تحول شهری مدلین: مطالعه موردی

آ CityMakersیک جامعه جهانی از معمارانی که از شهرهای نمونه و سازندگان آنها می آموزند، با Archdaily برای انتشار مجموعه ای از مقالات در مورد بارسلونا، مدلین و روتردام همکاری می کنند. نویسندگان معماران، برنامه‌ریزان شهری و/یا استراتژیست‌های پشت پروژه‌هایی هستند که این سه شهر را متحول کردند و در دوره‌های آموزشی مورد مطالعه قرار می‌گیرند. “مدارس شهرها“e”دوره های مستند“ تولید شده توسط CityMakers. به همین مناسبت، ویکتور رسترپو، هماهنگ کننده CityMakers در Medellín، مقاله خود را با عنوان “Medellín: A Case Study” ارائه می دهد.

مدلین به عنوان یک نمونه الهام بخش برای بسیاری از شهرهای جهان برجسته است. شهری است که از ترس عمیق جمعی به شور و شوق امیدوارانه ای برای زندگی شهری و اجتماعی تبدیل شده است که ویژگی آن کیفیت و همزیستی است. بحران شهر همیشه با خشونت و قاچاق مواد مخدر همراه بوده است. با این حال، این بحران ساختاری تر و عمیق تر است، به بسیاری از عوامل دیگر پاسخ می دهد که برخی از آنها مانند بسیاری از شهرهای آمریکای لاتین با رشد شتابان جمعیت آن مرتبط است.

بیشتر بخوانید: پادکست شماره ۹۴ | طرح های جزئی و پروژه های شهری در کلمبیا: مورد مدلین

از زمان استقلال کلمبیا، مدلین این شهر در نیمه اول قرن نوزدهم به مرکز منطقه ای استان آنتیوکیا تبدیل شد. طلا و قهوه عمده ترین صادرات کشور در قرون ۱۹ و ۲۰ بود که منجر به انباشت سرمایه و ایجاد صنایع شد که شهر را تا سال ۱۹۵۰ به عنوان مرکز اصلی صنعتی کشور مستحکم کرد. این شرایط پیشرفت و ثبات باعث مهاجرت شد. ، که به طور نامنظم و غیررسمی در دامنه و اطراف شهر مستقر شدند. در این زمان، پروژه‌های زیرساختی و خدماتی قابل توجهی توسعه یافتند که آینده شهر را شکل دادند: ساخت و راه‌اندازی راه‌آهن Antioquia (1870-1930)، نصب برق (۱۸۹۸)، نصب قنات (۱۹۱۴) و برق. تراموا (۱۹۲۱).

شهر درگیری

از دهه ۱۹۵۰ به بعد، شهر رشد قابل توجهی از جمعیت را تجربه کرد، که با خود شهرنشینی را به همراه داشت که از توانایی ایالت برای ارائه راه حل های برنامه ریزی شده مسکن پیشی گرفت و بازار غیررسمی زمین و مسکن به سرعت توسعه یافت.

عامل دیگری که بیشترین تأثیر را داشت، ظهور قاچاق مواد مخدر در محلات بود. در خیابان‌های باریک و زندگی شهری، قاچاق مواد مخدر محیط مساعدی برای رونق یافت. همانطور که همه می دانند، مدلین در دهه های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ در یک بحران عمیق فرو رفت. مدلین به شهری با جغرافیای متضاد اقتصادی، اجتماعی و شهری تبدیل شده است.

با این حال، بحران کاتالیزوری برای دگرگونی شهر شد. با کمک سایر رویدادهای گذار سیاسی و اجتماعی در طی این سال‌ها، که به دنبال خودمختاری ارضی و مشارکت شهروندان بیشتر بود، استراتژی‌های مداخله عمومی برای سرزمین‌هایی ایجاد شد که مشخصه آن‌ها غیررسمی، بی‌نظمی و تأثیر اجتماعی ناشی از خشونت و سهل انگاری دولت بود.

شهر پروژه های یکپارچه شهری (PUI)

O PUI این نتیجه چندین سال، چندین پروژه قبلی، دانشگاهیان، سیاستمداران و شهروندانی است که در گفتگو و کار جمعی راهبردی مطلوب برای بازسازی مناطق یافتند.

