میدان، پارک ها و قیمت بن بست ها

شما می توانید در مورد من قضاوت کنید، اما، بین گذراندن ۱ ساعت روی تردمیل در باشگاه یا پیاده روی، در ۱ ساعت، سفر از خانه تا محل کار که تنها ۱۵ یا ۲۰ دقیقه با ماشین طول می کشد، من همیشه پیاده روی در شهر را ترجیح می دهم.

من کاملاً با عقاید دانیل لیبرمن، دیرینه‌انتروپولوژیست در دانشگاه هاروارد و نویسنده “ورزش” موافقم، که انسان برای انجام تمرینات برای او تکامل نیافته بود – که از دیدگاه تکاملی، فعالیت عجیبی است، زیرا همانطور که گفتم، ما انسان ها طوری برنامه ریزی شده ایم که از تلاش های غیرضروری اجتناب کنیم مصاحبه بی بی سی.

اگر برنامه‌ریزی شده‌ایم که از تلاش‌های غیرضروری در مورد فعالیت بدنی پرهیز کنیم، آیا می‌توانیم در مورد اختلافات و درگیری‌های مربوط به فضای شهری نیز همین را بگوییم؟ خوب بگذار ببینیم.

همچنین بدون هیچ نگرانی در مورد پیمودن کوتاه ترین مسیر، آخرین باری که این مسیر را انتخاب کردم، تصمیم گرفتم از Praça da Nascente عبور کنم. یکی از معدود فضاهای سبز و عمومی در محله، زمانی که یک نوع مالیخولیا بر من غلبه کرد. پس از تصویب در سال ۲۰۱۳ توسط جمعی اشغال کنید و در آغوش بگیریدکه چشمه‌ها را احیا می‌کرد، نهرهای کوچک، دریاچه‌ها را ایجاد می‌کرد، اسباب‌بازی‌ها را نصب می‌کرد و میدان را به فضایی اجتماعی تبدیل می‌کرد، بار دیگر خود را متروک دید، با چمن‌های بسیار بلند، مبلمان زنگ‌زده یا شکسته و بازدیدکنندگان بسیار کمی که هنوز با سگ‌های خانگی خود به آنجا می‌رفتند.

یکی از معدود قطعات زمینی که هیچ ساختمانی در آنجا ساخته نمی شود، به شماره ۲۱۹۵ آونیدا پمپیا، گروگان یکاختلاف حقوقی طولانی

زمین خالی در شماره ۲۱۹۵ Avenida Pompeia، در کنار Praça da Nascente. عکس: نمای خیابان گوگل

مورد Praça da Nascente تنها یکی از نمونه‌های متعددی است که نشان می‌دهد چگونه اختلاف بر سر قلمرو، عدم اعتماد و دشواری مصالحه منافع منجر به نتایجی می‌شود که همه ما در آن شکست می‌خوریم. مثال دیگر فهرست‌بندی است: در تمایل مشروع و مطلوب برای حفظ میراث تاریخی و معماری شهر و جلوگیری از تخریب آن به سادگی برای ساختن بناهای مشکوک، به فهرست‌بندی متوسل می‌شویم. با این حال، بدون طرح‌هایی که هزینه‌های نگهداری را برای مالکان کاهش می‌دهد و انواع مختلف استفاده و شغل را تشویق می‌کند، املاک فهرست‌شده اغلب متروکه می‌شوند.

یکی از راه‌حل‌هایی که قبلاً برای مشکل زمین مجاور Praça da Nascente پیشنهاد شده است، الحاق آن به میدان است و در ازای آن، شرکت ساختمانی صاحب زمین می‌تواند با گواهی‌های پتانسیل ساخت و ساز برای ساخت ساختمان‌ها در مکان‌های دیگر غرامت دریافت کند. ، چیزی شبیه به آنچه در پارک آگوستا رخ داد – اتفاقاً، نمونه دیگری از این که چگونه دشواری تطبیق منافع عمومی و خصوصی می تواند خسارت سنگینی بر شهر وارد کند. اگرچه آن را به عنوان یک پیروزی برای جامعه مدنی در برابر عمودی‌سازی افسارگسیخته مرکز گسترش‌یافته جشن می‌گیرند، ما نمی‌توانیم هزینه بسیار بالای اجرای پارک آگوستا برای سائوپائولو را نادیده بگیریم، همانطور که آنتونی لینگ و گیلرمه پریرا به خوبی تحلیل کردند.مقاله برای آشوب برنامه ریزی شده . گواهینامه های اعطا شده به شرکت های ساختمانی معادل ۲۰۵ میلیون دلار ارزش دارد، در حالی که آنها حدود ۱۱۰ میلیون دلار را برای به دست آوردن و حفظ زمین خرج کرده اند – یک “تجارت چین”، همانطور که طبقه بندی شده است.مقاله از El País

. بد نیست به یاد داشته باشید که ایده اولیه

برای زمین پارک آگوستا، که حتی در آن زمان توسط Conpresp (شورای شهرداری برای حفظ میراث تاریخی، فرهنگی و محیطی شهر سائوپائولو) تصویب شد، این بود که سه ساختمانی که قرار بود ساخته شوند تنها حدود ۳۰ درصد از زمین را اشغال کنند. زمین و ۷۰ درصد باقیمانده به یک پارک باز برای عموم اما با مدیریت خصوصی تبدیل می شود. بی اعتمادی قابل درک جمعیت در رابطه با کیفیت فضاهای خصوصی برای استفاده عمومی – من قبلاً به این موضوع در مقاله در آشوب برنامه ریزی شده

