تولید مواد غذایی زمانی در حومه روستا بود. اما امروزه علاقه مندان مزایایی را برای همه جوامع – از جمله ساکنان شهرها – از درگیر شدن بیشتر با غذا از طریق رشد و توزیع و همچنین پختن و خوردن آن ترویج می کنند. در شهرهای در حال مرگ مانند دیترویت، زمین‌های متروکه و حفره‌های شهری به‌عنوان باغ‌های غذا، بازارهای کشاورزان و مکان‌های غذای پاپ‌آپ دوباره اختراع شده‌اند، در حالی که لندن پرطرفدار فهرست‌های انتظار اختصاص داده شده و فضاهای پشت بام پر از باغچه‌ها، مرغداری‌ها، کندوهای زنبور عسل و سطل‌های کمپوست است. بزرگ کردن خودت خشم است. ابتکار رشد سرمایه ۲۰۱۲ فضای رشد جدید در لندن در طول سال المپیک ایجاد کرد و پروژه Food Milton Keynes از تولید غذای شخصی در مقیاس کمپین Dig for Victory در زمان جنگ حمایت می کند. این روند همچنین در حال افزایش است و معماران آسمان‌خراش‌های آینده‌نگر با مزارع با فناوری پیشرفته و شهرهای ۳۰ طبقه خوک‌ها را طراحی می‌کنند. یکی از این پیشگامان، سی جی لیم، استدلال می کند که چنین ترکیبی از کشاورزی و شهرنشینی، پایداری شهری و زیست محیطی بلندمدت ایجاد می کند.

CityThinking.org ما را تشویق می کند که یک کشاورز شهری شویم و نسبت به آن احساس رضایت کنیم. اما کشاورزی شهری به عنوان راه حلی برای طیف وسیعی از مشکلات اجتماعی و سیاسی تلقی می شود. ترس های اخیر غذایی مانند رسوایی گوشت اسب همه ما را وادار کرده است که کمی بیشتر درباره آنچه می خوریم فکر کنیم. برخی معتقدند که پرورش غذای خودمان یک راه حل ابتکاری است که شهروندان را توانمند می کند و انحصار کشاورزی صنعتی را به چالش می کشد. علاوه بر این، جنبش کشاورزی شهری مدعی است که به بسیاری از سوالاتی که در حال حاضر در مورد شهرها مطرح می شود، پاسخ دارد. مایل غذا؛ سلامت روان؛ همسایگی (یا فقدان آن)؛ روابط بین نسلی و حتی تحرک اجتماعی.

در حالی که بسیاری از سفالگری در یک قطعه زمین یا پرورش گوجه فرنگی در یک جعبه پنجره لذت می برند، کشاورزی شهری تا چه حد می تواند راه حلی برای مشکلات بی شماری باشد که مدعی حل آن است؟ وقتی یک فعال دیترویتی می گوید هدفش این است که رابطه مردم را با سرزمین و خودشان تقویت کند، آیا این ممکن است – یا حتی معقول؟ آیا این به ما کمک می‌کند تا بر نارسایی‌های سیستم غذایی جهانی‌شده غلبه کنیم و شهرها را با فضایل ادعایی جوامع روستایی آغشته کنیم، یا فقط یک مد شهری دیگر است؟

سخنرانان:

	در آناند دو اقتصاددان، اتحادیه ملی کشاورزان
	استیون هارگریو رئیس، London Farmers' Markets Ltd. رئیس هیئت امنا، اصلاحات
	سی جی لیم کارگردان، Studio 8 Architects; استاد معماری و طراحی فرهنگی، بارتلت، دانشگاه کالج لندن؛ نویسنده، شهر غذا (آینده)
	ویکی ریچاردسون مدیر معماری، طراحی و مد، شورای بریتانیا؛ کمیسر، پاویون بریتانیا در دوسالانه معماری ونیز
صندلی:
	جیسون اسمیت هماهنگ کننده داوران، مسابقه موضوعات بحث و گفتگو؛ روزنامه نگار آزاد; یکی از بنیانگذاران سالن بیرمنگام

تولید شده توسط: