سطوح با انحرافات کوچک امکان بهره برداری از منظره و ایجاد حریم خصوصی بین دو خانه را می دهد. به این ترتیب، یک ساختمان دندانه دار ایجاد می شود و با مورفولوژی خاص طرح تطبیق داده می شود. به این ترتیب حیاط های بیرونی چند سطحی با جهت گیری به سمت چشم انداز ایجاد می شود. فضای حیاط برای ایجاد یک مجتمع مسکونی واحد مورد بهره برداری قرار می گیرد که با این وجود حریم خصوصی واحدها را حفظ می کند.

مهمانسرا و ساختمان اصلی هر دو دارای روزنه هایی هستند که فضای داخلی را با نمای بیرونی یکپارچه می کند و با استفاده از حیاط های محافظت شده از باد شمالی امکان رشد اقامتگاه را در ماه های تابستان فراهم می کند. یکی دیگر از ویژگی های غالب بنا، بازشوهای باریک بلند است که در نمای شطرنجی تکراری موزون پیدا می کند و بیان معماری را تشدید می کند.

سنگ تراشی به عنوان پس زمینه روبان سفید عمل می کند و دیوارهای حائل بزرگی ایجاد می کند و شیب بزرگ قطعه را با دسترسی ها یا دیوارهای قسمت زیرزمینی که با حیاط بیرونی بزرگ در نظر یکپارچه است، پل می کند. منطق روبان را می توان در جریان های منعطف که هم بین فضاهای نشیمن و هم بین سقف ایجاد می شود مشاهده کرد.

بازدیدکننده از راه پله مرکزی، بالاترین نقطه قطعه و جاده ای که بین دیوار سفید و حائل سنگی که یادآور سنگ خشک است، وارد می شود. از آنجا می تواند وارد ساختمان شود یا مسیر خود را به سمت سقف کاشته شده و قسمت های نشیمن ادامه دهد و از منظره خلیج لذت ببرد.

این ساختمان، اگرچه از مصالح و چیدمان معماری محلی الهام گرفته شده است، اما هدف آن بازتعریف آن از طریق یک منشور مدرن است. دوقطبی بین سطوح سفید و سنگی که محل سکونت را در بر می گیرد، فرمی با پلاستیسیته را برجسته می کند.