پس چقدر عجیب است که اخبار اخیر از گوگل ظاهراً دقیقاً برعکس آن چیزی است که زمانی جاکوبز تعالی می‌داد: شهری ساختگی که صرفاً برای آزمایش نوآوری‌های Sidewalk Labs ساخته شده است.

از مقاله Gizmodo:

ظاهراً بزرگ‌ترین تصمیم زمانی که می‌خواهید یک تکنو اتوپیا بسازید این است که آن را در کجا قرار دهید، بنابراین Sidewalk Labs ظاهراً بین مقاوم‌سازی یک شهر موجود یا ساختن آن از ابتدا بحث می‌کند. شهر تمام شده ظاهراً باید به اندازه کافی بزرگ باشد که صدها هزار نفر را در خود جای دهد، اگرچه مطمئن نیستم که آیا این بدان معناست که آنها در آنجا زندگی می کنند یا در آنجا کار می کنند. Sidewalk Labs نیز می باشداستخدام یک تن از مردم.

آلیسا واکر سپس به گوگل پیشنهاد می‌کند که به شهری مانند سانفرانسیسکو نگاه کند، شهری که به کمک نیاز دارد و می‌تواند نشان دهد که چگونه فناوری می‌تواند مشکلات موجود را حل کند.

من با آلیسا واکر (همیشه عالی) در نتیجه گیری او موافقم، اما سانفرانسیسکو به اندازه کافی با نابرابری اقتصادی و تصمیم گیری از بالا به پایین مشکل دارد. بسیاری از شهرهای دیگر وجود دارند که احتمالاً از مشارکت مدنی برای کمک به حل مشکلات در شهرهای خود استقبال می کنند. دیترویت چطور؟ پیتسبورگ؟ شهر آتلانتیک؟ با یکی از بسیاری از شهرداران باورنکردنی در این کشور ارتباط برقرار کنید که در خیابان های شهرهای خود تغییری واقعی ایجاد می کند، و آنچه را که می توانند با آنچه که دارند انجام می دهند.

یا مهمتر از آن، چرا با شهری که نه تنها به آن نیاز دارد، زوج نشویم استقبال می کند آن را به روشی که کاملا از بالا به پایین نیست؟ جیکوبز در حال مبارزه با مدل منسوخ شده برنامه ریزی شهری بود که سعی در ایجاد آرمان شهر داشت و در عین حال به دلیل عدم توجه کامل به رفتارهای انسانی به شدت شکست خورد. سیستمی که مانند رابرت موزس تصمیمات را از بالا دیکته می کرد در حالی که معترضان و زندگی واقعی مردم در سطح خیابان پایین را نادیده می گرفت. این اعیانی‌سازی، مانند سانفرانسیسکو، یکی از مسائل شهری تعیین‌کننده امروز ما است و از تحقیقات بیشتر برای راه‌حل‌های مشترک سود زیادی خواهد برد.

اما این همچنین این سوال را ایجاد می کند: اگر آنها در یک شهر فانتزی کارهای جدید و عجیب انجام می دهند، در هر صورت این کار در یک شهر واقعی چقدر قابل اجرا خواهد بود؟ اگر این مداخلات واقعاً در یک زمینه معتبر روی افراد واقعی آزمایش نشوند، چقدر واقعی خواهند بود؟ به خصوص اگر آنها به ظاهر آنقدر از بالا به پایین هستند که برای شروع هر نوع همکاری را نادیده می گیرند – من شک دارم.

و اگر این چیزی است که لزوماً آزمایش بتا با فناوری بالا نیست (مانند اتومبیل‌های بدون راننده)، می‌توانید برای دریافت داده‌های مورد نیاز خود به تاریخ نگاه کنید. بیشتر این اطلاعات را به دلیل سوابق باستان‌شناسی شهرهای باستانی، تحقیقات علمی فعلی، یا دوباره – آزمایشگاه‌های زنده واقعی در شهرها در همه جا می‌دانیم. کار با مردم، و نه بر سر مردم، حتی ممکن است بینش‌های شگفت‌انگیزی را آشکار کند که «شهروندان» یک شهر مقیاس هرگز به طور واقعی تکرار نمی‌کنند. این اصل انسان شناسی – مشاهدات مستقیم و قوم نگاری – را نباید به عنوان کمکی ارزشمند در هر تحقیقی که امروز در مورد شهرها انجام می شود نادیده گرفت.

ترس من این است که گوگل همان تفکرات قرن گذشته را که در محوطه دانشگاه خود بسیار خارج از هسته شهری در مدلی منسوخ از “پارک های اداری” منزوی حومه شهری تجسم می دهد، ادامه دهد – دقیقاً برعکس آنچه بسیاری از شرکت های بزرگ دیگر انجام می دهند. ویلیام اچ. “هولی” وایت، همکار جین، که در مورد فعالیت مردم در فضاهای عمومی شهر نیویورک تحقیق کرد، دریافت که این نوع مهاجرت به حومه شهر در وهله اول یکی از دلایل اصلی زوال شهری است. و در عوض، با آوردن مردم به شهر و پر جمعیت کردن فضاهای عمومی (مانند خیابان‌ها و پارک‌هایی که جیکوبز آن‌ها را بسیار دوست داشت)، چیزی را داریم که امروز می‌بینیم: محیط‌های شهری شاد، سالم و بسیار محبوب. تحقیق آنجاست. ما می دانیم چه چیزی کار می کند.

اینجا در شهر نیویورک، آنها ایده درستی داشتند و دفاتر خود را در منهتن متراکم قرار دادند. چرا نیویورک را آزمایشگاه خود قرار ندهید و واقعاً به میراث جیکوبز احترام بگذارید؟ آنچه ما نیاز داریم این است که از کارهای انجام شده توسط کسانی که قبل از ما آمده اند، مانند جین جاکوبز و بسیاری دیگر از شهرنشینان پیشگام استفاده کنیم و سپس با تحقیقات اضافی، شکاف ها را پر کنیم. مشکلاتی که ما با آن روبرو هستیم، واقعی هستند و باید فوراً به آنها رسیدگی شود. و حقیقت این است که اینها ممکن است با پیشرفت‌های تکنولوژیکی که Sidewalk Labs توانایی ایجاد آنها را دارد حل شود – اما این مشکلات با هدر دادن منابع ارزشمند در یک شهر نمونه که هرگز به طور کامل پیچیدگی و زیبایی را بازسازی نخواهد کرد، حل نخواهد شد. همانطور که جین گفت، باله پیاده رو.

با ادامه دادن به کاری که انجام داد و نه مسائلی که با آنها مبارزه کرد – با تمرکز بر روی آن مردم در خیابان که واقعاً یک شهر (واقعی) ایجاد می کند – امروز می توانیم تأثیر بیشتری بر شهرها داشته باشیم و این دانش را به مکان هایی که بیشتر به آن نیاز دارند بیاوریم. اگر از من بپرسید، این راه بسیار بهتری برای ارج نهادن به میراث جین است.