روز جهانی بازی (IDOP) هر ساله در ۱۱ ژوئن برگزار می شود^هفتم، یک لحظه جهانی متحد کننده برای جشن گرفتن قدرت بازی برای همه کودکان در همه جا است. IDOP توجه خود را به ماده ۳۱ کنوانسیون سازمان ملل متحد در مورد حقوق کودک جلب می کند که به رسمیت شناخته شده است. حق کودکان برای بازی مناسب سن، تفریح، استراحت و اوقات فراغت. می تواند به عنوان یک کاتالیزور برای اقدام برای ترویج این حق عمل کند، به ویژه در شهرهایی که مکان های امن و محرک برای بازی به سرعت در حال از بین رفتن هستند.

بازی برای همه کودکان اساسی است

بازی بیهوده نیست. از طریق بازی، کودکان جهان را کشف و درک می کنند، با خانواده، همسالان و طبیعت پیوند می خورند، یاد می گیرند که از هنر، فرهنگ و سنت ها قدردانی کنند و مهارت هایی برای زندگی ایجاد کنند. به طور خلاصه، بازی برای رشد افراد سالم، شاد و دلسوز اساسی است.

کودکان معمولاً راهی برای بازی حتی در کمترین موقعیت‌ها پیدا می‌کنند. اما در حالت ایده آل، فرصت های بازی باید نزدیک به خانه، متنوع، دعوت کننده، ایمن و در عین حال چالش برانگیز باشد و امکان تماس با طبیعت و محیط فضایی وسیع تر را فراهم کند.

اما این فرصت ها و فضاهای بازی روزمره در مناطق شهری به دلیل گسترش مناطق ساخته شده ناشی از فشارهای شهرنشینی سریع در حال از بین رفتن است. در بسیاری از شهرهای جنوبی جهانی، خطوط و خیابان‌های خارج از خانه‌ها، جایی که مراقبان می‌توانند کودکان را در حین بازی تماشا کنند، توسط وسایل نقلیه، زباله‌ها یا زهکشی‌های باز تسخیر می‌شوند. فضاهای سبز در حال از بین رفتن هستند و تقریباً در فقیرترین محله هایی که بیشتر به آنها نیاز است، وجود ندارد. علاوه بر این، ارائه بازی در شهرها به ندرت فراتر از زمین های بازی ثابت با تجهیزات ثابت است.

بنابراین، چگونه می توانیم شهرهایمان را برای پرورش بازی کودکان، به ویژه در قلب محله های کم برخوردار، متحول کنیم؟

درک کنید که کودکان کجا و چگونه بازی می کنند

این امر بسیار مهم است زیرا پزشکان شهری همچنان فراهم کردن بازی برای کودکان را با ایجاد پارک‌ها و زمین‌های بازی رسمی برابر می‌دانند. با این حال، مشاهده بازی رایگان کودکان، به ویژه در محله‌های کم‌درآمد، روشن می‌کند که فضاهای مرزی (فضاهای غیررسمی، باقیمانده) که معمولاً برای بازی طراحی نشده‌اند، دارای قطعات شل فراوانی مانند ماسه، آب، گل، چوب، سنگ و غیره هستند. مصالح، می تواند برای تحقق حق بازی کودکان حیاتی باشد. فضاهای حاشیه ای شامل فضاهای باز کوچک در اطراف ساختمان ها، زمین های خالی، خیابان ها و کوچه های باریک، راه پله ها، تراس ها و آستانه درها هستند.

به عنوان بخشی از یک پروژه تحقیقاتی در عمل، Play@Khirkeeمن بازی کودکان را در خیرکی، دهلی نو مشاهده کردم. به دلیل موقعیت ویژه ای که به عنوان یک روستای شهری دارد، خطوط باریک و فضاهای باز بدون خودرو تا حد زیادی محافظت و حفظ می شود.

