فورد در حالی که آینده خود را ترسیم می کند، ایستگاه قطار دیترویت را نجات می دهد

وقتی کریستین روبیو در جنوب غربی دیترویت بزرگ می‌شد، هرگز آنقدر کنجکاو در مورد ایستگاه قطار بسته‌ای که بالای محله‌اش بود، نبود. این ساختمان در چند مایلی غرب مرکز شهر، یکی از بارزترین نمادهای زوال شهری در شهر بود و برای عکاسانی که می خواستند زوال آن را ثبت کنند، مورد توجه قرار گرفت.

علاقه آقای روبیو در دبیرستان پس از تماشای موزیک ویدیوی «Beautiful» در سال ۲۰۰۹ تشدید شد، که رپر شهر امینم را در حال قدم زدن در ساختمان ویران شده Beaux-Arts با سقف های طاق دار و ستون های بلند، پنجره های شکسته، گرافیتی های رنگین کمانی و وسایل شکسته نشان می داد. .

آقای روبیو، ۲۹ ساله، مدیر یک رستوران مکزیکی، که ۲۰ سال پیش از جالیسکو، در مرکز غرب مکزیک، به جنوب غربی دیترویت نقل مکان کرد، گفت: از آن زمان، “می خواستم به آنجا بروم، چه رها شده باشد یا نه.” اکنون ما فرصتی برای انجام آن داریم.»

شرکت خودروسازی فورد در سال ۲۰۱۸ ایستگاه مرکزی میشیگان را از خانواده ثروتمند مورون به قیمت ۹۰ میلیون دلار خرید و از آن زمان تاکنون صدها میلیون دلار برای بازگرداندن آن به زیبایی اصلی خود هزینه کرده است. برنامه فورد ایجاد یک مرکز همکاری و نوآوری با کارگران و استارتاپ‌ها و کسب‌وکارهای مستقل درگیر در مسائل تحرک و حمل‌ونقل است. علاوه بر این، امیدوار است که در آینده ایستگاه را به محل تجمع اجتماع با فروشگاه‌های خرده‌فروشی، یک رستوران مقصد، یک فضای رویداد، یک هتل و احتمالاً خدمات Amtrak در این نزدیکی تبدیل کند.

در ۶ ژوئن، آقای روبیو قصد دارد در میان ۱۵۰۰۰ شرکت کننده در یک کنسرت در فضای باز، با حضور امینم و دیگران، برای جشن بازگشایی رسمی باشد.

این ایستگاه که در سال ۱۹۱۳ تکمیل شد، روزانه بیش از ۴۰۰۰ مسافر را در اوج خود در دهه ۱۹۴۰ می دید. در سال ۱۹۸۸ بسته شد و در نهایت به آهنربایی برای خراش‌ها، خرابکاران، هنرمندان گرافیتی، کاشفان شهری و بی‌خانمان‌ها تبدیل شد.

ویلیام فورد، رئیس اجرایی شرکت خودروسازی فورد، اکنون شرکتی را اداره می‌کند که پدربزرگش در سال ۱۹۰۳ راه اندازی کرده بود. “برای من جالب بود که این هدف عالی برای ایستگاه مرکزی میشیگان بود.”

وی افزود: ما می خواهیم دیترویت بار دیگر به مقصدی تبدیل شود که در آن آینده اختراع می شود و عنوان خود را به عنوان شهر موتور برای نسل های آینده حفظ کند.

در مجموع، فورد نزدیک به ۱ میلیارد دلار برای ایجاد یک پردیس ۳۰ هکتاری، در نهایت با هزاران کارگر، با ایستگاه به عنوان مرکز اصلی – همراه با سایر ساختمان‌های متعلق به شرکت، از جمله Newlab، یک انبار کتاب سابق در مجاورت که آخرین بار افتتاح شد، هزینه خواهد کرد. سال و در حال حاضر ۹۷ استارتاپ و حدود ۶۰۰ کارگر را در خود جای داده است.

این شرکت امیدوار است که ایستگاه، در محیط شهری پر جنب و جوش خود، استعدادهای درجه یک را در یک زمان گیج کننده برای صنعت خودروسازی به شدت رقابتی جذب کند، زیرا آینده خود را با وسایل نقلیه خودران، الکتریکی و هیبریدی تنظیم می کند. این شرکت انتظار دارد که بیشتر محوطه دانشگاه در سه تا پنج سال آینده آنلاین شود، اولین مستاجران در ماه ژوئن به ایستگاه منتقل می شوند و برخی از کارگران فورد در پاییز امسال جابجا می شوند.

