مترولینکس، آژانس ترانزیت منطقه، تخمین می زند که وقتی خط انتاریو در سال ۲۰۳۱ به طور کامل عملیاتی شود، روزانه ۳۸۸ هزار مسافرت را ارائه می دهد و ۲۲۷۰۰۰ نفر در آن زندگی می کنند. در فاصله پیاده روی از ایستگاه های جدیدش

وانگ علاوه بر اینکه مدیر شرکت معماری SvN است، به عنوان یک برنامه ریز شهری و مددکار اجتماعی آموزش دیده است، و او می گوید که نیاز آشکاری برای همکاری با نهادهای شهرداری اغلب وجود دارد. «معمولاً، آژانس‌های ترانزیت مسئول مسیر و قطار بوده‌اند. و سپس این شهرداری ها هستند که با توسعه دهندگان کار می کنند که مسئول توسعه هستند. وانگ می‌گوید تمرکز بر «یک چیز یکپارچه – یک فرصت ساخته شده، یک فرصت قلمرو عمومی» مهم است. و سپس در واقع ذینفعانی را که باید آن را اجرا کنند دور میز گرد هم بیاورید. دستیابی به این نتیجه واقعاً چالش برانگیز است.»

ادوارد ارفورت، مدیر اقدامات اجتماعی شهر های قوی، می گوید این قطع ارتباط به ضرر شهرها بوده است. بسیاری از ارائه دهندگان ترانزیت نتوانسته اند از حقوق هوایی بالای خطوط و ایستگاه های خود استفاده کنند. آنها نیز قرار می دهند پارکینگ و گاراژ در نزدیکی ایستگاه‌ها، این ویژگی‌ها را پیش‌بینی و همچنین غیرمولد می‌کند. ارفورت می‌گوید برنامه تورنتو «استفاده‌های بالاتر و بهتر را در این مناطق بسیار ارزشمند تشویق می‌کند» و از ایستگاه آتلانتیک به عنوان نمونه‌ای از این نوع توسعه که به خوبی انجام شده است نام می‌برد.

پروژه های تورنتو از ترکیبی از بودجه فدرال، استانی و شهری استفاده می کند و شامل حقوق توسعه خصوصی برای کمک به جبران هزینه های مسیر و ایستگاه های جدید است. وانگ می‌گوید که چنین مشارکت عمومی-خصوصی، حمایت عمومی را افزایش می‌دهد و بازده را به حداکثر می‌رساند. زیرساخت‌های حمل‌ونقل یکی از گران‌ترین سرمایه‌گذاری‌هایی است که یک شهر یا منطقه یا دولت انجام می‌دهد… و بنابراین نمی‌خواهید هیچ فرصت یا ارزشی را پشت سر بگذارید.» با گنجاندن توسعه‌دهندگان در فرآیند پیش‌برنامه‌ریزی، شهر و استان توانستند «تعادل خوبی بین نیازهای عمومی و آنچه که بخش خصوصی برای دستیابی به آن تلاش می‌کند» ایجاد کنند.

این پروژه‌ها همچنین فرصتی برای اصلاح یکی دیگر از کاستی‌های برنامه‌ریزی ترانزیت قرن بیستم ارائه می‌کنند: حتی زمانی که خدمات حمل‌ونقل جدید به جوامع اضافه شد، آنها اغلب در «راهروهایی بودند که بدون فکر زیاد در مورد چگونگی انجام آن‌ها اجرا می‌شدند. حتی با سایت هایی که مستقیماً همسایه هستند ارتباط برقرار کنیدوانگ می گوید. او به مشاهدات معمار Bjarke Ingels اشاره می کند که هیچ بخشی از شهر را نباید “پشت خانه” با یک کارکرد و بدون توجه به بافت در نظر گرفت. این ایستگاه حمل و نقل چقدر متفاوت به نظر می رسد اگر ما واقعاً آن را به عنوان یک درب ورودی در نظر می گرفتیم و در مرکز قرار داشت یا تصور می شد. [it] به عنوان یکپارچه با بقیه بافت شهر؟