مشاهدات بازی کودکان نشان داد که:

• پسران، دختران، کودکان کوچکتر و بزرگتر هر روز در فضای باز بازی می کردند. آنها عمدتاً در فضاهای حاشیه ای با استفاده از قطعات شل مانند برگ ها، شاخه ها، سنگ ها، شن و ماسه و گنجینه های بازیابی شده از نخاله های ساختمانی بازی می کردند، بازی ها و قوانینی را می ساختند.
• خرکی یک پارک مجهز یا زمین بازی نداشت. اما کودکان پارک‌ها و زمین‌های بازی را به عنوان مکان‌های ترجیحی برای بازی، علیرغم گذراندن تنها کسری از زمان بازی در فضای باز در آن‌ها، ایده‌آل کردند. با این حال، در عمل، کودکان در پارکی که فاقد نگهداری و در نتیجه قوانین و محدودیت‌های بازی بود، در مقایسه با پارک بزرگ‌تر که به خوبی نگهداری می‌شد و تحت سلطه قوانین بود، ترجیح می‌دادند و خلاقانه‌تر بازی می‌کردند.
• بازی از طریق یک سیستم به هم پیوسته از فضاهای سبز بزرگ، خیابان های عابر پیاده، میدان ها و پارک های کوچک جریان داشت. کودکان از این آرایش فضایی نهایت استفاده را بردند. پسرها بعد از مدرسه ورزش را در فضاهای باز بزرگ شروع می‌کردند و با غروب آفتاب به خیابان‌ها سرازیر می‌شدند، جایی که دختران و بچه‌های کوچک‌تر قبلاً بازی‌های سنتی‌تری انجام می‌دادند. هم دختران و هم پسران با استفاده از پله‌ها و تراس‌های آپارتمان‌های مجاور، قبل از ورود به پارک کوچکی که به عنوان اتاق نشیمن بیرونی آنها عمل می‌کرد، درگیر بازی‌های خودجوش پنهان‌کاری بودند.

با وجود شادی و آزادی مرتبط با بازی در خرکی، برخی از موانع فیزیکی و اجتماعی برای بازی نیز از طریق مشاهده محله آشکار شد. اینها عبارت بودند از:

• تابلوهای منع در پارک های رسمی تر، بازی روی چمن یا هر اسباب بازی یا تجهیزات بیرونی را محدود می کند. هر روز عصر، یکی از مسئولین دفتر انجمن رفاه ساکنین با یک چوب ضخیم به اطراف می‌آمد تا کودکان را بدرقه کند و از محافظت از چمن‌های آراسته و تخت‌های گل اطمینان حاصل کند.
• بزرگسالان پارک های حصارکشی شده را برای پرورش گیاهان و سایر فعالیت ها تصرف می کنند و بازی کودکان را محدود می کنند.
• بچه ها از بازی در مکان های کثیف و تاریک یا جایی که بزرگسالان در حال نوشیدن و قمار هستند می ترسیدند.
• زنان مسن تر از ورود کودکان طبقات پایین به پارک های محلی جلوگیری می کنند.

این مطالعه نشان داد که کودکان در ایجاد فضاها و فرصت‌های بازی خود خلاق و مدبر هستند. بیش از طراحی و ساخت پارک ها و زمین های بازی برای بازی، شناسایی، حفاظت و حفظ فضاهای مورد ادعای کودکان برای بازی برای توانمندسازی بازی در محله ها حیاتی است. برای اینکه این اتفاق بیفتد، نیاز به تعامل با بزرگسالان در موقعیت‌های مرجع و سازمان‌های مبتنی بر جامعه برای حمایت و توانمندسازی وجود دارد. همه حق بازی کودکان

نمونه هایی از ایجاد مشترک محیط های بازی در محله

۱٫ یک راه‌حل پخش پاپ‌آپ موبایل که در Khirkee، دهلی نو توسعه یافته است

جستجو کردن، سازمان غیردولتی هنری محلی که از مطالعه Play@Khirkee حمایت کرد، از من خواست که یک فضای بازی فراگیر برای کودکان طراحی کنم. با مشاهده نحوه بازی کودکان، متقاعد شدم که ایجاد یک پارک دیگر فرصت بازی برای کودکان بیشتر نخواهد کرد.

