Dharavi بزرگترین منطقه فقیر نشین آسیا است و تا حد زیادی به عنوان یک زخم چشم در شهرنشینی شدید بمبئی در نظر گرفته می شود. فاضلاب روباز، کلبه‌های شلوغ، خطوط کوچک و شرایط بد زندگی، همگی تصاویر رایج این مکان هستند. با وجود این محدودیت‌ها، Dharavi به یک اکوسیستم بسیار پویا و پر رونق تبدیل شده است که توسط فرهنگ‌ها و بخش‌های اقتصادی متنوعی که جامعه را تشکیل می‌دهند، تغذیه می‌شود. تقریباً ۵۲۰ هکتار زمین دارد و در مرکز بمبئی واقع شده است که توسط پروژه های مسکونی و تجاری در حال گسترش مختلف احاطه شده است. این شهر به عنوان یک شهر ماهیگیری شروع به کار کرد، اما زمانی که طاعون در سال ۱۸۸۴ هند را فرا گرفت، دولت بریتانیا بخش عمده ای از صنعت خود را به Dharavi، منطقه ای دور از شهری بمبئی منتقل کرد. جمعیت دراوی از آن زمان به بعد افزایش یافته است و اکنون یک میلیون نفر یا بیشتر جمعیت دارد. چرم، کالاهای قابل بازیافت، سفالگری و سایر صنایع در نتیجه اقتصاد غیررسمی این کشور به وجود آمده اند.
زندگی در دراوی
به دلیل کمبود زمین و افزایش سرسام آور قیمت املاک در بمبئی، بسیاری از مردم به محله های فقیر نشین شهر پناه برده اند. مردم ساکن در محله های فقیر نشین بار زندگی روزمره را در قالب بیماری ها و کمبود نیازهای اولیه انسانی تحمل می کنند. مردم به دلایل مختلفی به محله های فقیر نشین نقل مکان می کنند که یکی از آنها کمبود مسکن ارزان قیمت در مرکز و حومه شهر است. برای کاهش عواقب قابل توجه انسان محور، برای یک شهر مهم است که به هر طبقه درآمدی رسیدگی کند.
شرایط زندگی ضراوی به موضوع داغ انتقاد در سالن های داخلی و بین المللی تبدیل شده است. این مقاله دو عنصر اصلی زندگی در محله های فقیر نشین دراوی و همچنین ابتکاراتی که برای بازسازی این منطقه انجام شده است را تشریح می کند.
مسکن:
داراوی با تراکم جمعیتی در حدود ۲۷۷۱۳۶/کیلومتر مربع (۷۱۷۷۸۰/میل مربع) یکی از پرجمعیت‌ترین مکان‌های جهان است. ساکنان دراوی، مانند اکثر زاغه نشینان در سراسر جهان، در واحدهای مسکونی غیرقانونی با امکانات کم زندگی می کنند و از نظر اجتماعی محروم هستند. مساحت اکثر آنها ۱۲۰ فوت مربع است و می تواند چهار تا ده نفر را در خود جای دهد. افرادی که دارای پیشینه های اجتماعی-اقتصادی پایین هستند می توانند در اینجا زندگی کنند زیرا اجاره بها به میزان قابل توجهی کمتر از سایر نقاط شهر است. آشپزخانه، انباری و بخش خواب که ممکن است به عنوان اتاق نشیمن نیز مورد استفاده قرار گیرد، همگی از ویژگی های مشترک این خانه ها هستند. ساکنان تحت فشار غیرقابل تحمل سکونتگاه‌های غیررسمی تنگ محله‌های فقیرنشین و ساخت‌وسازهای شکننده قرار گرفته‌اند که با تغییرات شدید آب و هوا و سیل بمبئی بدتر شده است. وضعیت به حدی رسیده است که غیرقابل سکونت است. زنان نیز باید در فضایی خطرناک با حداقل حریم خصوصی زندگی کنند.
سرویس بهداشتی:
بهداشت عمومی در دراوی مدتهاست که موضوع نگرانی بوده است. اکثر زاغه نشینان به دستشویی ها و توالت های عمومی متکی هستند که اغلب کثیف هستند. آب از لوله های عمومی که بر فراز زاغه پراکنده شده اند در دسترس است. علاوه بر این، دستشویی های معدود موجود کثیف و به طرز خطرناکی خراب هستند. نهر مهیم یک آبراه محلی است که در آن مردم محلی به طور مرتب ادرار و مدفوع می کنند و در نتیجه باعث شیوع بیماری های عفونی می شود. در محله های فقیر نشین، چاه های کمی وجود دارد که آب غیر شرب تولید می کند. به دلیل کمبود آب آشامیدنی، ساکنان برای شستن لباس ها و آب آشامیدنی به نهرها و چاه ها تکیه می کنند که این امر سلامت و بهداشت را بدتر می کند. افزایش آلاینده‌های هوا، بوی بد، و شرایط سپتیک ناشی از باز بودن فاضلاب و عدم وجود منطقه‌ای برای دفع زباله است.
