سارا هولدر در مقاله‌ای برای بلومبرگ می‌نویسد: «پس از سال‌ها حرکت در پشت برنامه‌های درآمد تضمینی که پول نقد بدون رشته را پرداخت می‌کنند، واکنش‌ها به قوت خود ظاهر شد.

از سال ۲۰۱۸ بیش از ۱۰۰ پایلوت در شهرها و شهرستان های سراسر ایالات متحده راه اندازی شده است. اما در این جلسه قانونگذاری، قانونگذاران در داکوتای جنوبی، آیداهو و آیووا قانونی را تصویب کردند که دولت های ایالتی و محلی را از پرداخت درآمد تضمینی منع می کند. حداقل هفت ایالت دیگر تلاش کرده اند یا در حال تلاش هستند: آرکانزاس با موفقیت در سال ۲۰۲۳، مناطق محلی را از ایجاد درآمد پایه جهانی منع کرد. آریزونا، ویسکانسین، و می سی سی پی در سال جاری تلاش کردند قوانین مشابهی را تصویب کنند اما موفق نشدند. ویرجینیای غربی امسال لایحه‌ای را ارائه کرده است که هنوز به رای گذاشته نشده است. کن پکسون، دادستان کل تگزاس، همچنین از شهرستان هریس، که هوسون را در بر می گیرد، به خاطر آن شکایت کرده است خلبان تازه راه اندازی شده، دارنده گزارش می دهد.

برنامه‌های درآمد تضمینی «پول را در فواصل منظم بین جمعیت‌های خاص نیازمند، مانند ساکنان کم درآمد، یا مادران جدید یا جوانان بی‌خانمان توزیع می‌کنند. برخلاف سایر برنامه‌های شبکه امنیت اجتماعی، آنها معمولاً از گیرندگان نمی‌خواهند در ازای پول، شرایطی را رعایت کنند یا از آن به روش‌های خاصی استفاده کنند. هولدر می نویسد، همچنین گفته می شود که آنها کارآمدتر از سایر برنامه های دولتی هستند که با تشریفات اداری و بارهای اداری مواجه هستند. درآمد پایه جهانی از اصول یکسانی پیروی می کند، اما همه ساکنان یک جامعه، نه فقط جمعیت های منتخب، یک مبلغ مشخص دریافت می کنند.

مخالفان این برنامه ها می گویند که آنها مردم را از کار منصرف می کنند و می گویند که آنها صرفاً تلاش برای گسترش رفاه هستند. با این حال، هولدر گزارش می دهد که نرخ اشتغال تمام وقت در میان شرکت کنندگان در یک برنامه درآمد تضمینی در استاکتون، کالیفرنیا افزایش یافته است، و همچنین بهبودهایی در سلامت جسمی و روانی شرکت کنندگان در سایر خلبانان گزارش شده است. برنامه های سراسر کشور از جمله الف خلبان اخیر در آستین، تگزاس، همچنین از افزایش ثبات مسکن در میان دریافت کنندگان کم درآمد خبر می دهند که اکثر پرداخت های خود را صرف مسکن و سایر موارد ضروری مانند غذا کرده اند.