در عوض، همراه با همکارم سوبراتا گوش، تصمیم گرفتم با مشارکت دادن کودکان و جامعه در کدنویسی یک سیستم بازی پاپ آپ به نام Play-on-Wheels، از بازی در فضاهای بازی موجود محافظت، حفظ و تقویت کنم. این سیستم از چرخ دستی‌هایی استفاده می‌کند که شامل وسایل بازی مختلف (علاوه بر فضای ذخیره‌سازی برای اسباب‌بازی‌ها و کتاب‌ها) است که می‌توان آنها را در مسیرهای باریک چرخاند. این سیستم به سازمان‌های محلی اجازه می‌داد تا محیط‌های بازی موقت را با استفاده از قطعات شل در هر خیابان یا فضای باز در هر زمان راه‌اندازی کنند.

بازی روی چرخ برای اولین بار در محله ای کم درآمد در شهر کلکته توسط یک سازمان غیردولتی که در زمینه حقوق کودکان کار می کند، اجرا شد، و نه در خیرکی، زیرا روستا فاقد سازمان های مبتنی بر جامعه بود که با کودکان کار می کردند.

با این حال، حفظ Play-on-Wheels به عنوان یک منبع محله درازمدت چالش برانگیز بود. ایمن سازی فضای ذخیره سازی امن برای چرخ دستی ها و گسترش حمایت مستمر از سازمان های غیر دولتی محلی برای مدیریت و حفظ مداخله دشوار بود. در عوض، Play-on-Wheels امروز در محیط کنترل شده یک خانه کودکان برای کودکان HIV مثبت در کلکته که دارای فضاهای باز فراوان است اما فرصت کمی برای بازی آزاد دارد، فعال است.

۲٫ کانال خشک تبدیل به منطقه امن و فعال بازی در Fresnillo، مکزیک

در شهر Fresnillo، مکزیک، معماران Alin W. Wallach و Rozana Montiel برنامه نوسازی و احیای مسکن اجتماعی مکزیک (PROCHURA)، برای تبدیل یک کانال زهکشی خشک به طول نیم کیلومتر، که از قلب یک ساختمان مسکونی ۴۰ ساله اجتماعی می گذرد، به یک منطقه بازی امن و فعال.

برنامه PROCURHA شرکت‌های معماری را به مشارکت با دولت‌ها و جوامع محلی برای توسعه و تولید راه‌حل‌های نوآورانه مرتبط و کم‌هزینه محلی برای فضاهای عمومی و جمعی در محله‌های بسیار فرسوده دعوت کرد.

معماران شیوه های بازی خود به خودی کودکان در کانال زهکشی سنگفرش شده را مشاهده کردند – مانند سر خوردن از طرفین روی درب سطل زباله – و تصمیم گرفتند کانال را به عنوان یک فضای بازی حفظ و تقویت کنند. فضاهای کشویی و نشستن جدید، پل قابل دسترسی جهانی، فضای سبز و امکانات بازی اضافی برای ارتقای فضا اضافه شده است. گروه‌های اجتماعی این فضا را با جشنواره‌ها و کلاس‌های گروهی برای تقویت زندگی اجتماعی فعال کردند. طراحی نوآورانه محیط بازی و تفریحی با مواد بادوام و ثابت نگهداری آن را آسان کرده و فضای حاشیه شهری را دگرگون می کند.