اما در میان هیجان در مورد بازسازی و افتتاح، و فرصت هایی برای مشاغل و سرمایه گذاران، ساکنان قدیمی مانند آقای روبیو نگران این هستند که چگونه این امر بر محله های اطراف تأثیر می گذارد.

او گفت: «بسیاری از مردم نگران اعیانی‌سازی هستند، به‌ویژه با افزایش ارزش دارایی، مالیات و اجاره‌بها از زمانی که فورد ایستگاه را خرید و تلاش خارجی‌ها برای خرید ملک. برخی از ساکنان شکایت دارند که بنگاه های املاک و سرمایه گذارانی که به دنبال خانه برای خرید هستند، بارها به آنها مراجعه کرده اند، که باعث شده حداقل یکی، در خیابان سنت آن نزدیک، تابلوی “فروش نیست” را در ملک خود نصب کند.

این ایستگاه در کورک‌تاون، منطقه‌ای قدیمی اما امروزی شیک، در مرز مکزیکن‌تاون، محله‌ای بیشتر طبقه کارگر است که برخی از آن به عنوان جنوب غربی یاد می‌کنند.

کورک‌تاون زمانی محل ورزشگاه تایگر و تعدادی میخانه ایرلندی بود. در سال‌های اخیر، این مکان به محلی برای رستوران‌ها و بارهای جدید تبدیل شده است، در حالی که سنت‌هایی مانند رژه روز سنت پاتریک را حفظ می‌کند و همچنان خانه لیگ گیلیک دیترویت، یک باشگاه اجتماعی ایرلندی-آمریکایی است. آپارتمان های جدید و مدرن به موجودی مسکن خانه های تک خانواده و دوبلکس عمدتا قدیمی اضافه شده است.

Mexicantown، درست در پشت ایستگاه، با رستوران‌های قومی، کارخانه‌های تورتیلا، کامیون‌های غذاخوری تاکو و بوریتو، نانوایی‌ها و نقاشی‌های دیواری، و رژه سالانه Cinco de Mayo، حضور قوی لاتین‌ها را حفظ می‌کند. با گذشت زمان، افراد با پیشینه‌های قومی و نژادی مختلف به جامعه نقل مکان کرده‌اند و در نتیجه جمعیت التقاطی‌تری پیدا کرده‌اند.

سوزانا ویارئال گارزا، ۶۳ ساله، صاحب نسل دوم Tamaleria Nuevo León، یک فروشگاه تامالی در سایه ایستگاه، احساساتی مشابه احساسات آقای روبیو، مدیر رستوران را تکرار می کند.

خانم “آنچه من نگران آن هستم این است که افرادی که اینجا زندگی می کنند، که ۳۰، ۴۰، ۵۰ سال است اینجا هستند، نمی توانند از عهده افزایش مالیات برآیند، و آنها را از خانه بیرون می کنند.” ویارئال گارزا گفت. پس از اینکه فورد ایستگاه را خرید، «در آن دو هفته اول»، او گفت: «من چپ و راست از املاک تماس می گرفتم». همه آنها علاقه مند بودند که خانه او را فهرست کنند.

او همچنین تماس هایی از افرادی در فلوریدا و نیوجرسی دریافت کرده است که علاقه مند به خرید رستوران او هستند. او گفت: “آنها حداقل هفت بار در یک هفته آمدند و در زدند.” یکی ۸۰۰۰۰۰ دلار پیشنهاد داد.

گفتم: نه. گفتند: قیمت شما چند است؟ گفتم: «قیمت ندارم، فروشی نیستم».

مشاوران املاک به او گفته اند که می توانند ۳۰۰۰۰۰ دلار برای خانه او که یک دهه پیش حدود ۳۵۰۰۰ دلار ارزش داشت دریافت کنند.

رابرت وارفیلد، ۷۵ ساله، که از سال ۲۰۰۵ در خانه‌ای در نزدیکی ایستگاه زندگی می‌کند، آن را متفاوت می‌بیند. او از نوسازی فورد و در نتیجه افزایش ارزش ملک استقبال می کند. او گفت که ایستگاه رو به وخامت ارزش خانه را کاهش می دهد.