برخی از سوابق مهمی که الهام‌بخش اصول و استراتژی‌های اقدام برای پروژه‌های شهری یکپارچه (PUI) هستند عبارتند از: برنامه فاولا بایرو در ریودوژانیرو، تجربه بوگوتا (کلمبیا در دهه ۱۹۹۰)، مداخله در محله‌های پیرامونی در بارسلونا و برنامه یکپارچه برای برنامه بهبود محله های غیرعادی در مدلین – PRIMED. درس های آموخته شده از هر یک از اینها اساس شهرسازی اجتماعی در مدلین را تشکیل داد. به همین ترتیب، سیستم حمل و نقل عمومی مترو از آنجایی که محورها و ایستگاه های تحرک آن عناصر فعال و ادغام کننده PUI ها شدند، اساسی بود.

بیشتر بخوانید: میراث فراموش شده برنامه Favela-Bairro

PUI ها یک استراتژی مداخله ای هستند که از مدل شهرسازی اجتماعی متشکل از سه جزء فیزیکی، اجتماعی و نهادی استفاده می کنند. مؤلفه فیزیکی مبتنی بر مداخلات شهری در مقیاس‌های مختلف است که شامل پروژه‌های تأثیرگذار با کیفیت زیبایی‌شناختی بالا در فضای عمومی، تأسیسات جمعی، مسکن، تحرک و محیط‌زیست است – زنجیره‌ای از پروژه‌ها که به تدریج قلمرو را متحول می‌کند. مؤلفه اجتماعی مبتنی بر استراتژی گفتگوی مداوم است. این مکانیسم قبل از مداخلات فیزیکی به قلمروها می رسد و سناریوهایی برای شناسایی مشکلات و فضاهایی برای درک و پیشنهاد ایجاد می کند. انجمن یکی از نویسندگان است و پروژه ها را قبل، حین و بعد از آن نظارت می کند. این جزء در جستجوی دائمی برای احساس تعلق و پایداری است. در نهایت، مؤلفه نهادی هماهنگ کننده اقدامات تمام ادارات شهرداری می شود و حمایت مداوم را تضمین می کند. بسیاری از تسهیلات به فضاهای شهرداری برای کارهای محلی تبدیل می شوند و همه اقدامات لازم را برای حفظ سناریوهای مشارکت فعال شهروندان هماهنگ می کنند.

این شهر در مناطق شمال شرق، شرق، شمال غرب و غرب میانه خود PUI طراحی و اجرا کرده است.

منطقه شمال شرقی PUI: کمون ۱ و ۲ – محبوب و سانتا کروز

انتخاب این کمون ها برای توسعه اولین PUI بر اساس شناسایی منطقه ای با پایین ترین شاخص های کیفیت زندگی و بیشترین تعداد قتل در سال ۲۰۰۴ بود. علاوه بر اینکه از نظر تاریخی منطقه ای با بیشترین رشد جمعیت و غیررسمی است مسکن، یک منطقه پیرامونی قطع شده بود. یکی دیگر از عوامل اساسی محل است متروکابل، که در دست ساخت بود، فرصتی برای بیان پروژه ها و برنامه های استراتژیک برای سیستم تحرک ساختاری شهر بود.

تشخیص هر یک از مؤلفه ها منجر به نتیجه گیری مداخله شد. از نقطه نظر کالبدی، جنبه‌های زیست‌محیطی و منابع مختلف آب و خاک و همچنین ساختارهای مختلف شهری زیرمجموعه‌ها و بلوک‌ها، ساختار راه و مولفه مسکن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. از جنبه اجتماعی، تحلیل بر سطح تحصیلات، دسترسی به سلامت، درآمد سرانه و قتل متمرکز است. و در مولفه نهادی، تمامی ادارات در شهرداری به فراخور رسالت خود مطالعه دقیقی انجام می دهند.

«در تشخیص، خیابان به لحاظ فیزیکی و نمادین یک عنصر کلیدی در نظر گرفته شد. با کمبود فضای عمومی که این محله‌ها داشتند، خیابان محل ملاقات، محل ترانزیت و در عین حال مکان است. بنابراین خیابان به صحنه اصلی تبدیل شد.» بنابراین، یکی از شرط‌های بزرگ PUI طراحی و بازسازی خیابان برای تعامل اجتماعی، سرگرمی و ارتباط، علاوه بر همه پروژه‌های زیرساختی و تجهیزات چند مقیاسی بود.