۳٫ در یک سکونتگاه غیررسمی در داکا، بنگلادش بازی کنید

خنداکر حسیبول کبیر، معمار منظر و جامعه، با ساکنان سکونتگاه های غیررسمی برای ایجاد پروژه های مسکن و فضاهای عمومی در بنگلادش همکاری کرد. یکی از مداخلات اولیه او در کورایل است، یک محله فقیر نشین بزرگ در سواحل دریاچه بنانی در داکا. کبیر تصمیم گرفت در کورایل زندگی کند تا نیازهای جامعه محلی را بهتر درک کند. در گفتگوهای خود با کودکان محلی، او متوجه شد که آنچه بیشتر از همه آنها می‌خواهند، فضای بازی است که می‌توانستند ادعا کنند و آن را متعلق به خود بدانند.

این منجر به ایجاد مشترک سکوی بامبو برجسته بر فراز دریاچه مجاور سکونتگاه آنها. کودکان قهرمانان اصلی، طراحان و مذاکره کنندگان بودند. آنها به اقوام، والدین و پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها – هر کسی که در جامعه به آنها گوش می‌دهد – برای کمک به ساخت سکوی بامبو خود مراجعه کردند.

فضای بازی به نام آشار ماچا (به انگلیسی “سکوی امید”) توسط جامعه ساخته شده است. این یک گره اجتماعی مرکزی شد که برای کودکان و زنان ارزش قائل شد، به ویژه برای بازی، اجتماعی شدن و استراحت. کودکان و جامعه مسئولیت مدیریت و نگهداری آشار ماچا را بر عهده گرفتند. موفقیت این پلت فرم باعث تغییرات بیشتر در جامعه شد، مانند تبدیل فضاهای بلااستفاده به باغ ها و مزارع کوچک.

۴٫ در تقاطع های خیابانی در ماپوتو، موزامبیک بازی کنید

UN-Habitat و شرکا در ماپوتو، موزامبیک، کودکان را در فرآیندهای کدنویسی برای بهبود کیفیت فضاهای عمومی مشارکت داد در شهر. یک سایت مداخله در محله‌ای شناسایی شد که نرخ بالای جرم و خشونت را تجربه می‌کرد و خدمات عمومی کافی نداشت.

پیاده‌روی‌های اکتشافی با کودکان نشان می‌دهد که مسیرها و جاده‌ها فضای اصلی آنها برای بازی است. محل مداخله یک فضای مرزی در قلب تقاطع سه جاده آسفالت نشده بود. تقاطع خیابان بزرگ برای کودکان طراحی شده بود تا فضاهای بازی، استراحت، اوقات فراغت و اجتماعی را در بر بگیرد.

پایداری مداخله در رویکرد مشارکتی آن تعبیه شده است. جوامع محلی، از جمله کودکان و انجمن‌های جامعه مدنی محلی که این فضاها را ایجاد کرده‌اند، نقش فعالی در حفظ و مدیریت آنها دارند.

–

چهار نمونه از هند، مکزیک، بنگلادش و موزامبیک نشان می‌دهد که با وجود چالش‌های فراوان شهرنشینی سریع و نابرابری رو به رشد، کودکان مدعی مکان‌های متنوعی در قلمرو عمومی برای بازی در خارج از پارک‌های رسمی و زمین‌های بازی هستند. این مثال‌ها دلیل محکمی برای احترام به حقوق کودکان برای بازی و مشارکت دادن آن‌ها در مفهوم‌سازی مجدد فضاهای عمومی برای حفاظت، حفظ و ترویج بازی در شهرها است. فضاهای حاشیه ای در محله ها و شهرها باید به عنوان مناطق پر جنب و جوش کودکان در نظر گرفته شوند که برخی از غنی ترین تجربیات بازی در آن پرورش می یابند و در آن ترویج بازی کودکان حق کودکان را برای شهر بیشتر می کند.

نسخه ای از این وبلاگ برای اولین بار توسط اتحاد جهانی – Cities4Children (www.Cities4Children.org/blog) منتشر شد.

دکتر. سودشنا چاترجی مدیر برنامه شهرهای پایدار و حمل و نقل در مرکز راس برای شهرهای پایدار WRI هند است.