تضاد بین سبز خشن و سفید ملایم دوگانگی منحصر به فردی ایجاد می کند. فرم مجسمه که سفید و سیال است در فضای سبز و بافتی قرار گرفته است که به روابط عملکردی هندسه نامنظم پلان پاسخ می دهد. این فرم همچنین حس اولیه کوچکی را هنگام مشاهده توسط بازدیدکنندگان کاهش می دهد. (زمانی که خطوط تیز از گوشه ها برداشته می شود و گوشه های گرد جایگزین می شوند، ابهام در درک حدود فضا ایجاد می شود) در مرحله بعد، فضای عمومی به فضای درمان نفوذ می کند و یک محور بصری کاربردی را تشکیل می دهد که مخاطب را به اتاق ها هدایت می کند. . یک شکاف حداقلی وجود دارد که اجازه می دهد نور و نمای بیرونی در انتهای مسیر وارد فضا شود. حفره ای که علاوه بر جداسازی اتاق های درمان، به چشم مخاطب این امکان را می دهد که فضا را از مرز نمای جنوبی تا لبه نمای شمالی دنبال کند.

پرده ای بافته شده از میله های ظریف با گیاهان بالارونده، علاوه بر تاکید بر جهت مسیر حرکت، سعی در ایجاد سایه ملایمی برای نور خیره کننده پنجره ها دارد که با پرورش این گیاهان در این شبکه منعطف، روحی سرزنده به فضا می بخشند. . این شبکه در جلوی پنجره‌های جنوبی با صندلی بازدیدکننده شکل می‌گیرد، جلوی پنجره‌ها کشیده می‌شود، روی سقف می‌خزد، در انتهای پروژه به شکاف نفوذ می‌کند و مرز سبزی بین دو اتاق درمان ایجاد می‌کند. فن آوری شیشه، امکان خصوصی سازی دو اتاق در صورت لزوم وجود دارد)