۱٫ معرفی
سازمان جهانی بهداشت استرس را «اپیدمی سلامت قرن بیست و یکم» توصیف میکند. [
۱]. در سال ۲۰۱۸، اکثر بزرگسالان بریتانیا (۷۴٪) در مقطعی تحت فشار استرس قرار گرفتند و قادر به مقابله نبودند و بزرگسالان جوان به ویژه تحت تأثیر قرار گرفتند (۹۳٪). [
۲]. استرس مزمن می تواند منجر به بدتر شدن سلامت روانی و جسمی شود [
۳] و به عنوان یک عامل مسبب در ایجاد شرایط مختلف طولانی مدت از جمله افسردگی و اضطراب در نظر گرفته می شود [
۲]. استرس همچنین می تواند منجر به ضعف قلب و عروق شود [
۴]، کاردیومتابولیک [
۵]، و اسکلتی عضلانی [
۶] سلامتی. به موازات آن، شواهد قوی وجود دارد که نشان میدهد سرکوب سیستم ایمنی ناشی از استرس مکانیسمی کلیدی است که استرس بهطور مستقیم یا غیرمستقیم از طریق تغییرات رفتاری ناشی از استرس به بیماریهای فیزیکی کمک میکند. [
۷].
در کوتاه مدت، پاسخ استرس سودمند است زیرا عملکردهای فیزیولوژیکی لازم برای حفظ عملکرد اصلی را در هنگام به چالش کشیدن یک عامل استرس زا در اولویت قرار می دهد و در نتیجه بقا را ارتقا می دهد. پس از مواجهه با تهدید، بدن با فعال کردن محورهای سمپاتیک-آدرنال-مدولاری (SAM) و هیپوتالاموس-هیپوفیز-آدرنال (HPA) پاسخ می دهد. [
۷]. فعالسازی محور SAM فعالیت سیستم عصبی سمپاتیک (SNS) را افزایش میدهد که مسئول پاسخ «جنگ یا گریز» است. [
۳]. به موازات آن، فعالیت سیستم عصبی پاراسمپاتیک (PNS) که برای بهبود استراحت، بهبودی و هضم غذا عمل می کند، کاهش می یابد. [
۸]. فعالسازی SNS منجر به گشاد شدن رگهای خونی تامینکننده مغز، قلب و ماهیچههای اسکلتی و افزایش ضربان قلب، فشار خون و گلوکز خون به منظور بسیج کردن ذخایر انرژی و انتقال اکسیژن به سمت این بافتهای ضروری میشود. فعال سازی حاد محور HPA یک پاسخ هورمونی به استرس ایجاد می کند [
۹]، منجر به افزایش ترشح هورمون گلوکوکورتیکوئید کورتیزول توسط غدد فوق کلیوی می شود. کورتیزول گلوکز در کبد و اسیدهای چرب را از بافت چربی به حرکت در می آورد و همچنین پاسخ ایمنی-التهابی را کاهش می دهد، که همه به اولویت بندی عملکردهای فیزیولوژیکی مرتبط با بقای فوری کمک می کند. [
۹,
۱۰]. این مکانیسم پاسخ به استرس، اگرچه در یک مقیاس زمانی حاد هنگام مواجهه با یک تهدید فوری مفید است، اما زمانی که به طور مزمن فعال شود مضر می شود. متأسفانه، در جوامع صنعتی معاصر، فعال سازی مزمن سیستم پاسخ به استرس گسترده شده است. [
۳,
۱۱].
استرس مزمن علاوه بر اینکه برای جنبه های مختلف فیزیولوژی و سلامت روان مضر است [
۴,
۵,
۶,
۱۲]، با چاقی مرتبط است. در کنار عوامل ژنتیکی و محیطی [
۱۳]استرس از طریق مکانیسم های شناختی، فیزیولوژیکی، رفتاری و بیوشیمیایی باعث افزایش خطر افزایش وزن و چاقی می شود. مرکزی برای هر یک از این پاسخهای مکانیکی، افزایشهای ناشی از استرس در کورتیزول و گرلین در گردش است که ممکن است باعث افزایش مصرف غذا و ترجیح غذاهای شیرین و چرب با انرژی شود. [
۱۴]. در طی چند ماه یا سال، این افزایش مصرف انرژی و ذخیره چربی می تواند منجر به افزایش وزن و چاقی شود. انگ اجتماعی حول چاقی ممکن است خود به عنوان یک عامل استرس زای اضافی عمل کند که می تواند منجر به افزایش وزن شود [
۱۴]. مانند استرس، چاقی یک چالش بزرگ سلامت معاصر است، به طوری که ۶۳ درصد از بریتانیا و ۶۳ درصد از جمعیت بزرگسال ایالات متحده دارای اضافه وزن هستند (شاخص توده بدنی > ۲۵ کیلوگرم بر متر
۲) یا چاق (شاخص توده بدنی > ۳۰ کیلوگرم بر متر).