وضعیت توسعه مجدد:
با وجود این شرایط، Dharavi از نظر ارتباط مکان در مناظر شهری بمبئی بسیار نویدبخش است. ارزش زمین آن ۱٫۳ میلیارد دلار تخمین زده می شود و در نزدیکی مراکز تجاری بمبئی در محل اتصال دو راه آهن اصلی قرار دارد. در زیر لایه پر از خانه های کانکس به اندازه قوطی کبریت، صنایع داراوی بیش از یک میلیارد دلار درآمد سالانه ایجاد می کند.
اداره ایالتی ماهاراسترا نیاز به توسعه مجدد Dharavi را پذیرفته است و در موارد متعدد سعی کرده است یک طرح پیشنهادی تهیه کند. از سوی دیگر، نابرابری بین دولت و سایر ذینفعان زاغه نشینی منجر به یک بن بست پنج دهه شده است.
آب، برق، مستراح و دفع فاضلاب همگی بخشی از آن بودند برنامه بهبود زاغه (SIP) در سال ۱۹۷۲ که برای ارائه تسهیلات اولیه به محله های فقیر نشین طراحی شده بود. با وجود این، به دلیل عدم سرشماری کامل از محله های فقیر نشین بمبئی، نتوانست این برنامه ها را اجرا کند. در سال ۱۹۷۶، دولت تلاش کرد تا “وضعیت مشروع” را به ساکنان زاغه‌ها اعطا کند. ساکنان ملزم به ارائه شناسه تصویری و پرداخت هزینه اسمی بودند که بخشی از آن به عنوان اجاره زمین به دولت پرداخت می شد. این برنامه به ساکنین این امکان را می‌دهد تا برخی از خانه‌های قدیمی را بازسازی کنند و بر روی سازه‌های موجود خانه‌ای بسازند. برق و آب نیز فراهم شد. اما به دلیل مشکلات اداری ناشی از عدم وجود سوابق معتبر در مورد تعداد ساکنین و منازل، این طرح در سال ۹۱ لغو شد.
بانک جهانی حمایت کرد برنامه ارتقاء زاغه (SUP) در سال ۱۹۸۵٫ تحت این طرح، زمین های زاغه نشین موجود با نرخ های مقرون به صرفه به گروه های تعاونی زاغه نشینان اجاره داده شد و وام هایی برای بهبود محیط زیست و مسکن در دسترس قرار گرفت. با این حال، از آنجایی که توزیع دارایی بین خانوارها نابرابر بود، جنگ بر سر ارزش زمین ادامه یافت و باعث ناراحتی گروه های زاغه نشین خاصی شد که از این طرح سود نمی بردند. این برنامه همچنین نتوانست بر موانع اساسی توسعه زاغه نشین غلبه کند: درصد زیادی از زاغه در زمین های خصوصی قرار داشت که مورد تجاوز قرار گرفته بود و به دست آوردن زمین برای توسعه مجدد زاغه را دشوار می کرد.
در همان سال، پروژه گرانت نخست وزیر راه اندازی شد، با روپیه روپیه. ۳۰ کرور برای بازسازی دراوی تعیین شده است. به جوامع مسکن این امکان داده شد تا معماران خود را تحت این سیستم انتخاب کنند، در حالی که دولت پیمانکاران ساخت و ساز را استخدام کرد. قرار بود جاده های محله فقیر نشین بزرگتر شوند تا برای خودروها در دسترس تر باشد. با این حال، طراحان تراکم بالای جمعیت زاغه را در نظر نگرفتند، و تخلیه ساکنان را برای انجام کارهای توسعه دشوار می‌کرد. در سال ۱۹۹۵، اداره مسکن و توسعه منطقه ماهاراشترا (MHADA) سازمان توانبخشی زاغه نشینان (SRA) را برای رسیدگی به موضوع زاغه ها در ایالت از طریق طرح بازسازی زاغه ها (SRS) تشکیل داد. به نظر می رسد بسیاری از عیوب در سیستم های قبلی در این طرح برطرف شده است. SRS برای هر زاغه نشینی که در انتخابات سال ۱۹۹۵ رای داده بود، جوایزی در نظر گرفت. برای جذب توسعه دهندگان خصوصی، این استراتژی مفهوم حقوق توسعه قابل انتقال (TDR) را ایجاد کرد که به توسعه دهندگان اجازه می دهد بخشی از حقوق اضافی SRS را به سایر مناطق شهر منتقل کنند.
با این حال، این استراتژی طبق برنامه ریزی انجام نشد. تنها ۳۴۸۶ از ۱۰۰۰۰۰ آپارتمان تخمین زده شده تا سال ۲۰۰۰ بازسازی شده بود، علیرغم اینکه نیاز به مجوز سه چهارم جمعیت داشت. چندین مستأجر که این واحدهای بازسازی شده را دریافت کردند، فقط آنها را برای پول اضافی اجاره کردند در حالی که به زندگی خود در چاله های بداهه خود ادامه دادند. این استراتژی همچنین به دلیل حمایت از توسعه‌دهندگان خصوصی نسبت به توسعه مجدد مورد انتقاد قرار گرفت، زیرا امکان واگذاری اموال آزاد شده به توسعه‌دهندگان خصوصی را با وجود جمعیت متراکم دراوی فراهم می‌کرد.
