هدف از طراحی غرفه ایجاد جلوه‌ای تکتونیکی از مهارت Oaxaca، با استفاده از مواد محلی و سیستم‌های سازنده ساده است که بیانگر لمسی قابل توجهی را نشان می‌دهد. سنگ تراشی «جامد» فضاهای قابل سکونت را در کناره ها، در بالای یک دال بتنی قرار می دهد و یک محور افقی را در سراسر پروژه ایجاد می کند. حجم ها و دیوارهای سنگی به صورت بصری سازه را به سایت متصل می کند، در حالی که فضاهای بین آنها به روش سنتی ساخت پالاپاهای چوبی و نخل پوشیده شده است. آلاچیق ها با تراس های خصوصی رو به باغ گیاه شناسی تکمیل می شوند که با استفاده از مشبک های چوبی محدود شده اند. مجموعه تکتونیکی حاصل، یک لنگر را به زمین ارتباط می دهد، با لبه های دیوار مشخص بالا می رود و به آرامی از طریق کاهگل کف دست به آسمان محو می شود.

مجموعه غرفه ها زبانی بصری از تکرار و ریتم ایجاد می کند و جلوه ها و تغییرات مداوم نور و سایه را به نمایش می گذارد. بتن، سنگ و چوب به‌واسطه حفره‌های بین آنها و وجود درزها، دائماً مفصل می‌شوند و ارتباط بین مواد را تشخیص می‌دهند.

غرفه مرکزی، “آستانه ماندگاری”، فضاهای عمومی و اجتماعی را در خود جای داده است. به عنوان منبع اصلی سایه عمل می کند و از نظر فیزیکی و بصری با فضاهای بیرونی تپه و باغ گیاه شناسی ارتباط دارد. علاوه بر این، به عنوان یک پنجره بزرگ عمل می کند که افق اقیانوس آرام را در غرب و لبه کوه های اواکساکان در شرق قاب می کند. از این فضا، پروژه با کلیت زمینه های دور و نزدیک خود در هم می آمیزد. در نهایت، پروژه با فضاهای بینابینی تکمیل می شود. آستانه‌هایی که دسترسی به اتاق‌هایی را فراهم می‌کنند که به تفکر دعوت می‌کنند و نور را از طریق چشمی به آسمان سوراخ‌شده در دال بتنی ترسیم می‌کنند.