۲ [
۱۵,
۱۶]. چاقی با افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع ۲، بیماری عروق کرونر قلب، سرطانهای منتخب، سکته مغزی و سلامت روان ضعیف به چالشهای اضافی سلامت عمومی و کاهش کیفیت زندگی کمک میکند. [
۱۳].
۱٫۱٫ اثرات مفید فعالیت بدنی
اثرات کاهش استرس فعالیت بدنی به خوبی مستند شده است [
۱۷,
۱۸] و بر سلامت جسمی و روانی تأثیر مثبت می گذارد. فعالیت بدنی منظم، بروز فشار خون، بیماری های قلبی عروقی، چاقی و افسردگی را کاهش می دهد که همگی با استرس مزمن تشدید می شوند. [
۱۹,
۲۰]. فعالیت بدنی همچنین می تواند عملکرد سیستم ایمنی را با کاهش استرس تقویت کند [
۲۱].
فعالیت بدنی همچنین می تواند به عنوان یک مداخله ارزشمند برای پیشگیری و درمان چاقی از طریق افزایش مصرف انرژی و بهبود آمادگی متابولیک عمل کند. [
۲۲]. این از نظر بالینی قابل توجه است، زیرا کاهش وزن ۱۰ درصدی در افراد چاق باعث کاهش معنیدار خطر ابتلا به بیماریهای مرتبط با چاقی میشود، در حالی که علائم بیماریهای قبلی را کاهش میدهد. [
۲۳]. حتی زمانی که فعالیت بدنی منجر به کاهش وزن نمی شود، افراد چاق همچنان مزایای فیزیولوژیکی از جمله کاهش مقاومت به انسولین و کاهش فشار خون را تجربه می کنند. [
۲۴].
متاسفانه استرس مزمن و چاقی در حال افزایش است و سطح فعالیت بدنی در حال کاهش است [
۲۵]. در سال ۲۰۱۹، ۳۳ درصد از بزرگسالان بریتانیا دستورالعملهای فعالیت بدنی NHS را رعایت نکردند که از رقم جهانی ۲۸ درصد بیشتر بود. [
۲۶,
۲۷]. در حالی که مداخلات طراحی شده برای بهبود تعامل با فعالیت بدنی تا حدی در بهبود سلامت موفقیت داشته است [
۱۷]، سطح فعالیت بدنی همچنان در حال کاهش است [
۲۶].
۱٫۲٫ اثرات مفید قرار گرفتن در معرض طبیعت
مجموعه ای از شواهد تجربی به سرعت در حال رشد وجود دارد که اثرات کاهش استرس قرار گرفتن در معرض محیط های طبیعی را توصیف می کند. [
۲۸,
۲۹]. در حالی که سطوح بالای استرس مزمن با زندگی شهری مرتبط است [
۳۰]قرار گرفتن در معرض محیط های طبیعی تأثیر آرامش بخشی بر فیزیولوژی انسان دارد. نشان داده شده است که گذراندن زمان در طبیعت فعالیت PNS را تحریک می کند و فعالیت محور SNS، SAM و HPA را کاهش می دهد (کاهش فشار خون، ضربان قلب در حالت استراحت و غلظت کورتیزول). این تغییرات با بهبود سلامت جسمی و روانی، از جمله تثبیت عاطفه عاطفی، بهبود خلق و خو و در برخی موارد، افزایش عملکرد سیستم ایمنی همراه است. [
۳۱,
۳۲,
۳۳,
۳۴]. علاوه بر این، بررسیهای سیستماتیک دسترسی به فضای سبز نیز به بروز کمتر چاقی و شاخصهای سلامت مرتبط با چاقی اشاره کرده است. [
۳۵,
۳۶]. به نظر می رسد که این اثرات به ویژه برای زنان قوی است [
۳۷]. در نظر گرفته میشود که همهگیری COVID-19 ارتباط مثبت بین طبیعت و رفاه را افزایش داده است، زیرا دسترسی به فعالیتهای اجتماعی در بسیاری از کشورها به شدت محدود شده بود. [
۳۸,
۳۹]. به نظر میرسد که این ارتباط برای زنان، که به نظر میرسد درجات بیشتری نسبت به مردان از فضای سبز سود میبرند، بیشتر بوده است [
۳۷].
