در سال ۲۰۱۹، قانونگذار ایالت نیویورک قانونی را تصویب کرد که اجازه می داد قیمت گذاری تراکم در بخش هایی از منهتن پس از سال ها بررسی زیست محیطی، قرار بود این طرح در ۳۰ ژوئن اجرایی شود. اما در آخرین لحظه، فرماندار نیویورک، کتی هوچول برنامه های خود را برای تاخیر نامحدود اعلام کرد قیمت گذاری تراکم پس از سال ها حمایت از این تغییر. ظاهرا این تصمیم برای دلایل صرفا سیاسی; فرماندار هوچول یک دموکرات است و برخی از دموکرات‌ها می‌ترسند که قیمت‌گذاری ازدحام ممکن است جمهوری‌خواهان را در مناطق حومه‌ای کنگره محبوب‌تر کند.

قیمت گذاری ازدحام، با پرهزینه تر کردن رانندگی، تقریباً مطمئناً ازدحام و آلودگی را در منهتن کاهش می دهد. برای بدتر شدن اوضاع، شهر نیویورکآژانس حمل و نقل برای تقویت خدمات موجود و افزودن خدمات حمل و نقل اضافی روی درآمدهای قیمت گذاری ازدحام حساب می کرد. اگر آژانس نتواند منبع درآمد دیگری پیدا کند، خدمات حمل و نقل احتمالاً بدتر می شود و باعث استفاده بیشتر از خودرو و آلودگی می شود.

یکی از راه های ممکن برای به چالش کشیدن پیشنهاد هوچول، «اصلاح سبز» نیویورک است. این اصلاحیه که در سال ۲۰۲۱ به تصویب رسید، مقرر می‌دارد که نیویورکی‌ها «حق داشتن هوا و آب پاک و محیطی سالم را دارند». همانطور که در بالا توضیح داده شد، اگر ایالت قیمت گذاری ازدحام را کنار بگذارد، هوای منهتن احتمالا کمتر «سالم» می شود.

از سوی دیگر، بدیهی است که حق برخورداری از محیط زیست سالم مطلق نیست. در غیر این صورت، دولت مجبور خواهد شد تمام صنایع آلاینده را غیرقانونی کند. پس دادگاه ها کجا باید خط بکشند؟

اصلاحیه سبز نیویورک هنوز به طور گسترده مورد اعتراض قرار نگرفته است. با این حال، پنسیلوانیا دارای یک اصلاحیه مشابه است، و در مورد ۲۰۱۳ Robinson Township v. Commonwealth، دادگاه عالی ایالتی این اصلاحیه را برای جلوگیری از قانون ایالتی که از مقررات محلی فرکینگ جلوگیری می کند، اجرا کرد. دادگاه نه تنها به آسیب های زیست محیطی ناشی از حفاری گاز طبیعی، بلکه به انتظارات منطقی مالکان زمین نیز تکیه کرد. دادگاه توضیح داد که مالکان زمین انتظار معقولی دارند که با تاسیسات تولید انرژی همسایه نشوند و قانون ایالتی این انتظارات را نقض می کند. در مورد ۲۰۱۷ از بنیاد دفاع از محیط زیست پنسیلوانیا علیه کشورهای مشترک المنافع، دادگاه به طور گسترده‌تری اظهار داشت که چون اصلاحیه سبز ایالت حقی برای هوا و آب پاک ایجاد می‌کند، «هر قانونی که به‌طور غیرمنطقی این حق را خدشه‌دار کند، خلاف قانون اساسی است».

موارد پنسیلوانیا نشان می دهد که حامیان قیمت گذاری تراکم دو راه ممکن برای حمله دارند. اول، آنها می توانند استدلال کنند که به دلیل سال ها برنامه ریزی که برای پروژه قیمت گذاری تراکم انجام شد و به دلیل اینکه قیمت گذاری تراکم تنها چند هفته از روز اول آن فاصله داشت، نیویورکی ها انتظار معقولی داشتند که این پروژه محقق شود. (با این حال، اگر شاکیان بتوانند نشان دهند که شخصی بر امکان قیمت گذاری تراکم تکیه کرده است، این استدلال قانع کننده تر است).

دوم، و به طور قابل قبول تر، حامیان قیمت گذاری تراکم می توانند استدلال کنند که موضع دولت در مورد قیمت گذاری تراکم، هم حق داشتن هوای پاک را مختل می کند و هم اساساً غیر منطقی است. همانطور که در بالا ذکر شد، به نظر می رسد تصمیم فرماندار هوچول بر اساس ملاحظات سیاسی بوده است تا ادعاهای علمی یا زیست محیطی.

قانون موردی تحت اصلاحیه سبز مونتانا نیز ممکن است آموزنده باشد. در مورد ۱۹۹۹ از مرکز اطلاعات زیست محیطی مونتانا در مقابل دپارتمان کیفیت محیطی، دادگاه عالی مونتانا از اصلاحیه سبز استفاده کرد تا ایالت را از اجازه دادن به یک شرکت معدنی برای تخلیه آرسنیک و روی در رودخانه های ایالتی منع کند. دادگاه اعلام کرد که این اصلاحیه تنها در صورتی اجازه چنین آسیب‌های زیست محیطی را می‌دهد که «منافع قانع‌کننده دولت» در میان باشد – استانداردی که بعید است تصمیم ظاهراً سیاسی فرماندار هوچول مطابق با آن باشد. از سوی دیگر، پرونده مونتانا شامل یک تغییر آشکار در وضعیت موجود محیطی است، در حالی که فلیپ فلاپ قیمت گذاری تراکم هوچول صرفاً شکستی در بهبود وضعیت موجود است. اما حداقل ممکن به نظر می رسد که عدم وجود قیمت گذاری تراکم منجر به تغییرات سیاستی شود که منجر به وخامت واقعی محیط زیست (مانند کاهش خدمات حمل و نقل) شود.

در مجموع، به نظر من اگر دادگاه های نیویورک مایل به اعمال قانون قضایی پنسیلوانیا و مونتانا باشند، تغییر ایالت در قیمت گذاری تراکم ممکن است از نظر قانون اساسی مشکوک باشد.