برنامه ریزان شهری، طراحان و رهبران مدنی اغلب وجود انواع خاصی از زیرساخت های سخت را به عنوان تأثیرگذار بر پیاده روی و سرزنده بودن یک خیابان یا محله تصور می کنند.: پیاده روهای عریض، جاده های باریک، ساختمان هایی با طبقات همکف از نظر بصری جالب، لامپ های کناری، گذرگاه ها، چراغ های توقف و غیره.

در همین راستا، با بحث مداوم در مورد اینکه با چه باید کرد مرکز شهر آمریکا در دوران پس از همه گیری با توجه به نرخ بالای جای خالی دفاتر و میزان کم زندگی عابران پیاده، بیشتر تمرکز بر روی این بوده است که با ساختمان ها چه باید کرد. اما وقتی به این فکر می کنیم که واقعاً کجا پیاده روی را دوست داریم، احتمالاً به مکان هایی فکر می کنیم که نرمی در آنها وجود دارد. آنها از لحاظ بصری غنی از جزئیات هستند و (اغلب اوقات) پر از نه تنها سبز، بلکه گل هستند.

برای همه ما آموزنده است که از خود بپرسیم: “اگر می توانستم در حال حاضر به جایی بروم و پیاده روی کنم، کجا بود؟” آیا این مکان مکانی با منظره‌ی سخت است یا گل‌هایی وجود خواهد داشت؟

در واقع، برخی از اولین خاطرات ما از کاوش در جهان با پای پیاده احتمالاً بیرون از طبیعت، بزرگ یا کوچک، جایی که رنگ، عطر، سایه و گیاهان و درختانی وجود داشت که در باد تاب می‌خوردند، بود. ما ناخودآگاه این خاطرات را به هر کجا که می رویم حمل می کنیم، اغلب به دنبال محیط هایی می گردیم که از نظر شکل و احساس مشابه باشند.

من، جان، به یاد دارم که ساعت‌ها را بیرون از پیاده‌رو گذراندم و با بچه‌های همسایه زیر سایه‌بان بزرگ نارون‌های قدیمی که در خیابان قرار داشت بازی می‌کردم.

و من، جیمز، زمانی را به یاد می آورم که برای خواندن خیلی جوان بودم و از گیاهان و درختان به عنوان نوعی سیستم راه یاب برای بازگشت از مدرسه به خانه استفاده می کردم.

این آسان است گیاهان و گل ها را به عنوان کرک های بیهوده حذف کنید، به عنوان یک افزونه کوچک زیبا که می توانید در صورت وجود بودجه ارائه دهید. و با این حال آنها این ظرفیت را دارند که یک عقب گرد عمیق را کم عمق تر جلوه دهند. برای ایجاد این تصور که شخص سریعتر از زمانی که آنجا نبود راه می رود. ارائه علاقه بصری که می تواند ساعت یا روز تغییر کند به گونه ای که ساختمان ها ممکن است قادر به انجام آن نباشند. و برای روشن و لطیف کردن شهرهای مرکزی کشورمان، که اغلب از یک پالت مرده بژ، خاکستری و سیاه رنج می برند. اینها نتایج واقعی طراحی شهری با تأثیرات ماندگار بر سرزندگی و پیاده روی هستند.

یک نمونه خیابان مسکونی آمریکایی با عقب‌نشینی‌های مثلاً ۲۰ فوتی – در واقع با استانداردهای ایالات متحده کم عمق – و چمن‌زار کلاسیک که از پیاده‌رو به سمت ردیفی از درختچه‌ها در امتداد نمای ساختمان منتهی می‌شود را در نظر بگیرید. با قدم زدن در مقابل چمن در امتداد پیاده رو، و در غیاب هر چیزی در صفحه عمودی خانه را نجات دهید، خانه را به عنوان چیزی که در حال عبور از آن هستید درک خواهید کرد. از آنجایی که از منظره فوری شما بسیار دورتر است، به نظر می رسد که به آرامی از کنار آن رد می شوید. این به دلیل یک پدیده حسی به نام اختلاف منظر است که در آن اشیایی که با زاویه بزرگتر می بینیم سریعتر از آنهایی که با زاویه کوچکتر می بینیم حرکت می کنند.