تحقیق در مورد “ورزش سبز” (ورزش انجام شده در محیط های طبیعی [
۴۰]) در نظر گرفته است که آیا ورزش در طبیعت مزایایی فراتر از فعالیت بدنی در محیط های غیر طبیعی دارد یا خیر. [
۴۰]. اکنون نشان داده شده است که در مقایسه با شرایط کنترل مناسب، ورزش سبز می تواند استرس فیزیولوژیکی و روانی را کاهش دهد، احساس ارتباط اجتماعی را افزایش دهد و خلق و خو را بهبود بخشد. [
۴۱] و عملکرد شناختی [
۴۲]. نکته مهم این است که محیط های طبیعی ممکن است تجربه فرد از ورزش را تغییر دهد. یک بررسی در سال ۲۰۱۳ نشان داد که تلاش ادراک شده شرکتکنندگان در شرایط طبیعی با وجود دستیابی به سرعت آهسته دویدن سریعتر که توسط خود انتخاب میشود کمتر بود. [
۴۳]. این کاهش در تلاش درک شده، و افزایش انگیزه مرتبط، پتانسیل افزایش مشارکت عمومی با فعالیت بدنی منظم را دارد. با این حال، پشتیبانی محدودی از مزایای اضافی ورزش سبز وجود دارد، با مسائلی که عمدتاً از کیفیت پایین شواهد (اندازه نمونه کوچک و خطر بالای سوگیری) در حال حاضر ناشی میشود. [
۴۴].
۱٫۳٫ مطالعه فعلی
استرس مزمن و چاقی از نگرانیهای اصلی سلامت عمومی هستند و عوامل خطر قابل توجهی را برای انبوهی از بیماریهای غیرواگیر نشان میدهند. در اینجا، ما یک رویکرد تجربی را برای بررسی اینکه آیا مزایای کاملاً مستند فعالیت بدنی وجود دارد، اعمال میکنیم [
۱۹,
۲۰] با ورزش در یک محیط طبیعی، برخلاف شهری، تقویت می شوند.
۵٫ نتیجه گیری و پیامدها
ما پیادهروی در محیطهای سبز شهری و طبیعی را برای خلق و خو و استرس فیزیولوژیکی مفید یافتیم و مشاهده کردیم که پیادهروی در طبیعت مزایای بیشتری برای خلق و خو به همراه دارد (همانطور که توسط تعامل زمان تا محیط در عاطفه مرتبط با احترام نشان داده شد). اثرات اصلی محیط از نظر عاطفه مثبت و منفی نشان می دهد که ممکن است یک اثر پیش بینی کننده از قرار گرفتن در معرض طبیعت وجود داشته باشد که به موجب آن نگرش به طبیعت تأثیر محیط را بر خلق و خوی تقویت می کند. این یافته های اولیه پیامدهای مهمی برای سلامت عمومی دارند. اول، نتایج ما شواهدی را در حمایت از استفاده از ورزش ملایم برای نفع سلامت روان، صرف نظر از محیط، ارائه میکند. دوم، این مطالعه نشان میدهد که استفاده از فضاهای سبز برای ورزش ملایم، بهویژه جنگلها، میتواند برخی از مزایای سلامت روان اضافی را تسهیل کند. کار بیشتر، شامل تجزیه و تحلیل طولی پرقدرت از اثرات قرار گرفتن مکرر در معرض تمرینات بدنی در طبیعت، ممکن است بینش بیشتری در مورد تأثیر ورزش در محیط های طبیعی بر نشانگرهای سلامت و تندرستی ارائه دهد.