این دو ساختمان متمایز، با مجموعه‌ای از ارتباطات و تفاوت‌های طراحی‌شده با دقت، گرد هم می‌آیند تا بلوک شهری خطی را به شکل‌های خوانا متمایز تعریف کنند که در مقیاس همسایگی است. این ترکیب، توپوگرافی شیب دار را بررسی می کند و به شخصیت های مختلف شهری در دو انتهای توسعه پاسخ می دهد: در شمال، مقیاس هتل به ساختمان های مسکونی اطراف آن احترام می گذارد، در حالی که طراحی در ارتفاع رشد می کند تا ساختمان های اداری در مقیاس بزرگتر را مورد توجه قرار دهد. به سمت جنوب. انبوه سازی طرح – مجموعه ای از خلیج های متصل به هم – به نسبت و مقیاس بلوک های مسکونی ویکتوریایی اشاره دارد که زمانی محل را اشغال می کردند.

داستان شهری این پروژه نیز توسط خطوط قطاری که در زیر سایت حرکت می کنند، شکل می گیرد. این محدودیت به این معنی بود که عملی ترین و پایدارترین رویکرد، حفظ پایه ها و ساخت یک سازه سبک وزن در بالای آن بود که صدا و ارتعاشات را برای اتاق های هتل در بالا کاهش می داد، و یک سازه بتنی و فولادی جدا شده از نظر صوتی برای دفتر.

از زیر بنای حفظ شده، یک روبنای سبک بر پایه فولاد رشد کرد و بارگیری با استفاده از زونا فلزی برای تعریف ظاهر خارجی ساختمان به حداقل رسید. برای هتل، برنزی انتخاب شد که به طور طبیعی به مرور زمان نرم می‌شود و به ساختمان‌های آجر قرمز همسایه مربوط می‌شود. ساختمان اداری که شخصیت خود را نشان می دهد، با روی خنک تری ترکیب شده است که به عنوان نقطه مقابل گرمای برنز عمل می کند.

نماهای تا شده باعث ایجاد عمق و علاقه در ارتفاعات می شود و با کیفیت متغیر متریال بازی می کند تا سطحی را ایجاد کند که شخصیت را با توجه به نور تغییر می دهد. ریتم نماها به دقت تعدیل شده است تا به هر ساختمان هویت فردی خود را بدهد و نماهای مایل پروژه را زنده کند. «مقیاس‌های» با جزییات ظریف و ظریف‌تر هتل با ریتم هماهنگ‌تر نما متحرک‌تر می‌شوند، در حالی که «آبشش‌های» قوی‌تر و بزرگ‌تر دفتر، نماها را بهینه می‌کنند و از طریق سایه‌اندازی در امتداد غرب و جنوب، خنک‌کننده غیرفعال را فراهم می‌کنند. نماها