یک پل دیدبانی

یکی از نمادین‌ترین پروژه‌ها، پل مشاهده‌ای در محله اندلس است که La Francia نام دارد، پروژه‌ای جامع برای اتصال محله‌ها، گرد هم آوردن شهروندان، اندیشیدن به شهر به دلیل قرار گرفتن در دامنه تپه، علاوه بر تأثیر اجتماعی بسیار زیاد آن بر شرایط خشونت در منطقه . این پل به نماد اتحاد و آشتی محله‌ها تبدیل شد، زیرا تا آن زمان خطوط موهومی به دلیل رقابت بین گروه‌ها وجود داشت.

سه سنگ برای مطالعه و یادگیری

Parque Biblioteca España بیش از یک ساختمان است، این یک جغرافیای عملیاتی دامنه تپه است، سه جلد بزرگ سیاه رنگ که یک سالن، اتاق های آموزشی و کتابخانه را در خود جای داده است. طراحی تکه تکه آن باعث انعطاف پذیری و استقلال در استفاده می شود. این پروژه به عنوان یک الگوی آموزشی و فرهنگی در مناطق با نرخ ترک تحصیل از دبیرستان عمل می کند. به نمادی از تاب آوری و تعلق برای همه شهروندان تبدیل می شود.

در PUI ها، تعهد به معماری با کیفیت با حس زیبایی شناسی بالا وجود دارد که هدف آن دادن معنای جدید به مکان ها و ساکنان آن است. دادن بهترین خود پیامی از شایستگی است.

بیشتر بخوانید: فاولاهای آمریکای لاتین: پروژه های بهبود و مشارکت جامعه

کمون ۱۳ – سان خاویر

تشخیص انجام شده برای این منطقه در غرب شهر، در شرایط حاشیه‌ای و خشونت مشابه کمون‌های ۲ و ۳، سطح بالایی از بی‌ثباتی را در سیستم‌های حمل‌ونقل در شیب‌های تند و تراکم مسکن بالا نشان داد. استراتژی این منطقه مبتکرانه و مخاطره آمیز بود و از طریق پله برقی، نتیجه کارگاه های جمعی و اجتماعی شدن با شهروندان برای حل مسائل حرکتی در بخش اجرا شد. این پله ها با پارک های کوچک، پل های روگذر و مسیرها در سراسر توپوگرافی کوهستانی ادغام شده اند و زندگی پر جنب و جوش خیابانی و تعامل اجتماعی را تقویت می کنند.

از طریق این مداخله فیزیکی، Comuna 13 مرکز فوق‌العاده‌ای برای توسعه اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی، بهبود کیفیت زندگی ساکنان و ایجاد یک برند شناخته‌شده در سطح جهانی ساخت. امروزه نه تنها ساکنان این محله از پله ها، پل ها و خیابان های آن عبور می کنند، بلکه جهان، فرهنگ و سرگرمی نیز به آنجا رسیده است.

علیرغم چالش هایی که هنوز هم با آن مواجه است، مدلین به اختراع مجدد خود و سازگاری با چالش های جدید قرن بیست و یکم ادامه می دهد. تجربه او نشان دهنده قدرت برنامه ریزی یکپارچه و مشارکت جامعه در تحول شهری و اجتماعی است.

ویکتور رسترپو آلوارز او یک معمار از دانشگاه بولواریای پاپی مدلین است و دارای مدرک کارشناسی ارشد در معماری بیمارستان از دانشگاه پلی تکنیک کاتالونیا است. او به عنوان یک حرفه ای، در بخش دولتی در مدیریت، طراحی و اجرای پروژه های زیرساختی شهری و بیمارستانی در نهادهایی مانند شرکت توسعه شهری، متروپلاس، دولت آنتیوکیا مشغول به کار شد و در حال حاضر برای پروژه های زیرساختی استراتژیک سلامت برای Metrosalud مشاوره ارائه می دهد. در بخش خصوصی، او به عنوان مدیر پروژه در شرکت Ciclo Urbano، یک دفتر معماری و محوطه سازی مستقر در شهر Medellin کار می کند. او همچنین بخشی از تیم CityMakers است که به دنبال ایجاد فضاهایی برای گفتگو و دانش پیرامون ساخت و ساز جمعی شهر است.

مقاله در ابتدا منتشر شده است آرک دیلی، در آوریل ۲۰۲۴٫