پاجاره وضعیت شلوار ساق من را ببخشید، اما من یک ایده دارم. آنچه همه شهرهای بزرگ به آن نیاز دارند – غیر از مسکن اجتماعی بهتر، مهدکودک مقرون به صرفه، حمل و نقل عمومی پیوسته و دستمزد اجباری زندگی – ایستگاه های تعویض عمومی است.
به‌عنوان یک دوچرخه‌سوار – و کسی که اغلب برای جلسات و رویدادها از راه دور رفت و آمد می‌کند – تقریباً همیشه درگیر این می‌شوم که باید از یک تی‌شرت عرق‌زده بیرون بیایم و در حالی که زیر دست خشک کن توالت زنجیره‌ای برگر خمیده‌ام، به کت و شلوار بروم. یک بار که به یک جلسه زودهنگام با ناشرم احضار شدم، مجبور شدم مخفیانه از کنار یک اتاق شیشه‌ای با یک جفت شورت لایکرا و یک تی شرت که روی آن نوشته شده بود «من ❤ پرستون» رد شوم، زیرا حتی یک توالت عمومی وجود نداشت یا مکان مناسب دیگری برای تغییر در هر نقطه بین ایستگاه قطار و دفتر خانم ها.
چقدر متمدن‌تر خواهد بود که فضایی داشته باشید – در حالت ایده‌آل آزاد – که در آن بتوانید لباس‌هایتان را عوض کنید، دست‌هایتان را خشک کنید، آرایش کنید، موهایتان را برس بزنید یا فقط سوتین‌ها را عوض کنید، بدون اینکه مجبور باشید مخفیانه وارد توالت میخانه شوید یا التماس کنید. فروشنده برای استفاده از منطقه پرده‌دار خود؟ والدینی که به تازگی دچار استفراغ شده‌اند، مشاغل آزاد که می‌خواهند یک جوراب شلواری بپوشند، هرکسی که تا به حال با شلوار آغشته به زنجیر، موهای آب باران یا آشفتگی پرنده روی جامپر خود به مراسمی رفته باشد، همه سود خواهند برد.
البته این غلاف ها می توانند پرسنل شوند و دستمزد کارکنان می تواند توسط برخی از مالکان میلیاردر که شهرهای ما را می سازند پرداخت کند. می‌توانیم چند میز تعویض کودک و یک سطل هم بگذاریم.
اگر فکر می کنید: “اما اگر مردم برای انجام کارهای غیرقانونی به آنجا بروند چه؟” تنها پاسخ من این است: مردم در داونینگ استریت کارهای غیرقانونی انجام می‌دادند و هیچ‌کس باعث نمی‌شود آنها را در یک بوته عوض کنند.
نل فریزل نویسنده نگه داشتن نوزاد: شیر، عرق و اشک از خط مقدم مادری