در سال ۲۰۰۴، دولت پروژه توسعه مجدد Dharavi را پیشنهاد کرد، که در آن توسعه دهندگان مردم دراوی را در آپارتمان های ۳۰۰ فوت مربعی با بلوک های برج بلند ساخته شده، مجدداً اسکان می دادند و زمین را برای پروژه های توسعه ای خود آزاد می کردند. در حالی که ساختمان های برج مشکلات بهداشتی و بهداشتی موجود زاغه را کاهش می دهد، با انتقاد شدید ساکنان آن مواجه شده است. ساکنان احساس می‌کنند که یک برج روحیه جامعه را که به شرکت‌های خرد دراوی برای مدت طولانی اجازه حیات داده است را مختل می‌کند، و همچنین تراکم بالای جمعیت منطقه را به شدت افزایش می‌دهد.
جدیدترین طرح بازسازی شهری پیشنهاد شده برای محله دراوی توسط موکش مهتا، یک معمار آموزش دیده آمریکایی هدایت می شود. برای انطباق با ۵۷۰۰۰ خانوار منطقه، این طرح خواستار ساخت ۲،۸۰۰،۰۰۰ متر مربع (۳۰،۰۰۰،۰۰۰ فوت مربع) خانه، مدرسه، پارک، و جاده و همچنین ۳،۷۰۰،۰۰۰ متر مربع (۴۰،۰۰۰،۰۰۰ متر مربع و فضای تجاری) از ساکنان است. ساکنان موجود معتقدند که کاهش مسکن جایگزین دائمی ۳۳ متر مربع (۳۵۰ فوت مربع) برای هر مستأجر کافی نیست و هنوز مخالفت های محلی قابل توجهی با این طرح ها وجود دارد. علاوه بر این، تنها خانواده هایی که قبل از سال ۲۰۰۰ در منطقه زندگی می کردند، جابه جا می شوند. ساکنان همچنین ابراز نگرانی کرده اند که برخی از شرکت های “غیررسمی” آنها به عنوان بخشی از طرح توسعه مجدد جابه جا نشوند. در پاسخ به این انتقاد، امانت اراضی جامعه دراوی تشکیل شده است که متشکل از اهالی، زمین داران و انجمن های محله خواهد بود.
چشم انداز آینده:
با موانع متعدد در راه، توسعه مجدد محله های فقیر نشین دراوی یک ضرورت مطلق برای ساکنان ساکن در زاغه ها و اطراف آن است. موقعیت استراتژیک و پتانسیل زاغه‌ها می‌تواند برای شهری مالی و پررونق مانند بمبئی که به سرعت در حال گسترش است، مفید باشد. با این حال، طرح‌های توسعه مجدد نباید بسیاری از اقتصاد غیررسمی موجود زاغه‌نشین یا کسب‌وکارها را که معیشت مردم محلی را تحت تأثیر قرار می‌دهند، تغییر دهد. این می تواند باعث اختلال در پارچه چیده شده شود و تأثیر منفی بر ساکنان زاغه داشته باشد. بسیاری از شرکت های خصوصی و توسعه دهندگان املاک ممکن است با این ایده که زاغه نشینان به طور قانونی زمین های املاک و مستغلات اصلی را از طریق ایجاد تراست های اشتراکی تصرف کنند، مخالف باشند. آنها ممکن است تهدید کنند که حمایت خود از دولت محلی را لغو خواهند کرد. ایالت داراوی با جمعیتی که از زمین های موجود بیشتر است، به طور چشمگیری در حال کاهش است. همانطور که قبلاً بحث شد، پتانسیل مکان، اقتصاد مجموعه، در نظر گرفتن زاغه نشینان موجود، و طرح های توسعه مجدد به خوبی برنامه ریزی شده، همگی می توانند به رشد کلی شهر و ساکنان کمک کنند.
درباره نویسندگان
Urvi Basu یک معمار از بمبئی است که در سال ۲۰۲۰ از کالج معماری Ctes، دانشگاه بمبئی فارغ التحصیل شده است. او در طراحی پروژه های بیمارستانی، هتلداری و مسکونی از شرکت های مدیریت پروژه و طراحی معماری تجربه کسب کرده است. از آنجایی که جامعه جهانی جرقه های یک آب و هوای غیرقابل برگشت را درک می کند، او می خواهد در فرآیندهای بهبود محیط ساخته شده با راه حل های مناسب و فرآیندهای نوآورانه برای ارائه طرح های حساس فعال باشد. حوزه مورد علاقه او در یادگیری در مورد ادغام طراحی با یک رویکرد آینده نگر به توسعه است که می تواند اثرات را از طریق شهرسازی آگاهانه در اشکال بین مقیاسی کاهش دهد.