خلاصه

توزیع تراکم در یک ماتریس شهری یکی از مسائل مهمی است که سایر عوامل زندگی شهری مانند روشنایی ساختمان، مصرف انرژی و تعاملات ساکنان را تحت تأثیر قرار می دهد. تحقیقات برای دستیابی به توزیع چگالی بهینه در دهه گذشته مورد توجه قرار گرفته است. با این حال، توسعه یک رویکرد مولد که آزادی بیشتری را برای شکل‌گیری طرح‌ها فراهم می‌کند و سازگاری را در بلوک‌های زمینی مختلف لحاظ می‌کند، هنوز وجود ندارد. برای پرداختن به چنین شکافی، این مطالعه یک رویکرد سازگار برای توسعه تشکیل بلوک‌های مسکونی را پیشنهاد می‌کند. این سازند با توجه به اندازه و شکل از پیش تعریف شده زمین و به دنبال اهداف عملکردی است. از این رو، مجموعه ای از برنامه های کاربردی شامل Grasshopper، Python و Ladybug به عنوان مطالعه موردی در یکی از مجتمع های مسکونی شهر تهران استفاده شد. هدف توسعه توزیع چگالی جدید است که کیفیت دید، حریم خصوصی بصری و بهره خورشیدی را افزایش می دهد. برای فرآیند بهینه‌سازی، از یک الگوریتم ژنتیک با استفاده از تکنیک بهینه‌سازی توپولوژی استفاده شد. نتایج فرآیند بهینه‌سازی اهمیت این تحقیق را نشان می‌دهد زیرا جایگزین‌های توسعه‌یافته از نظر بهبود کیفیت دید، حریم خصوصی بصری و افزایش بهره خورشیدی کارآمدتر هستند. این دستاورد پتانسیل این تحقیق را برای کاربرد در مطالعات موردی مختلف و با اهداف طراحی و توسعه متفاوت به منظور توسعه طرح‌های شکل بهتر بلوک‌های ساختمانی گسترش می‌دهد.