آقای وارفیلد، مدیر عامل مؤسسه جوانان بینگ، گفت: «این خیلی ضعیف به نظر می رسید، مایوس کننده بود. “مثل یک فیل در اتاق بود: نشستن در وسط جامعه این هیولا بودن هیچ بود.”

آقای وارفیلد انتظار خروج دسته جمعی از ساکنان را ندارد که با قیمت های بالا به فروش می پردازند. او گفت: «این افراد در این جامعه مستقر هستند. و من فکر می کنم که آنها از این واقعیت که ارزش جامعه اکنون به رسمیت شناخته شده است، قدردانی می کنند.

ریچارد گونزالس، ۵۳ ساله، مکانیک کامیون که در شهر مکزیکو بزرگ شده و تابلوی “فروش نیست” را نصب کرده است، از این تغییر استقبال می کند، از جمله ساکنان جدیدی که از زمان اعلام فورد به آنجا نقل مکان کرده اند. او گفت: “من آن را دوست دارم.” آنها سعی می کنند از اموال خود مراقبت کنند. آن چیزی است که من دوستش دارم.”

جاشوا سیرفمن، مدیر اجرایی میشیگان سنترال، یکی از شرکت‌های تابعه فورد، گفت که این شرکت به نیازهای جامعه حساس است و به طور مرتب با ساکنان و سازمان‌ها درگیر گفتگو و همکاری است: «ما از نیازها بسیار آگاه هستیم. رشد ما باید به رشد همه کمک کند.»

در مورد شهردار دیترویت، مایک دوگان، او اذعان کرد که تغییر «به طور کلی مردم را مضطرب می‌کند»، اما افزود: «من می‌گویم اکثر مردم فکر می‌کنند این واقعیت که ارزش دارایی‌شان در حال افزایش است مشکل خوبی است.»

وی ادامه داد: طی دهه گذشته، هیچ منطقه ای از شهر از نظر ارزش دارایی سریعتر از جنوب غربی دیترویت رشد نکرده است. قیمت خانه ها سه برابر شده است و ثروت زیادی برای ساکنان ایجاد کرده است. از نظر من این بهترین محافظت شما از تغییر محله است.»

آقای دوگان گفت که مستاجران چندان خوش شانس نبوده اند، زیرا برخی اجاره ها در این منطقه به شدت افزایش یافته است.

وی گفت که این شهر ۳۰ میلیون دلار کمک بلاعوض از اداره مسکن و شهرسازی برای ساخت ۵۵۰ واحد استیجاری مقرون به صرفه در این منطقه دریافت کرده است و پروژه های دیگری نیز با واحدهای ارزان قیمت در دست اقدام است.

باب رابرتز، مالک ایرلندی مک‌شین و رئیس انجمن تجاری کورک‌تاون، گفت که با بیش از نیمی از مشتریانی که در دو سال گذشته به دلیل افزایش اجاره بها از کورک‌تاون نقل مکان کرده‌اند، صحبت کرده است. و در حالی که از نوسازی ایستگاه قطار استقبال می کند، گفت که اجاره خانه اش امسال ۳۰ درصد افزایش یافته است. او نگران است که ممکن است ادامه یابد.

پس از اعلام فورد، تحولات دیگری نیز به وجود آمد. یک هتل بوتیک و ساختمان های آپارتمانی سطح بالا در نزدیکی آن ساخته شده است. و در ماه مه، تیم فوتبال نیمه حرفه ای شهر، دیترویت سیتی اف سی، اعلام کرد که در حال ساخت یک استادیوم در کورک تاون است، جایی که از خانه فعلی خود در همترامک نقل مکان خواهد کرد.

برای آقای فورد، ایستگاه یک دستاورد افتخارآمیز است و احتمالا بخشی از میراث خانوادگی او در دیترویت خواهد بود.

به یاد دارم که در جوانی به این ایستگاه آمدم و فکر می کردم این بزرگ ترین ساختمانی است که تا به حال دیده بودم. با گذشت زمان، به نمادی از افول دیترویت تبدیل شد. هر روز کنار ایستگاه رانندگی می‌کردم و با خودم بحث می‌کردم و می‌گفتم: «اگر بتوانم راهی پیدا کنم که آن را به شیوه‌ای مرتبط به زندگی برگردانم، چه می‌شد؟»