– پروژه را مسدود کرد و راه حل چند سال بعد با قیمت بالایی که قبلاً ذکر کردم و علاوه بر صرف هزینه هنگفت انرژی در درگیری ها و اختلافات حقوقی رسید. در خلوتاز زمین های اطراف تئاتر اوفیسینا که به مدت ۴۰ سال ادامه دارد، همه چیز نشان می دهد که ما نتیجه ای مشابه پارک آگوستا خواهیم داشت. خرید زمین توسط شورای شهر – که قبلاً موافقت کرده استخرید آن به مبلغ ۶۴ میلیون دلار ، با اکثریت ارزش (حدود ۵۰ میلیون دلار روپیه) ناشی از توافق نامه امضا شده توسط دادستانی عمومی است که تخصیص منابع از یک اقدام قانونی بهاجرای پارک رودخانه بیکسیگا

تئاتر Oficina و زمین خالی اطراف آن که سال ها پس از مسدود شدن پروژه های ساخت و ساز مراکز خرید، برج های تجاری و مسکونی به عنوان پارکینگ مورد استفاده قرار گرفت. اکنون انتظار می رود که پارک رودخانه بیکسیگا در آنجا ایجاد شود. عکس: نمای خیابان گوگل

همانطور که آنتونی لینگ و گیلرمه پریرا در مقاله خود نتیجه می‌گیرند، «انتخاب‌های بسیار طاقت‌فرسا، پتانسیل تکرار آن‌ها را کاهش می‌دهد، که ما را به فکر نیاز به راه‌حل‌های دیگری می‌اندازد که نه تنها استفاده از منابع شهرداری را بهینه می‌کند، بلکه توزیع اجتماعی و جغرافیایی آن‌ها را نیز بهینه می‌کند. در شهر “. به نظر من، این راه‌حل‌ها شامل توانایی توسعه پروژه‌هایی است که منافع عمومی و خصوصی را با هم ترکیب می‌کند و سود را برای شرکت‌های ساختمانی تضمین می‌کند و فضاهای عمومی با کیفیت و به خوبی حفظ شده برای شهر. از این نظر، ما باید چیزهای زیادی را با آثاری مانند ساختمان Jaraguá، در کنار Praça da Nascente دوباره یاد بگیریم – یک توسعه خصوصی که به زیبایی با محیط اطراف ادغام شده است. میدان کنار Shopping Cidade de São Paulo، در بلوک بین Alameda Santos، Rua Pamplona و Avenida Paulista، فضای سبز را به منطقه آورده است، مملو از جمعیت است و به نظر من نمونه خوبی از یک فضای خصوصی برای استفاده عمومی است که کار کرد. Oمجموعه B32

میدان Conjunto B32، در فاریا لیما. عکس: روبرتا انگلیسی

ایجاد یا تقویت عملکرد شوراهای مشارکتی و مشورتی برای پروژه‌های خاص، در موارد بحث‌برانگیزتر مانند Praça da Nascente و Teatro Oficina، با مشارکت جامعه مدنی و کارشناسان از حوزه‌های مختلف درگیر، می‌تواند راهی برای ایجاد اجماع باشد. توسعه پروژه های با کیفیت و کاهش هزینه های غیرضروری انرژی به دلیل درگیری ها و اختلافات حقوقی طولانی مدت.

توافق‌نامه‌ها و مشارکت‌هایی با بخش خصوصی برای حفاظت از میدان‌ها در حال حاضر وجود دارد، اما نتایج هنوز چیزی را باقی می‌گذارد و اغلب به حفظ فضا و قرار دادن تابلویی با نام شرکت، بدون سرمایه‌گذاری برای امکان استفاده‌های مختلف از تجهیزات محدود می‌شود. عمومی.

می دانیم که منابع شهرداری با توجه به نیازهای فراوان شهر کمیاب است، بنابراین سرمایه گذاری های خصوصی و نگهداری خصوصی فضاهای عمومی باید تشویق، استفاده، نظارت و بهبود هر زمان که فرصتی باشد.

چیزی که هیچ منطقی ندارد این است که در مناطقی که فاقد مناطق سبز و فضاهای عمومی هستند، با زمین های با ارزش فزاینده – مانند مرکز توسعه یافته سائوپائولو به طور کلی، و به ویژه ویلا پمپیا و بیکسیگا– اجازه دهید با میدان‌های متروکه، ساختمان‌های خالی، زمین‌های خالی یا فضاهایی که بسیار ضعیف از آنها استفاده می‌شود، زندگی کنیم.

همچنین منطقی نیست که ما همچنان به صرف تلاش‌های غیرضروری برای مناقشات طولانی که فقط مشکلات شهری را بدتر می‌کند – و راه‌حل آن معمولاً شامل حجم زیادی از منابع عمومی است که به ثروتمندترین مناطق شهر هدایت می‌شود، خرج می‌کنیم.