با رسیدن سطح آب دریاچه مید و دیگر مخازن غربی به پایین‌ترین حد خطرناک، مردم ناامید برای دسترسی به سواحل دریاچه در حال ایجاد شبکه‌ای رو به رشد از جاده‌های غیرقانونی هستند که محیط زیست را در منطقه تفریحی ملی دریاچه مید تهدید می‌کنند. “سرویس پارک ۸۲۴ مایل از جاده های غیرقانونی را مستند کرده است، اگرچه آژانس تخمین می زند که دو تا سه برابر تعداد آنها وجود دارد.”

همانطور که امی آلونزو در مقاله ای برای نوادا ایندیپندنت توضیح می دهد، “زمانی که سطح آب بالاتر بود، تقریباً هر ۱۰ مایل یک جاده رسمی به ساحل دریاچه می رسید و تقریباً ۶۰ نقطه دسترسی را برای بازدیدکنندگان فراهم می کرد.” در حال حاضر، تنها ۱۰ جاده تایید شده وجود دارد که نیمی از آنها در یک ساحل متمرکز شده اند و دسترسی به اکثر سواحل دریاچه “تقریبا وجود ندارد”.

اکنون، “بنابراین بازدیدکنندگان این وظیفه را بر عهده گرفته اند که جاده های جدیدی ایجاد کنند، از جمله رانندگی بین جاده های رسمی در تلاش برای رسیدن به نقاط ایزوله در امتداد آب.” مسئولان پارک می‌گویند وسایل نقلیه در این جاده‌ها منابع زیست‌محیطی و فرهنگی را تخریب می‌کنند و اغلب پس از گیر افتادن به کمک نیاز دارند – با روش‌های کمی برای توصیف مکان آنها برای امدادگران.

سرویس پارک ملی (NPS) درخواست ۸٫۶۷ میلیون دلار بودجه فدرال برای رسیدگی به جاده‌های غیرقانونی از طریق ایجاد برنامه‌های مدیریتی خاص، تعیین مکان‌هایی که کمپینگ در کشور مجاز است و افزایش اجرای قانون، دارد. “مسئولان پارک همچنین در حال بررسی اجرای یک سیستم مجوز برای کمپینگ – اعم از رایگان یا پولی – و تعیین مرزهای مکان برای استفاده در مناطق مسکونی هستند.”