامه‌های یکپارچه کنترل آفات» در همزیستی با به جای تغییر شدید در سیستم های تجاری و سیاست های دولتی مبتنی بر بهره وری (تاملینسون نقل قول۲۰۰۸). با این وجود، تغییر اتفاق افتاده است، و این تلاش ماست تا مجموعه‌ای از پویایی‌های آشفته و هرگز جامع تغییر را به داستانی قابل فهم‌تر از حالت‌های پیش مدرن، آنتی‌بیوتیک و پروبیوتیک تبدیل کنیم.

این مقاله نشان می‌دهد که چگونه یک رویداد بازگشت زراعی-اکولوژیکی (مانند علف‌کش مقاوم در برابر علف‌کش) فرصت‌های اجتماعی-اقتصادی را برای آزمایش خلاقانه با شیوه‌های جایگزین حاکمیت اکولوژیکی ارائه می‌دهد. IPM و سایر مدل‌های کشاورزی پروبیوتیک مرتبط مانند کشاورزی احیاکننده و آگرواکولوژی از این آزمایش‌ها پدید آمده‌اند. این نیاز به تخیل‌های مکانی-زمانی پیچیده‌تر برای درک روابط زراعی-اکولوژیکی، شیوه‌های دانش فشرده‌تر برای درک تعاملات بوم‌شناختی واقع‌شده و کل‌نگر را برآورده می‌کند، و پتانسیل مدل‌های پروبیوتیکی سیاست زیستی را نشان می‌دهد که از زندگی برای مدیریت زندگی استفاده می‌کنند. IPM در پیکربندی های زراعی-اکولوژیکی مداخله می کند تا فرآیندهای تکاملی و بیوشیمیایی را تعدیل کند تا حالت های معتدل زندگی چند گونه ای را ایمن یا بازیابی کند.

این استراتژی ها پتانسیل افزایش نسبی در عملکرد زیست محیطی، تنوع زیستی و فراوانی را دارند. آنها با مشکل می مانند (هاروی نقل قول۲۰۱۶) خشونت ذاتی تولید کشاورزی و به قول تسینگ و همکارانش، آنها برای «هنرهای عملگرایانه زندگی در سیاره ای آسیب دیده» تلاش می کنند (تسینگ و همکاران. نقل قول۲۰۱۷).